Μιά ασήμαντη ιστορία
Σάν ήτανε μικρή,της τρύπησαν τ ΄αυτιά ,για να φοράει,
λέει σκουλαρίκια.
Μεγάλωσε ,παντρεύτηκε,ανάθρεψε παιδιά,σκουλαρίκια δε φόρεσε.
Ενα δείλι είπε ο μεγάλος γιός της: " Εγώ ,μάνα ,θα φύγω,
και θα σού φέρω μιά μέρα -να δείς- σκουλαρίκια
χοντρά,μαλαματένια και μακριά,ν΄ακουμπάνε στούς ώμους σου".
Εκείνη χαμογέλασε απόμακρα. "Φτάνει να μου γυρίσεις,γιέ μου",τού είπε.
Πέρασαν χρόνια,ο γιός παντρεύτηκε,μεγάλωσε παιδιά,σκουλαρίκια
δέν έφερε.
Η μάνα παραγέρασε,καμπούριασε,οι ώμοι της ακούμπησαν
στ΄αυτιά της.
Είπε να του στείλει μέτρα να μήν είναι πιά τόσο μακριά τα σκουλαρίκια.
Ωσπου μιά μέρα σκίστηκαν άξαφνα ώς κάτου οι τρύπες στ΄αυτιά της.
Τότε κατάλαβε πώς ο γιός της είχε πεθάνει.
Γιάννης Ρίτσος
Μαρτυρίες Α
12 σχόλια:
Με εκπλήσσεις ,κίσσα,πάντα, με τις επιλογές σου.
Πεζολογική η αφήγηση,ίχνος λυρισμού και το τραγικό "ρυθμιστής".
Δεν το ήξερα-συγκλονιστικό.
Με το φακό γυρισμένο στη μάνα,έτσι κάπως αισθάνθηκα και γω την ανάγκη να το προσεγγίσω.
Δεν υπάρχουν λόγια.
Poly omorfo. Kai thlivero, i mataiotita tis zwis.....
μια προσμονή όμως δεν είναι η ίδια η Ζωή?
ένα σκουλαρίκι
μια Ιθάκη
ένα ταξίδι
μια ελπίδα...
nyxterino
συγκίνηση πράγματι ,δίχως ίχνος λυρισμού.Οπως ακριβώς το επισημαίνεις....συγκλονιστικό..
ερασιτέχνη,αισθάνομαι ιδιαίτερα ασχημα όλες αυτές τίς μέρες.
πιστεψέ με ,οι στίχοι αυτοί ,ηταν οι μόνοι πού μπορούσα να καταφύγω σήμερα...
γιάννη έτσι είναι...αρκεί να σε αφήνουν να το ζήσεις,το ταξίδι εννοώ ,γιατί ο μικρός Αλέξης ,δέν πρόλαβε ...
Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι ο αδικος χαμός του θα αφυπνίσει ,....
σκατά θα αφυπνίσει...
καίνε οι γνωστοί άγνωστοι
την Αθήνα την Εθνική Βιβλιοθήκη...
και εμείς κοιτάμε...
δες κι αυτό ...
http://environmentfood.blogspot.com/2008/12/blog-post_2395.html
[μπας και αλλάξουμε λίγο ο καθένας μας...είναι η μόνη ελπίδα...η αλλαγή από κάτω προς τα πάνω...]
Γιάννη είδα πολύ γρήγορα τήν αναρτησή σου και χαιρετίζω! τήν θεματική σου μετατόπιση,πολύ ενδιαφέρουσα πράγματι, ...
αυριο πού θα έχω περισσότερο χρόνο θα σε επισκεφτώ με χαρά!
Η Προσμονή του Θρήνου
κουλουριασμένη
πάντα στα στήθια της μητέρας
Καλημέρα
Συνταρακτικό κείμενο. Τόσο ανθρώπινο, τόσο αληθινό! Μέρα καλή
καλημέρα Μαρία Ροδοπούλου.
Οι μέρες αυτές ,τα γεγονότα ..συνειρμικά με έφεραν εδώ .."Θύματα κάποιας απροσεξίας.
Δικάστηκαν οι ένοχοι αλλά,δέν βαριέστε,αθώοι βγήκαν.Βλέπετε ,δέ μπορούσαμε αυτόπτες μάρτυρες να είμαστε.Μαθαίναμε βαρκάδα σε κάποιο επίγειο υπόνομο.Στήν περιπτωσή μου δέν βρέθηκαν ποτέ οι ένοχοι.Απλά με τοποθέτησαν σε μιά σιδερένια κρεμάστρα και χωρίς να το καταλάβω είχα βρεθείστόν κάδο σκουπιδιών.Πιστέψτε με ,μύριζε σαν κόλαση." εξαιρετικά προφητικό το απόσπασμα από το βιβλίο σου"το βιβλίο τών Νεκρών",γιαυτό και το παραθέτω...
νάσαι καλά.
Λάκης Φουρουκλάς
Ετσι είναι..
μεγάλη ποίηση...στήριγμα και οδηγός σε δύσκολους καιρούς..
νάσαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου