"Ακου ,Ανθρωπάκο! " Βίλχελμ Ράιχ

Ξέρεις ,Ανθρωπάκο,πώς θα ένιωθε ένας αετός αν κλωσσούσε αυγά κότας;Στην αρχή ο αετός νομίζει ότι θα κλωσσήσει μικρά αετόπουλα που θα τα αναθρέψει για να γίνουν αετοί.Αυτά όμως που βγαίνουν απ το αυγό είναι φυσικά μικρά κλωσσόπουλα.Απελπισμένος ο αετός συνεχίζει να πιστεύει ότι τα κλωσσόπουλα θα γίνουν κάποτε αετοί.Ομως όχι,στο τέλος δε γίνονται παρά κότες που κακαρίζουν.Οταν ο αετός το καταλαβαίνει,παλεύει σκληρά για να καταπνίξει την επιθυμία του να φάει όλα τα κοτόπουλα και τις φλύαρες κότες.Αυτό που τον συγκρατεί είναι μια μικρή ελπίδα.Η ελπίδα πως,κάποια μέρα ,μέσα από το πλήθος των ανόητων κοτόπουλων θα ξεπεταχτεί ένα αετόπουλο ,που θα μεγαλώσει,σαν τον ίδιο,και που,πετώντας ψηλά,θα αντέξειπέρα μακριά,ψάχνοντας για καινούργιους κόσμους,καινούργιες σκέψεις,καινούργιους τρόπους ζωής.Μόνο αυτή η ελπίδα συγκρατεί το θλιμμένο,μοναχικό αετό από το να φάει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν.Δε βλέπουν τα κοτόπουλα και οι κότες,πως ζούν σε ένα ψηλό,απόκρημνο βουνό,ψηλά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες.Δεν κοιτάζουν πέρα μακριά ,σαν τον μοναχικό αετό.Το μόνο που κάνουν είναι να καταπίνουν αδιάκοπα ότι τους φέρνει ο αετός στη φωλιά.Μαζεύονται κάτω από τις δυνατές φτερούγες του,όταν έξω βρέχει και χιονίζει,αφήνοντας τον αετό να υπομένει τη θύελλα χωρίς καμιά προστασία.Η όταν τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα,του πετάνε κρυφά μικρές κοφτερές πέτρες για να τον χτυπήσουν και να τον πληγώσουν.Οταν ο αετός καταλαβαίνει την κακοήθεια αυτή,η πρώτη του αντίδραση είναι να τα κατασπαράξει.Αλλά το σκέφτεται καλύτερα και αρχίζει να τα λυπάται.Κάποτε λέει με ελπίδα,μέσα από το πλήθος των ανόητων,λαίμαργων και μυωπικών κοτόπουλων θα ξεπεταχτεί,ένα αετόπουλο που θα γίνει σαν κι αυτόν τον ίδιο.Δεν θέλεις να γίνεις αετός ανθρωπάκο και για αυτό κατασπαράζεσαι από τα όρνια.Φοβάσαι τους αετούς,για αυτό ζείς σε κοπάδια …..

 Ακου Ανθρωπάκο: Η μοίρα κάθε μεγάλου επιτεύγματος,που διαπλάθηκε με βάση την αλήθεια και όχι τη σιγουριά είναι: να καταβροχθιστεί λαίμαργα από σένα ,και να απορριφθεί πάλι με τα κόπρανά σου…..θα σε εκτιμούσα αν τουλάχιστον,έκλεβες έξυπνα την ευτυχία σου.Εσύ όμως είσαι ένας ασήμαντος δειλός κλεφτάκος.Είσαι έξυπνος μα,όντας ψυχικά δυσκοίλιος,είσαι ανίκανος να δημιουργήσεις,Για αυτό κλέβεις το κόκκαλο και σέρνεσαι σε μια τρύπα να το μασουλίσεις,όπως σου είπε ο Φρόυντ κάποτε.Μαζεύεσαι γύρω από αυτόν που προσφέρει εθελοντικά,το χαρούμενο δωρητή ,και του τα παίρνεις όλα.Εσύ είσαι η «φαγάνα» και διεστραμμένα ονομάζεις εκείνον «φαγάνα».Παραφουσκώνεις τον εαυτό σου με την γνώση του,την ευτυχία του,την σπουδαιότητά του,μα δεν μπορείς να χωνέψεις αυτό που κατάπιες…Η για να διατηρήσεις την αξιοπρέπειά σου μετά την διάπραξη της κλοπής,ατιμάζεις τον ευεργέτη σου,ονομάζοντάς τον τσαρλατάνο ή αποπλανητή ανηλίκων….Ακου Ανθρωπάκο,εγώ αγαπώ το κορίτσι μου και τη γυναίκα μου.Δεν είμαι σαν κι εσένα ,που όντας ανίκανος να αγαπήσεις τη γυναίκα σου,θα ήθελες να αποπλανήσεις έφηβες στο δάσος.Κι εσύ νεαρό κορίτσι,δεν ονειρεύεσαι τον αγαπημένο σου ηθοποιό;Δεν τον πλησιάζεις και δεν τον δελεάζεις,προσποιούμενη πως είσαι μεγαλύτερη από δεκαοχτώ χρονών; Και μετά; Μετά δεν τον πάς στο δικαστήριο κατηγορώντας τον για βιασμό; Ηθελες να κοιμηθείς με τον ηθοποιό,μα δεν είχες το θάρρος να αναλάβεις την ευθύνη.Για αυτό κατηγορείς εκείνον,φουκαριάρικο κακοποιημένο κορίτσι.Δεν κατάφερες να φανείς άνθρωπος.Για αυτό θα εξαφανιστείς σιωπηλά ,σαν πέτρα στη θάλασσα......

Πιστεύοντας ότι είσαι ελεύθερος γίνεσαι αναιδής.Η ΣΥΓΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΙΔΕΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΣΚΛΑΒΩΝ

Βίλχελμ Ράιχ

Ακου ,Ανθρωπάκο

Μτφρ: Δ.Παπαδημητρίου

Εκδ: αποσπερίτης,1983