Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008


Μιά ασήμαντη ιστορία
Σάν ήτανε μικρή,της τρύπησαν τ ΄αυτιά ,για να φοράει,
λέει σκουλαρίκια.
Μεγάλωσε ,παντρεύτηκε,ανάθρεψε παιδιά,σκουλαρίκια δε φόρεσε.
Ενα δείλι είπε ο μεγάλος γιός της: " Εγώ ,μάνα ,θα φύγω,
και θα σού φέρω μιά μέρα -να δείς- σκουλαρίκια
χοντρά,μαλαματένια και μακριά,ν΄ακουμπάνε στούς ώμους σου".
Εκείνη χαμογέλασε απόμακρα. "Φτάνει να μου γυρίσεις,γιέ μου",τού είπε.
Πέρασαν χρόνια,ο γιός παντρεύτηκε,μεγάλωσε παιδιά,σκουλαρίκια
δέν έφερε.
Η μάνα παραγέρασε,καμπούριασε,οι ώμοι της ακούμπησαν
στ΄αυτιά της.
Είπε να του στείλει μέτρα να μήν είναι πιά τόσο μακριά τα σκουλαρίκια.
Ωσπου μιά μέρα σκίστηκαν άξαφνα ώς κάτου οι τρύπες στ΄αυτιά της.
Τότε κατάλαβε πώς ο γιός της είχε πεθάνει.
Γιάννης Ρίτσος
Μαρτυρίες Α

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Με εκπλήσσεις ,κίσσα,πάντα, με τις επιλογές σου.

Πεζολογική η αφήγηση,ίχνος λυρισμού και το τραγικό "ρυθμιστής".

Δεν το ήξερα-συγκλονιστικό.

Με το φακό γυρισμένο στη μάνα,έτσι κάπως αισθάνθηκα και γω την ανάγκη να το προσεγγίσω.

Δεν υπάρχουν λόγια.

Keep Dreaming είπε...

Poly omorfo. Kai thlivero, i mataiotita tis zwis.....

Yannis Zabetakis είπε...

μια προσμονή όμως δεν είναι η ίδια η Ζωή?

ένα σκουλαρίκι
μια Ιθάκη
ένα ταξίδι
μια ελπίδα...

κοκκινη κισσα είπε...

nyxterino

συγκίνηση πράγματι ,δίχως ίχνος λυρισμού.Οπως ακριβώς το επισημαίνεις....συγκλονιστικό..

κοκκινη κισσα είπε...

ερασιτέχνη,αισθάνομαι ιδιαίτερα ασχημα όλες αυτές τίς μέρες.
πιστεψέ με ,οι στίχοι αυτοί ,ηταν οι μόνοι πού μπορούσα να καταφύγω σήμερα...

κοκκινη κισσα είπε...

γιάννη έτσι είναι...αρκεί να σε αφήνουν να το ζήσεις,το ταξίδι εννοώ ,γιατί ο μικρός Αλέξης ,δέν πρόλαβε ...

Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι ο αδικος χαμός του θα αφυπνίσει ,....

Yannis Zabetakis είπε...

σκατά θα αφυπνίσει...

καίνε οι γνωστοί άγνωστοι

την Αθήνα την Εθνική Βιβλιοθήκη...
και εμείς κοιτάμε...

δες κι αυτό ...
http://environmentfood.blogspot.com/2008/12/blog-post_2395.html
[μπας και αλλάξουμε λίγο ο καθένας μας...είναι η μόνη ελπίδα...η αλλαγή από κάτω προς τα πάνω...]

κοκκινη κισσα είπε...

Γιάννη είδα πολύ γρήγορα τήν αναρτησή σου και χαιρετίζω! τήν θεματική σου μετατόπιση,πολύ ενδιαφέρουσα πράγματι, ...
αυριο πού θα έχω περισσότερο χρόνο θα σε επισκεφτώ με χαρά!

ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...

Η Προσμονή του Θρήνου
κουλουριασμένη
πάντα στα στήθια της μητέρας


Καλημέρα

lakis είπε...

Συνταρακτικό κείμενο. Τόσο ανθρώπινο, τόσο αληθινό! Μέρα καλή

κοκκινη κισσα είπε...

καλημέρα Μαρία Ροδοπούλου.

Οι μέρες αυτές ,τα γεγονότα ..συνειρμικά με έφεραν εδώ .."Θύματα κάποιας απροσεξίας.
Δικάστηκαν οι ένοχοι αλλά,δέν βαριέστε,αθώοι βγήκαν.Βλέπετε ,δέ μπορούσαμε αυτόπτες μάρτυρες να είμαστε.Μαθαίναμε βαρκάδα σε κάποιο επίγειο υπόνομο.Στήν περιπτωσή μου δέν βρέθηκαν ποτέ οι ένοχοι.Απλά με τοποθέτησαν σε μιά σιδερένια κρεμάστρα και χωρίς να το καταλάβω είχα βρεθείστόν κάδο σκουπιδιών.Πιστέψτε με ,μύριζε σαν κόλαση." εξαιρετικά προφητικό το απόσπασμα από το βιβλίο σου"το βιβλίο τών Νεκρών",γιαυτό και το παραθέτω...

νάσαι καλά.

κοκκινη κισσα είπε...

Λάκης Φουρουκλάς

Ετσι είναι..
μεγάλη ποίηση...στήριγμα και οδηγός σε δύσκολους καιρούς..


νάσαι καλά.