Eugenio Montale μτφρ: Κωνσταντίνος Μούσσας

XVI

Το λουλούδι που επαναλαμβάνει
από του γκρεμού την άκρη
«μη με λησμόνει»
χρώματα δεν έχει πιο χαρούμενα, πιο καθαρά
από το διάστημα ανάμεσα μας

Ένα τρίξιμο που ορμάει μας απομακρύνει
το ξεροκέφαλο γαλάζιο δεν θα ξαναφανεί.
Στην ορατή σχεδόν κουφόβραση
με ξαναφέρνει στον απέναντι σταθμό
τον ήδη σκοτεινό, το τελεφερίκ.

XVIII

Μην κόψεις, ψαλίδι, εκείνη τη μορφή
που μονάχη χάνεται στη μνήμη μου
μη ρίχνεις στο μεγάλο πρόσωπο που στέκεται κι ακούει
την αιώνιά μου ομίχλη.

Μια παγωνιά κατεβαίνει… Σκληρό το χτύπημα την κορυφή θερίζει.
Και η πληγωμένη ακακία τινάζει μόνη της
το κέλυφος του τζίτζικα
στις πρώτες λάσπες του Νοεμβρίου.

Eugenio Montale

μτφρ: Κωνσταντίνος Μούσσας

(από την δίγλωσση συλλογή Φώτα των Δρόμων

από εδώ