ΕΓΚΑΡΣΙΟΙ ΣΤΙΧΟΙ
Καθώς απόσωνε η σελήνη ξημερώνοντας
τα πάντα κρέμονταν από μείζονα ελεατική σιγή...
και μοιραία γαλήνη
που παρατείνει μιάν αόρατη πράξη:
της φύσεως την αυτοζωία.
Τότενες έβλεπα σε φανταστικά νερά μου
να ξαναλάμπει μόνη της
η εικαστική προσδοκία του σώματος.
Οίμοι λοιδόρησα την ηρεμία
και μ’ αρέσει ο φόβος.
Είμαι μόνον αυτός που έχει την τρελάρα του·
τίποτα πιότερο·
αναβοσβήνει το χέρι μου όταν γράφω.
τα πάντα κρέμονταν από μείζονα ελεατική σιγή...
και μοιραία γαλήνη
που παρατείνει μιάν αόρατη πράξη:
της φύσεως την αυτοζωία.
Τότενες έβλεπα σε φανταστικά νερά μου
να ξαναλάμπει μόνη της
η εικαστική προσδοκία του σώματος.
Οίμοι λοιδόρησα την ηρεμία
και μ’ αρέσει ο φόβος.
Είμαι μόνον αυτός που έχει την τρελάρα του·
τίποτα πιότερο·
αναβοσβήνει το χέρι μου όταν γράφω.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ
«Ερυθρογράφος» (1988)
«Τα ποιήματα», τ. Β΄ (1979-1991),
εκδ: Ικαρος, Αθήνα 1994
«Ερυθρογράφος» (1988)
«Τα ποιήματα», τ. Β΄ (1979-1991),
εκδ: Ικαρος, Αθήνα 1994
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου