«…Είχαμε γίνει μούσκεμα και γελούσαμε σαν τρελοί, εσύ έδειξες με το χέρι
σου ολόισια μπροστά μας το ξωκλήσι στο λόφο και,ενώ ένα στέγαστρο έχασκε στα
είκοσι μέτρα δίπλα μας, βαλθήκαμε να ανηφορίζουμε παράλογα προς τα κεί μές στη
νεροποντή και στοιχηματίζαμε πώς ,τι στο διάβολο το ξωκλήσι θα ‘πρεπε να ‘ναι ανοιχτό ,ολοφάνερο πώς ήταν στημένο στη
μέση του πουθενά μονάχα για καταιγίδες και βρεγμένους.
Ηταν ανοιχτό.Με το που έκλεισε η πόρτα πίσω μας, έβγαλες μια κραυγή σαμάνου τελετάρχη τόσο ξεκάθαρη, που στην ηχώ της πρόλαβα να αναγνωρίσω σχεδόν χειροπιαστή την προφητεία της. Μέτρησα τα καντήλια που κρέμονταν μπροστά στο τέμπλο, σύνολο πέντε, και δυό πάνω από τα ψαλτήρια ,εφτά, και τα εφτά σβηστά, το μόνο που έφεγγε εκειμέσα ήταν το λιλά ύφασμα καθώς έκλεινε την αριστερή πύλη-γυάλιζε τόσο, ώστε φάνταζε παράταιρο.
Το πλησιάζαμε μαγνητισμένοι χέρι-χέρι.Εγώ σε παρέσυρα ως την εικόνα του αρχαγγέλου, εσύ με περίμενες, άγγιξα με τα χείλη μου τα πόδια του κι αίφνης ανασήκωσες το φεγγοβόλο ύφασμα και με τράβηξες ήσυχα-ησυχα προς τα μέσα. Η σχισμή του ιερού έστελνε μόλις το φώς που χρειαζόταν για να διακρίνουμε ο ένας τον άλλον. Είχα στυλώσει τα μάτια μου στα δικά σου και σε κοίταζα σαν να σε ξανάβρισκα ύστερα από αναζήτηση μέσω αγγελίας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Αγκαλιαστήκαμε. Δυό μουσκεμένα δέντρα ή ζευγάρι πρωταγωνιστών σε κομμένη σκηνή ελληνικής ταινίας του ’50 ,από αυτές που προβάλλονται μεσημέρι Κυριακής.
Με τα χέρια στηριγμένα στο πίσω μέρος του λαιμού σου και την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο, αφέθηκα λίγο-λίγο πάνω στην πέτρα, κι εσύ κατέβαινες μαζί μου, μέχρι που ξαπλώσαμε, λέει, στο μωσαικό του ιερού. Με φίλαγες και με παρακινούσες κι εγώ, πρίν ακόμα φτάσω να παραδοθώ και να κλείσω –χωρίς μάρτυρες και όρους-τη συμφωνία μαζί σου, προσπαθούσα έστω αμυδρά να αντιληφθώ τι μου συνέβαινε. Διαπίστωνα απόπληκτη πώς συγγένευες ,οριστικά και ανεξέταστα, με όλων των ειδών τις καταιγίδες και τις αναλαμπές τους. Μας είχαν περικυκλώσει από παντού, μέσα κι έξω….»//σελ.32-33
Ηταν ανοιχτό.Με το που έκλεισε η πόρτα πίσω μας, έβγαλες μια κραυγή σαμάνου τελετάρχη τόσο ξεκάθαρη, που στην ηχώ της πρόλαβα να αναγνωρίσω σχεδόν χειροπιαστή την προφητεία της. Μέτρησα τα καντήλια που κρέμονταν μπροστά στο τέμπλο, σύνολο πέντε, και δυό πάνω από τα ψαλτήρια ,εφτά, και τα εφτά σβηστά, το μόνο που έφεγγε εκειμέσα ήταν το λιλά ύφασμα καθώς έκλεινε την αριστερή πύλη-γυάλιζε τόσο, ώστε φάνταζε παράταιρο.
Το πλησιάζαμε μαγνητισμένοι χέρι-χέρι.Εγώ σε παρέσυρα ως την εικόνα του αρχαγγέλου, εσύ με περίμενες, άγγιξα με τα χείλη μου τα πόδια του κι αίφνης ανασήκωσες το φεγγοβόλο ύφασμα και με τράβηξες ήσυχα-ησυχα προς τα μέσα. Η σχισμή του ιερού έστελνε μόλις το φώς που χρειαζόταν για να διακρίνουμε ο ένας τον άλλον. Είχα στυλώσει τα μάτια μου στα δικά σου και σε κοίταζα σαν να σε ξανάβρισκα ύστερα από αναζήτηση μέσω αγγελίας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Αγκαλιαστήκαμε. Δυό μουσκεμένα δέντρα ή ζευγάρι πρωταγωνιστών σε κομμένη σκηνή ελληνικής ταινίας του ’50 ,από αυτές που προβάλλονται μεσημέρι Κυριακής.
Με τα χέρια στηριγμένα στο πίσω μέρος του λαιμού σου και την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο, αφέθηκα λίγο-λίγο πάνω στην πέτρα, κι εσύ κατέβαινες μαζί μου, μέχρι που ξαπλώσαμε, λέει, στο μωσαικό του ιερού. Με φίλαγες και με παρακινούσες κι εγώ, πρίν ακόμα φτάσω να παραδοθώ και να κλείσω –χωρίς μάρτυρες και όρους-τη συμφωνία μαζί σου, προσπαθούσα έστω αμυδρά να αντιληφθώ τι μου συνέβαινε. Διαπίστωνα απόπληκτη πώς συγγένευες ,οριστικά και ανεξέταστα, με όλων των ειδών τις καταιγίδες και τις αναλαμπές τους. Μας είχαν περικυκλώσει από παντού, μέσα κι έξω….»//σελ.32-33
ΙΣΜΗΝΗ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΩΣ ΕΙΣ ΟΥΔΕΜΙΑΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑΝ ΑΝΗΚΟΝΤΕΣ
ΕΚΔ: ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
«Στους Δρόμους», εκεί που συμβαίνουν όλα, εξαιρετικά και μη , επικίνδυνα
και όχι, ιερά και βέβηλα. Δίχως δίχτυ ασφαλείας, δίχως καταφύγιο, κάποτε ίσως
και δίχως ελπίδα. Αγγίζοντας ένα όνειρο που μπορεί και να διαψεύδεται, μα το συντροφεύεις τρυφερά, μην
έχοντας τίποτε άλλο πιο δικό σου, μην έχοντας τίποτα, που να σε δένει πιο πολύ
,με τούτο το τοπίο της απόλυτης ερημιάς
που μας κυκλώνει από παντού..
«Στους Δρόμους» λοιπόν, με πίστη, έρωτα, αγάπη,
γενναιότητα και ο, τι πιο βαθύ και όμορφο έχει η ανθρώπινη ψυχή. ε.κ
………………………………………………………………………………………………………………………………..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου