Ετούτο ‘δω είναι για όσους φοβούνται τώρα και φοβότανε και πριν και θα φοβούνται και αύριο. Για όσους έχουνε «κάτι» να χάσουν, γιατί αυτοί ήτανε συνετοί κι εργατικοί και προκομμένοι και καλά παιδιά και δουλεύανε σαν τους σκύλους για να πάρουνε ένα πτυχίο επιπέδου και να εξασφαλίσουνε τα βλαστάρια τους και να βάλουνε ένα κεραμίδι πάνω απ’ τα κεφάλια τους και να πάρουνε κι ένα εφάπαξ για να τελειώσει ήρεμα και ανέφελα ο νεκροζώντανος βίος τους – έτσι όπως άρχισε.
Και είναι κρίμα κι άδικο να την πληρώσουνε αυτοί – αυτοί που μετράνε αίμα και ιδρώτα και σκυμμένα δωδεκάωρα και διαγωγή κοσμιοτάτη και αφοδεύσεις που τις κάνανε παξιμάδι και διασυνδέσεις κι ευελιξία και κατουρημένες ποδιές και παιδιά που δεν πρόλαβαν να καταλάβουν πότε μεγάλωσαν και ηλιοβασιλέματα που ποτέ δεν είδαν…
Και είναι κρίμα κι άδικο να τιναχτεί στον αέρα «τέτοιος ωραίος βίος» γιατί οι άλλοι, οι τεμπέληδες, οι αγράμματοι, οι τυχάρπαστοι, που το ξερό τους το κεφάλι φταίει που μείνανε ανεπρόκοποι και χάσανε τη δουλειά τους και την υγεία τους και τα λογικά τους και λιποθυμούν τα παιδιά τους και τους σκοτώνουν τα μαγκάλια και τους παγώνουν τα παγκάκια και τους τρώνε τις σόλες οι ουρές των συσσιτίων και τις ψυχές οι εργολάβοι της μαύρης, κατάμαυρης δουλείας…. επειδή αυτοί, αυτοί που τίποτα δεν έχουνε να χάσουν, έχουνε λέει αξιοπρέπεια και τη θέλουνε… τρώγεται η αξιοπρέπεια μωρέ?
Ετούτο 'δω είναι για όσους φοβούνται στην Ελλάδα και θα φοβούνται και στην Ευρώπη και στον κόσμο όλο και φοβούνται και το διπλανό, τον παραδιπλανό, το πλήθος και τη μοναξιά και τον ξένο και τον εδικό και φοβούνται και τον ίσκιο τους γιατί τέτοιο γερτό ίσκιο δεν είδανε ποτέ τους. Για όσους φοβούνται για το μέλλον των παιδιών τους ρε γαμότο, για όλα τα πατρικά ένστικτα που νομίζουνε πως τα παιδιά των Συριων δεν είναι παιδιά και για όλα τα μητρικά ένστικτα που νομίζουνε πως οι γυναίκες απ’ το Κομπανι δε γεννήσανε και δεν κρατήσανε στην αγκαλιά τους τα δικά τους σπλάχνα απ' τα σπλάχνα τους.
Ετούτο ‘δω είναι για όσους φοβούνται τώρα, μα φοβότανε και προ φτώχιας και θα φοβούνται και μετά. Για όσους αγαπήσανε την ασφάλειά τους περισσότερο κι απ’ τη Ζωή την ίδια… είναι για τη μέσα μας φυλακή…
Για το οχτάωρο σ’ ένα κάτεργο που δεν το αγαπάς πια, τα όνειρα ζωής που θαφτήκανε σε τριάρια, τις σχέσεις που σου καταστέλλουν την ψυχή για να τις αντέχεις, τις μοναχικότητες, δήθεν αυτο - επιλεγμένες γιατί το φόβο σου τον είπες αυτάρκεια, τις οικογένειες - στραγγαλιστές, το σπίτι που δεν θες να γυρίσεις, ούτε να βάλεις το κλειδί στην κλειδαριά, τα όνειρα που σου πέφτουνε στενά εδώ και χρόνια, μα δεν τα εγκαταλείπεις, μην τυχόν κι ανακαλύψεις πως έχεις ξεχάσει να κάνεις καινούργια…
Ετούτο ‘δω είναι για τα χρυσά κλουβιά που χτίσαμε και μπήκαμε μέσα, φτιαγμένα από μπετό, καταθέσεις, δουλίτσες, μισθουλάκους, συνταξούλες, διακοπούλες, παρεούλες, παιδάκια –αξεσουάρ, νευρώσεις, «ψωμί, μπριζόλα, κόκα – κόλα», «δεν έχω χρόνο – προωθείσαι – είσαι σε αναμονή», κορμιά αναπαυμένα χωρίς γαλήνη κι αγκαλιασμένα χωρίς αγάπη, ζωούλες μόνες, ολομόναχες, άδειες, αβίωτες και σπαταλημένες.
Ετούτο ‘δω είναι για τη στιγμή που θα μας τσακίσει κάποτε... όταν πια η ψυχή μας, θα ‘χει γίνει το κελί μας….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου