Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

"......................................................................................................................................................... Με το πέρασμα τού καιρού,διαπίστωσα σιγά-σιγά,οτι η" αλήθεια " εν γένει,και ειδικά η αλήθεια στην Τέχνη,δέν είναι μαθηματικός άγνωστος ούτε και παραμένει πάντοτε αμετάβλητο μέγεθος ατελώς γνωστό,αλλά ότι αυτό το μέγεθος βρίσκεται σε μικρή ,πλήν διαρκή κίνηση. Μού φάνηκε ξαφνικά σαν σαλιγκάρι πού πάει αργά και μόλις πού φαίνεται ότι αλλάζει θέση -αφήνει ωστόσο, πίσω του μιάν ελαφριά γραμμή,οπου πάνε και κολλούν οι μυωπικές ψυχές. Εδώ πρωτοπαρατήρησα επίσης αυτό το σπουδαίο γεγονός -στην Τέχνη . σ΄αυτό το μοτίβο είδα αργότερα ότι και τίς αλλες περιοχές της ζωής τις ρυθμίζει ο ίδιος νόμος. Αυτή η κίνηση της αλήθειας είναι πολύ σύνθετη:το μη αληθινό γίνεται αληθινό και το αληθινό αναληθές ,μερικά μέρη πετιούνται σαν καρυδότσουφλα και τα κάνει λιώμα ο χρόνος. Πολλοί μπερδεύουν το καρύδι με το κέλυφος και βλέπουν στό δεύτερο τη ζωή τού ίδιου του καρυδιού,ενώ άλλοι πάλι ,αγωνίζονται για το κέλυφος αφήνοντας το καρύδι να τούς κυλήσει μακριά. η νέα αλήθεια πέφτει σάμπως από τόν ουρανό και φαίνεται τόσο ακριβής ,τόσο αλύγιστη και σκληρή,ώστε μοιάζει άπειρα υψηλή για ν΄αρχίσεις να σκαρφαλώνεις επάνω της , όπως κάνεις μ έναν ξύλινο στύλο ,και να φτάσεις σίγουρα τούτη τη φορά στούς ουρανούς... ώσπου να σπάσει κι αυτή και να βρεθούν οι αναρριχητές πεσμένοι κάτω σαν βάτραχοι στο βάλτο-στήν θολήν άγνοια ξανά. Ο άνθρωπος μοιάζει συχνά με σκαθάρι πού τό΄χουν γυρίσει ανάποδα: κουνάει τα χεράκια του με βουβή νοσταλγία,πιάνει ό,τι του προτείνει ο ένας κι ο άλλος πιστεύοντας σταθερά πώς σ΄άυτό το κάτι θα βρεί σωτηρία. Τίς μέρες τής "απιστίας " μου αναρωτιόμουν:ποιός με κρατάει ανάποδα? Ποιανού το χέρι μού προσφέρει κάτι και μού το τραβά πάλι πίσω? Μήπως είμαι με τήν πλάτη ξαπλωμένος στην σκοτεινιασμένη αδιάφορη γή κι αρπάζω τα χόρτα ή τα καλάμια πού φυτρώνουν " από μόνα τους " δίπλα μου? Πόσο συχνά, όμως ,ένιωσα αυτό το χέρι στην πλάτη μου κι έπειτα ένα άλλο να μου πιέζει τα μάτια έτσι πού εγώ βρισκόμουν στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας ,ενώ έξω ο ήλιος μεσορανούσε. ........................................................... .................................................................................................................................................."
Wassily Kandinsky
αναδρομή 1901-1913/σύντομη αυτοβιογραφία
μετάφραση-σημειώσεις Γιώργος Κεντρωτής
εκδ.Καστανιωτη&Διάττων.

10 σχόλια:

aKanonisti είπε...

Ρωσσικη πρωτοπορεία... που χάθηκε μέσα στο αστικό περιτύλιγμα... που έπνιξε τελικά... την πορεία....

Κρίμα να το ξανασυναντάμε μετά από έναν αιώνα σχεδόν....

:-))))

anna είπε...

Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετίκο πράγμα στα μάτια του καθ'ενα απο μας.Ομως ναι έχεις δίκιο.

Ανώνυμος είπε...

λες να αγωνιζόμαστε για το κέλυφος αφήνοντας το καρύδι να κυλήσει μακριά;

αγαπητή κίσσα,έχω ..βάσιμες υποψίες ότι αυτό συμβαίνει!

την καλησπέρα μου!

tantoguanto είπε...

Τα χρώματα είναι τα πλήκτρα, τα μάτια είν' η αρμονία κι η ψυχή είναι το πιάνο με τις χορδές του. Ο καλλιτέχνης είναι το χέρι που παίζει τ'όργανο κι αγγίζοντας το'να ή τ'άλλο πλήκτρο, δονεί τη ψυχή.
Την Καλησπέρα μου!

Γιωργος Κεντρωτης είπε...

Ο Καντίνσκγ, μαζί με τον Μαλέβιτς και τον Τάτλιν στη ζωγραφική, μαζί με τον Μαγιακόφσκη, τον Χλιέμπνικωφ και τον Κρουτσένυχ στην ποίηση, μαζί με τον Σοστακόβιτς στη μουσική και τον τον Αϊζενστάιν και τον Μέγερχολντ στο θέταρο ΚΡΑΥΓΑΖΟΥΝ ότι η Επανάσταση μέλλει να έλθει. Δεν έχουν τελειώσει όλα - ευτυχώς για εμάς. Σε χαιορετώ, και σε ευχαριστώ.

κοκκινη κισσα είπε...

akanonisti

ακανόνιστη τον Αύγουστο του 2003,βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη και είχα τήν θαυμάσια ευκαιρία να επισκεφθώ τήν έκθεση "Τέχνη και Ουτοπία" της συλλογής Κωστάκη με έργα Ρώσων Πρωτοπόρων καλλιτεχνών.Είχα πραγματικά εντυπωσιαστεί.Η έκθεση φιλοξενούσε εργα των Καντίνσκυ,Ροζάνοβα,Μάλεβιτς,Τάτλιν,Στεπάνοβα,Πόποβα κ.ά.Οι επιρροές τους ηταν και παραμένουν σημαντικές και η σκέψη τους παρά τίς όποιες εξωτερικές ανασχέσεις ,πολύτιμος οδηγός.

φιλιά!

κοκκινη κισσα είπε...

αννα,
νομίζω τα εύσημα ανήκουν στόν Καντίνσκυ.Το απόσπασμα είναι αυτοβιογραφικό.Εγώ απλά το αντέγραψα ,πρός προβληματισμό.
Η κίνηση της σκέψης και οι εννοιες πού εισάγονται δια αυτής, είναι το δώρο από μεγάλους Καλλιτέχνες
σαν τόν Καντίνσκυ.

καλό απόγευμα.

κοκκινη κισσα είπε...

νυχτερινό

αριάδνη,δέν ξέρω αν το επιδιώκουμε,σίγουρα ωστόσο κάποιες φορές δέν το αποφεύγουμε.
Ανθρώπινες αδυναμίες βλέπεις!

καλό απόγευμα.

κοκκινη κισσα είπε...

tanto-guanto
Ακριβώς.
Πολλές συνθέσεις τής συλλογής Κωστάκη με εργα της Ρώσσικης Πρωτοπορίας εκφράζουν αυτό ακριβώς.
Τή σχέση χώρου και χρώματος,και τήν διεισδυτικότητα τού φωτός δημιουργώντας μιά ουσιαστικά μουσική ατμόσφαιρα.

νάσαι καλά.

κοκκινη κισσα είπε...

Γιώργος Κεντρωτής

Γιώργο,ετσι είναι.
Τό πνεύμα τους πάντα γόνιμο και ανατρεπτικό .
Η σκέψη τους φέρει στήν επιφάνεια δημιουργικές δυνάμεις ,αναγκαίες, ιδιαίτερα τώρα.

Την μετάφρασή σου τήν απόλαυσα δεόντως ...
..και σε ευχαριστώ για αυτό.