JEAN GENET-ο σχοινοβατης-

............ό έρωτας σχεδόν απελπισμένος αλλά γεμάτος τρυφερότητα, ο έρωτας που οφείλεις να δείχνεις στο σκοινί σου πρέπει να είναι δυνατός όσο και το συρματόσκοινο πού κρατά το βάρος σου.Γνωρίζω τα αντικείμενα,τη μοχθηρία και τη σκληρότητά τους,αλλα και την ευγνωμοσύνη τους.Το σκοινί ήταν νεκρό-ή ,έστω,βουβό και τυφλό.Μέ την εμφάνισή σου θα ζωντανέψει και θα μιλήσει.....................Ορισμένοι δαμαστές μεταχειρίζονται βία.Μπορείς κι εσύ να δαμάσεις το σκοινί σου.Μά πρόσεχε.Οπως ο πάνθηρας,ή καθώς λένε κι ο λαός,το συρματόσκοινο αγαπά το αίμα.καλύτερα να το μερέψεις............................................Μη διστάζεις να αντιμετωπίσεις τα άλματά σου σαν μιά αγέλη ζώα.Ζούσαν εντός σου σε άγρια κατάσταση.Χωρίς καμιά εμπιστοσύνη στον εαυτό τους αλληλοσπαράσσονταν,αυτοακρωτηριάζονταν,πολλαπλασιάζονταν στην τύχη.Ποίμαινε το κοπάδι τα άλματα,τίς φιγούρες,τα σάλτα.Το καθένα τους ας συνυπάρχει σε συνεννόηση με τα άλλα.Προχώρησε άν θέλεις σε διασταυρώσεις,αλλά με προσοχή,όχι όπως σούρθει.Γίνεσαι έτσι ποιμένας σε ένα κοπάδι ζώα πού ζούσαν άσκοπα ώς τώρα σε αταξία.Χάρη στα μάγια σου υποτάχτηκαν στη γνώση.Τα άλματα,τα σάλτα,οι φιγούρες υπήρχαν εντός σου δίχως να το ξέρουν,χάρη στα μάγια σου συνειδητοποίησαν ότι υπάρχουν,υπάρχουν σαν καθρέφτης του εαυτού σου...................jean genet

ο σχοινοβάτης 

μτφ.Χριστόφορος Λιοντάκης

εκδόσεις καστανιώτη