Σεσημασμένος είμαι///Βυρων Λεοντάρης//ποίηση

Σεσημασμένος είμαι. 

 

Έχετε τα γραφικά μου αποτυπώματα 

μπορείτε να με αναγνωρίσετε, όχι όμως και να με 

 διαβάσετε, ούτε να με διαβείτε

Ποντάρατε στο μαύρο μου και χάσατε 

Ποντάρατε στο κόκκινό μου πάλι χάσατε 

κακή ζαριά ήμουνα στα χέρια σας 

 Τα λόγια που μιλώ μου κόβουνε τη γλώσσα 

κάθε χειρονομία μου με σταυρώνει 

Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν. 

Σ` αυτή την εποχή της υπαρκτής ποίησης 

ποιητής μιας ποίησης που δεν μπορεί να υπάρξει

 μόνο με τους νεκρούς μιλώ και γι` αυτούς γράφω. 

 Μόνο αυτοί μπορούν να με διαβάσουν

 Βύρων Λεοντάρης 

Εως 

εκδόσεις Νεφέλη,2003

ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ

ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ
Το μεθύσι των νεκρών

Κλειστό είναι το ανοικτό βιβλίο που κρατάς.
Αλλιώς θα ανοίξει.
Όπως ανοίγει σφαλιστή δίφυλλη πόρτα. Από τη μέση.
Στο στάχωμά τους θα χωρίσουνε τα φύλλα
και με τις έξω άκρες τους στα δάχτυλά σου τρίζοντας
αργά σαν σε ρεζέδες θα περιστραφούν.

Και τότε είναι που θα διαβάσεις το κενό
– γιατί, ποιο άνοιγμα χωρίς κενό;

Έτσι κι όταν ανοίγω την ψυχή μου.
Για το κενό του ανοίγματος και μόνο.
Όλα τ’ άλλα είναι γνωστά. Σαν «ανοιχτό» βιβλίο.

ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ
Από τη συλλογή «Εν γη αλμυρά»
εκδ. ΕΡΑΣΜΟΣ, 1996

Βύρων Λεοντάρης

Τιτίβισμα του τίποτε

ήξερες τελικά πώς να επιζήσεις
Δε μπλέχτηκες εσύ σε οράματα
και σε χαμένες υποθέσεις
ήξερες να φυλάγεσαι περίκομψα
ξέφυγες την αισθητική καταστροφή
Έντομο ανθεκτικό της μετατέχνης
ζουζούνι της τεχνολογίας του αισθήματος
χαζοχαρούμενο και χαζολυπημένο
διακοσμητικό του ανύπαρκτου
ήξερες τελικά πώς να επιζήσεις
-όχι σαν τη δική μου τη φωνή
που πνίγηκε
στο βόγκο του υπαρκτού

ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ
"Εν γη αλμυρά",
('Ερασμος 1996)

περισσότερα εδώ

"..πως να διευκρινίσω μια ζωή;..."

(ενα αντίο στον ποιητή Βύρωνα Λεοντάρη)

ετσι που τραύλισα,....( II )

Τώρα που δεν μπορώ παρά να με θυμάμαι μόνο
ξέρω, δεν ήταν έτσι, τίποτε δεν ήταν
αλλιώς έγιναν όλα

Η μαρτυρία μου ασαφής. Τι υπεκφυγές, τι συγκαλύψεις
σε λόγια, σε γραφτά και σε φερσίματα…
Αλλά πώς να τα πω και φαντασίας καμώματα όλα αυτά
Και τα σημάδια; και τα ερείπια; της φαντασίας κι αυτά;
Δε γίνεται.

Πώς να αναιρέσω μια κατάθεση
πώς να διευκρινίσω μια ζωή;
Το ειπωμένο με εκδικείται
κι ανεξιχνίαστο μένει πάντα το υπαρκτό

Σίγουρα κάτι μου διαφεύγει
κάτι που λάθος το έζησα και λάθος με έζησε
κι όλο και σκοτεινιάζει γύρω μου
κι όλο και σκοτεινιάζει

Πού βρίσκομαι
Τι ώρα να ’ναι.

Βύρων Λεοντάρης
"Εν γή αλμυρά"
εκδ.Ερασμος,1996

αλλά το τρομερό καραδοκεί

      the Blind Beggar     του Jules Bastien-Lepage   

commons.wikimedia.org/wiki/File:Jules_Bastien...

Τίς λέξεις κουρταλώ και δε μου ανοίγουν

Τίς λέξεις κουρταλώ και δε μου ανοίγουν

γιατί πιά δεν τις κατοικούν τα βασανά μας.

Τίς εγκατέλειψαν σάμπως να επίκειται σεισμός ή εκρηξη.

Ανάσα και χειρονομία καμμιά μέσ΄στα αδειανά φωνήεντα

κι ούτε ενα τρίξιμο απ τα σύμφωνα

και μήτε τρέμισμα κορμιού η κεριού

και μήτε σάλεμα σκιών στούς τοίχους.

ο κόσμος μετακόμισε στο απάνθρωπο

βολεύτηκε σ΄αυτή την προσφυγιά

πήρε μαζί του για εικονίσματα φωτογραφίες δημίων

όργανα βασανιστηρίων για φυλαχτά

μιλάει μόνο με σήματα

μέσ΄στην οχλαγωγία της ερημιάς

στίς φαντασμαγορίες του τίποτε.

Ετσι κι εμείς αδειάσαμε

και μας ψεκάσαν με αναισθητικό

έτσι που αποξενωθήκαμε απ τόν πόνο

-αυτό δα είναι κι άν είναι αποξένωση-

κιη ποίηση έγινε κραυγή έξω απ τον πόνο.

Σμιλεύουμε σμιλεύουμε πληγές

σκαρώνοντας μνημεία και μπιμπελό

αλλά το τρομερό καραδοκεί.

Ο,τι δεν είναι τέχνη μέσ΄στην τέχνη

αυτό

το ανθρώπινο

αυτό

κι εμάς κι αυτήν θα μας ξεκάνει.

Βύρων Λεοντάρης

Εν γή αλμυρά,1996