Γι αυτό και είναι γουρούνια όλοι όσοι ονειρεύονται χωρίς να λυπούνται που τελειώνουν τα όνειρά τους,χωρίς να αποκομίζουν ένα αίσθημα ανάλγητης νοσταλγίας απ΄αυτές τίς βουτιές μέσα σε μιά γόνιμη ασυνειδησία.Τό όνειρο είναι αληθινό.Ολα τα όνειρα είναι αληθινά.Εχω ένα αίσθημα τραχύτητας ,μιά εντύπωση από τοπία που είναι σαν γλυπτά ,από κυματιστά τμήματα γής πού σκεπάζονται με κάτι σαν νοτισμένη άμμο,και σημαίνουν:
"Μετάνιωμα,πλάνη,εγκατάλειψη,ρήξη,πότε θα ξανανταμώσουμε?"
Τίποτα δεν μοιάζει τόσο στόν έρωτα όσο η αναπόληση κάποιων τοπίων ιδωμένων σε όνειρο ,όσο το πλαισίωμα κάποιων λόφων από κάτι σαν πηλό ,πού τα σχηματά του θαρρείς κι έχουν χυθεί στό καλούπι της σκέψης μας.
Πότε θα ξανανταμώσουμε?Πότε θα ξανάρθει η χωμάτινη γεύση των χειλιών σου να αγγίξει το ανυπόμονο πνεύμα μου?Η γή σαν στρόβιλος από θνητά χείλια.Η ζωή σκάβει μπροστά στα μάτια μας το βάραθρό κάθε χαδιού πού παράπεσε.Τι να τόν κάνουμε δίπλα μας αυτό τόν άγγελο πού δεν μπόρεσε να φανερωθεί?Αραγε όλες οι αισθήσεις θα είναι παντοτινά διανοητικές και τα όνειρά μας δε θα καταφέρουν να πυροδοτήσουν μιά ψυχή πού το αίσθημά της θα μας βοηθήσει να πεθάνουμε?
Τί λογής θάνατος ειν΄αυτός όπου είμαστε για πάντα μόνοι ,οπου ο έρωτας δε μάς δείχνει ποτέ το δρόμο?
Antonin Artaud
"Η τέχνη και ο θάνατος"
μετ.Σεραφείμ Βελέντζας
Μαυρος Ηλιος ,Αθήνα 1991
8 σχόλια:
..einai o thanatos enos erwta pou kapote nomize pws iksere to dromo kai twra ton exei xasei gia ta kala apo tin outopia tis "logikis" tou..
kalinyxta,
omorfo to apospasma
Πολύ όμορφο το κείμενο...!
Αυτός ο τρελός έρωτας για το όνειρο, για την απόλαυση του να ονειρεύομαι, τελείως απαλλαγμένος από οποιαδήποτε ανάγκη για εξήγηση, είναι ένα από τα βαθιά αισθήματα που μ' έφεραν κοντά στο σουρρεαλισμό. Ο Ανδαλουσιανός σκύλος (θα έχω ξανά την ευκαιρία να μιλήσω γι' αυτό) γεννήθηκε από τη συνάντηση ενός ονείρου μου μ' ένα όνειρο του Νταλί. Αργότερα εισήγαγα όνειρα στις ταινίες μου, προσπαθώντας να αποφύγω τον λογικό και επεξηγηματικό ρόλο που παίζουν συνήθως. Μια μέρα είπα σ' ένα μεξικανό παραγωγό - που όμως δεν του άρεσε καθόλου το αστείο μου: "Αν η ταινία βγει πολύ μικρή, θα βάλω μέσα ένα όνειρο".
ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΥΝΙΟΥΕΛ - Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΝΟΗ
Έχεις πρόσκληση στον σκοινοβάτη...
Μαζί με την καλημέρα μου!
skoinovatis
πράγματι το όνειρο συστατικό στοιχείο κάθε σουρρεαλιστικής γραφής.Γιά την ιστορία και επειδή αναφέρθηκες σε αυτό ,ο Νταλί είχε δεί στόν ύπνο του πώς είχε μια τρύπα στο χέρι από την οποία έβγαιναν μυρμήγκια και ο Μπουνιουέλ είχε δεί ένα σύννεφο πού μόλις είχε διασχίσει το φεγγάρι να θέλει να χαράξει το μάτι της μητέρας του!!Από την συν΄΄αντηση αυτών των δύο ονείρων γεννήθηκε "ο Ανδαλουσιανός σκύλος"!
όπως είπες.
Ευχαριστώ ιδιαίτερα πολύ για την πρόσκληση! όμως επειδή στήν κυριολεξία πνίγομαι αυτόν τόν καιρό θα προσέλθω στο παιχνίδι κάποια στιγμή αργότερα!!
πολλά φιλιά και πάλι ευχαριστώ.
ερασιτέχνη
χαίρομαι πού σου αρέσει
πώς θα μπορούσε άλλωστε να μήν
οι στίχοι σου στο μπλόγκ σου συχνά πυκνά προβάλλουν απ την αχλύ του ονείρου!!
καλό βράδυ
άποια φορά θα μάθω αν ερωτεύεσαι το πρόσωπο ή την ιδέα που έχεις για το πρόσωπο. Αλλά είναι ήδη αργά.
ΥΓ είσαι καθηγήτρια; τι;
Εξαιρετικό ποίημα και πολύ καλή μετάφραση. Αυτή η ανάλγητη νοσταλγία, η γόνιμη ασυνειδησία, ο στρόβιλος από θνητά χείλη, είναι πανέμορφα. Και οι ερωτήσεις του. Οι ρητορικές... που θέτουν τόσα ζητήματα. Όμορφες οι επιλογές σου πάντα!
σπύρο
"και η νύχτα φώτιζε τη νύχτα"
ΠΕ4-01 !
καλο βράδυ
Μαριάννα μου
χαοτικό το συναίσθημα ,ευτυχώς.για τον έρωτα ομιλώ,τα έχει όλα. όσα αναγεννούν και όσα γκρεμίζουν!!
φιλιά πολλά.
Δημοσίευση σχολίου