Το φαινόμενο της γλώσσας έβλεπα να παίρνει άλλες διαστάσεις που δεν τις υποψιαζόμουνα.Με ενδιέφερε το μυστήριο της γέννησης των πραγμάτων,μέσα από το βάφτισμά τους στο αναγάλλιασμα εκείνο της ψυχής που είναι ο φθόγγος.Η λέξη που λειαίνεται όπως η πέτρα στα χείλη του λαού.Στα χείλη και στα δόντια,κάτι ολόιδιο με αυτό που σε παρορμά να πολεμάς ή να ερωτεύεσαι ετσι και όχι αλλιώς.Εσύ και ο άνθρωπος της ομάδας όπου ανήκεις.Ολοι.Πιστοί ,θέλοντας και μη, σε αυτά τα δέντρα,σε αυτά τα κύματα,σε αυτό το φώς,σε αυτή την ιστορία.

Ω ναι,σε έσχατη ανάλυση,η γλώσσα ηταν ήθος.

Οδυσσέας Ελύτης

Ανοιχτά χαρτιά (αποσπάσματα)