Κι αν η μη –βούληση κατοχής ήταν μια σκέψη με τακτική σκοπιμότητα;;
(ορίστε,επιτέλους μια τέτοια σκέψη)!!
Αν εξακολουθούσα πάντα να θέλω (έστω και κρυφά) να κατακτήσω τον άλλον προσποιούμενος ότι τον απαρνούμαι;
Αν απομακρυνόμουν για να τον κατέχω ασφαλέστερα;
Το Ρεβερσίνο (το παιχνίδι αυτό που κερδίζει όποιος κάνει την μικρότερη μπάζα) στηρίζεται σε ένα κόλπο που το γνωρίζουν καλά οι σοφοί "η δύναμή μου βρίσκεται στην αδυναμία μου».
Η σκέψη αυτή είναι δολερή,γιατί έρχεται να φωλιάσει μέσα στο πάθος χωρίς να θίξει τις μονομανίες και τα άγχη που το συνοδεύουν…

.Εσχατη παγίδα: αρνούμενος κάθε βούληση κατοχής ,ενθουσιάζομαι και μαγεύομαι με την «καλή εικόνα» του εαυτού μου που δείχνω προς τα εξω.
Δεν βγαίνω από τα όρια του συστήματος: «Η Αρμάνς είχε μεθύσει(….) από ένα είδος ενάρετου ενθουσιασμού,κι αυτός ήταν ένας άλλος τρόπος να αγαπά τον Οκτάβιο…) λέει ο Σταντάλ …

...Η μη -βούληση κατοχής δεν ανήκει στην περιοχή της καλοκαγαθίας ,είναι ζωηρή,στυγνή:απο την μια μεριά ,δεν έρχομαι αντιμέτωπος με τον κόσμο των αισθήσεων,αφήνω τον πόθο να κυκλοφορεί μέσα μου και απο την άλλη,ακουμπώ τον πόθο πάνω στην "αλήθεια μου"
Και η αλήθεια μου είναι οτι: αγαπώ απόλυτα.
Οταν δεν ισχύει αυτό,αποσύρομαι,διασκορπίζομαι ,σαν στρατιωτικό τμήμα που αρνείται να "πολιορκήσει" τον στόχο....///Ρολάν Μπάρτ(αποσπάσματα του ερωτικού λόγου).