Μόνο τρελός! Μόνο ποιητής!

«Στον αέρα που το φως σβήνει Όταν ήδη η παρηγοριά της δροσιάς Κατεβαίνει προς τη γη Αόρατη, δίχως να ακούγεται Γιατί φορά μαλακά σαντάλια Η παρήγορη δροσιά όπως Όλοι οι πράοι παρηγορητές Θυμάσαι, θυμάσαι, θερμή καρδιά Πόσο διψούσες κάποτε Για ουράνια δάκρυα και σταγόνες δροσιάς Καμένη και κερασμένη διψούσες Καθώς πάνω σε κίτρινα δρομάκια χλόης Σκληρά βλέμματα του ήλιου του βραδιού Μέσα από μαύρα δέντρα, έτρεχαν γύρω σου Εκτυφλωτικά πύρινα βλέμματα του ήλιου Χαιρέκακα.

«Της αλήθειας μνηστήρας; Εσύ; — έτσι κορόιδευαν Όχι! Ένας ποιητής μόνο! Ζώο πονηρό, αρπακτικό, που έρπει Που πρέπει να ψεύδεται Που συνειδητά, εθελούσια πρέπει να ψεύδεται Ποθώντας λείες Πολύχρωμα μασκαρεμένο Μάσκα το ίδιο Λεία του εαυτού του Αυτό — ο μνηστήρας της αλήθειας; Όχι! Μόνο τρελός! Μόνο ποιητής! Μόνο μιλώντας παρδαλά Φωνάζοντας μέσα από τις μάσκες τρελού Σκαρφαλώνοντας σε ψευδολόγα γεφύρια λέξεων Πάνω σε πολύχρωμα ουράνια τόξα Ανάμεσα σε ψεύτικους ουρανούς Και ψεύτικες στεριές Πετώντας, περιπλανώμενος εδώ κι εκεί Μόνο τρελός! Μόνο ποιητής!

Αυτό— ο μνηστήρας της αλήθειας; Όχι σιωπηλός, άκαμπτος, λείος, ψυχρός Που έγινε εικόνα Όχι άγαλμα θεού Στημένο μπροστά σε ναούς Φρουρός θεϊκών θυρών: Όχι! Αλλά εχθρός τέτοιων αγαλμάτων της αλήθειας Με κάθε ερημιά πιο οικείος παρά με ναούς Γεμάτος ιδιοτροπίες σαν τη γάτα Πηδώντας μέσα απ' όλα τα παράθυρα Γρήγορα! μέσα σε κάθε τύχη Εξερευνώντας με τη μύτη κάθε παρθένο δάσος Εξερευνώντας γεμάτος επιθυμία, γεμάτος λαχτάρα Ώστε, μες στα παρθένα δάση Να τρέξεις, αμαρτωλός-υγιής πολύχρωμος κι ωραίος Με λάγνα χείλια Μακάριος-χλευαστικός, μακάριος-σατανικός, μακάριος-αιμοδιψής Να τρέξεις αρπακτικά, γλιστρώντας, ψευδόμενος:

Ή, σαν τον αετό, που ώρα πολλή Ώρα πολλή κοιτά κάτω στο βάραθρο Στο δικό του βάραθρο: Ω, πώς κάνουν γύρους Κατεβαίνουν, βυθίζονται Ολοένα πιο κάτω Σε ολοένα πιο βαθιά βάθη! Ύστερα Ξαφνικά, χιμώντας ευθεία Με φτερά μαζεμένα Ορμώντας πάνω στα αρνιά Μανιακά πεινασμένος Αρνιά λαχταρώντας Θυμωμένος ενάντια σ' όλες τις αρνίσιες ψυχές Γεμάτος οργή για καθετί Που κοιτάζει σαν τα πρόβατα Με τα μάτια των προβάτων Σγουρόμαλλο και γκρίζο Με την αγαθότητα των αρνιών-προβάτων!

Έτσι Σαν τον αετό, σαν τον πάνθηρα Είναι οι επιθυμίες του ποιητή Είναι οι επιθυμίες κάτω από χίλιες μάσκες Εσύ τρελέ! Εσύ Ποιητή!
Εσύ που κοίταξες τον άνθρωπο Τόσο σαν θεό όσο και σαν πρόβατο: Να ξεσχίζεις τον θεό μέσα στον άνθρωπο Όπως και το πρόβατο μέσα στον άνθρωπο Να γελάς ξεσχίζοντας
Αυτό, αυτό είναι η ευτυχία σου! Η ευτυχία ενός πάνθηρα και αετού! Η ευτυχία ενός ποιητή και τρελού!

Στον σκοτεινιασμένο αέρα Όταν πια το δρεπάνι του φεγγαριού Πράσινο μέσα στις πορφυρές κοκκινίλες Γλιστρά δειλό:
— Της ημέρας εχθρός Με κάθε βήμα, κρυφά Κοντά στις αιώρες των ρόδων Δρεπανίζοντας ώσπου να βουλιάξουν Να βουλιάξουν χλομές, μέσα στη νύχτα:
Έτσι κι εγώ κάποτε έπεσα Ψηλά από την πλάνη της αλήθειας μου Από τους πόθους της μέρας μου Κουρασμένος από τη μέρα, άρρωστος από το φως — Βούλιαξα μέσα στο βράδυ και τους ίσκιους Καμένος και διψασμένος από μια αλήθεια: Θυμάσαι, θυμάσαι, θερμή καρδιά Πόσο διψούσες τότε; Τότε ας εξοριστώ Από κάθε αλήθεια Μόνο τρελός! Μόνο ποιητής!

Friedrich Nietzsche
ετσι μίλησε ο Ζαρατούστρα
μτφρ: Ζήσης Σαρίκας