περιμένοντας τον Γκοντό///Μπέκετ

                                                                   η φωτο απο    εδώ

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ:  τι ακριβώς του ζητήσαμε?

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ : Δεν ησουνα εκεί?

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ : θα είχα αλλού το νού μου

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ:  ε,να ...τίποτα ιδιαίτερα συγκεκριμένο.

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ :κατι σαν παράκληση

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: μπράβο

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ : μια αόριστη ικεσία

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ:  ακριβώς

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ : και τι απάντησε?

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ : οτι θα δεί

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ:  οτι δεν μπορεί να υποσχεθεί τίποτα

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ:  οτι επρεπε να το σκεφτεί

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ : με την ησυχία του

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ : να συμβουλευτεί τούς δικούς του

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ : τους φίλους του

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ:  τους πρακτορές του

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ :  τους αντιπροσώπους του

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ : τα καταστιχά του

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ : το λογαριασμό του στην τράπεζα

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ : πρίν πάρει μιά απόφαση

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ : φυσικό είναι

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ : ετσι δε λές κι εσύ?

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ:  ετσι λέω

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ:  κι εγώ

σιωπή

Μπέκετ

περιμένοντας τον Γκοντό

(δυό λόγια για την υπόθεση εδώ)

Στο θέατρο του Μπέκετ σε όλες τίς δυάδες σε όλα τα ζευγάρια των ομιλητών κραυγάζει η ανάγκη ο λόγος να διασωθεί ,να επιστραφεί,ακόμη κι αν αποτελεί απλώς απόηχο του εαυτού του.Η σιωπή που είναι παύση ανάσας, επιτείνει αυτή την αναγκαιότητα.Το πηγαινε ελα του λόγου είναι ζωτική ανάγκη επιβίωσης.Ο Ομιλών πολλάπλασιάζεται μέσα στο χώρο και το χρόνο μέσα από τους επαναλαμβανόμενους αντίλαλούς του.Το Εγώ είναι ενας άλλος που λέει και ο Rimbaud,και μέσα απο αυτό το  άλλο η  καλύτερα τόν απόηχό του μιά νέα αδελφοσύνη είναι εφικτή.