Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

 
το σχέδιο είναι του Jean Cocteau
"ΜΑΡΑΜΠΟΥ"
Λένε για μένα οι ναυτικοί, που εζήσαμε μαζί,
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ' ένα μίσος ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω


Ακόμα λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό,
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθειά στιγματισμένο.


Ακόμα λένε πράγματα φριχτά πάρα πολύ,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό, που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές,
κανείς δεν τόμαθε, γιατί δεν τόπα σε κανένα.


Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί
,εκείνο, που παντοτεινή, κρυφή πληγή μου εγίνη.
..................................................................
Ήμουνα τότε δόκιμος σ' ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία
Τότε τη γνώρισα. Σαν άνθος έμοιαζε Αλπικό,
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.


Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου, οπούχε αυτοκτονήσει,
με τη μαμά της έφευγε για χώρες μακρινές,
μήπως σε αυτές το θλιβερό της πένθος λησμονήσει.


Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Aβιλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελλε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκυττούσε.


Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.


Έναν μικρό της πέρασα σταυρόν απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
,κ' ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θάφευγε την πόλη.


Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια στην πλώρη μας μικρή της κάρτα, ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μες στην καρδιά της Aμμου.


Νομίζω πως θάπρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει
Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.


Θα προχωρήσω!… Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
Είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,
Και κατά τα μεσάνυχτα τρικλίζοντας βαριά 
το δρόμο προς τα βρωμερά χαμένα σπίτια επήρα. 

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς, 
κάποια μ’ άρπαξε απότομα, γελώντας, το καπέλο, 
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών) 
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή, 
οι ασβέστες απ’ τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια 
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά, 
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια. 

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί. 
Τα δάκτυλά μου καθαρά μετρααν τα κόκκαλά της. 
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα ως λένε οι ποιητές,
« μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της»

 Όταν την είδα και στο φως τ’ αχνό το πρωινό, 
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
 που μ’ ένα δέος αλλόκοτο, σα νάχα φοβηθεί, 
το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω 

Δώδεκα φράγκα γαλλικά… Μα έβγαλε μια φωνή, 
κ’ είδα μια εμένα να κυττά με μάτι αγριεμένο, 
και μια το πορτοφόλι μου… Μα εκραύγασα κι εγώ 
έναν σταυρό επάνω της σαν είδα κρεμασμένο. 

Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελλό, 
σαν τον τρελλό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει, 
φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή, 
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάναμε μαζί, 
Πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει. 
Πως είμαι παληοτόμαρο κα πως τραβώ κοκό. 
Μ’ αν ήξεραν οι δύστυχοι, θα μ’ είχαν συχωρέσει… 

Το χέρι τρέμει… Ο πυρετός.. Ξεχάστηκα πολύ,
 ένα μονήρες Μαραμπού στην όχθη να κυττάζω. 
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κυττά, 
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω.. 


Νίκος Καββαδίας 


22 σχόλια:

Cioara Andrei είπε...

Foarte interesant ce ai postat.M-am uitat pe blogul tau si imi place ce am vazut chiar e frumos si interesant.Felicitari si sigur am sa mai revin!

tantoguanto είπε...

Καλημέρααααα!!!
"[...] Τότε ήρθε στην πόρτα. Το φορτηγίσιο σκαλοπάτι ψηλό για να προστατεύει από τα κύματα, την έκρυβε από τη μέση και κάτω. Με κοιτούσε κατάματα. Πάνω στη φτενή κι αδύνατη πλάτη, σ' ένα μαντίλι που οι δύο άκρες του δένονταν κόμπο κάτω απ' το λαιμό της και οι δύο άλλες στη μέση της, βρισκόταν ένα μικρό κινεζάκι, έξι μηνών. Της είπα να μπει. Δρασκέλισε το σκαλοπάτι με χάρη και χωρίς να κρατηθεί πουθενά. [...] Δε μ' ακολουθούσε σα σκυλί. Πήγαινε δίπλα μου. Κοιτούσε παντού. Δεν έδειχνε σαστιμάρα ούτε θαυμασμό. Όμως καταλάβαινα και τα δύο να δουλεύουν μέσα της, όταν, ξαφνικά καθώς περπατούσε, σταματούσε ανασηκώνοντας τους ώμους σαν να την πέρναγε αλαφρό ηλεκτρικό ρεύμα."
( Απόσπασμα από το "ΛΙ", 1η έκδοση: ΆΓΡΑ, 1987 - 1997. )

ε ί μ α ι τ υ χ ε ρ ο ς; είπε...

ωραία..ετσι να μην μοιάζουνε οι μέρες και να μη στοιχίζονται η μια πίσω απ' την άλλη..τοσο απλά, με ένα διαβασμα ελαφρό που σε βαραίνει...πολύ καλή επιλογή...

κοκκινη κισσα είπε...

Cioara Andrei

Thank you! for visiting my blog.Have a nice day.

κοκκινη κισσα είπε...

tantoguanto

όμορφο απόσπασμα.
πάντα σε ετοιμότητα βλέπω!

καλό απόγευμα!!

κοκκινη κισσα είπε...

τυχερός

Αγαπώ ιδιαίτερα τόν Καββαδία.Το " Μαραμπού" ,η πρώτη του ποιητική συλλογή ,εκδόθηκε το 1933.
Ο ίδιος διατήρησε σε όλη του την ζωή το παρωνύμιο "Μαραμπού"..
σκέφτηκα να ταξιδέψουμε μαζί του,για λίγο...
χαίρομαι πού σου άρεσε η επιλογή αυτή
καλό απόγευμα!!

Ανώνυμος είπε...

πάντα μας ταξιδεύει ο Καββαδίας,πάντα μυρίζουν θάλασσα οι στίχοι του,έχει κάποιες μέρες που τα παιδιά επιμένουν να αναλύσουμε κείμενά του!

Η ανάρτησή σου συνέπεσε με την επιθυμία τους αυτή!!

καλό βραδάκι!

anna είπε...

Κάτασπρα φοράς κι έχεις βραχεί
Κάτω στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή
με την τρικυμία, θα ζαλιστείς
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί.
Καλησπέρα.

Giousurum είπε...

:-)
Kavadias. Exei melopoiihtei yperoxa apo ton Mikroutsiko alla kai apo tous Xebarkous..Osoi den exete akousei ton disko ton Xebarkon psaxte ton kai tha anakalypsete mia alli melodiki "apoikonisi" tou Kavadia.
Kalo vrady.

Ανώνυμος είπε...

κισσα μου
σε βρισκω παντα οταν η κουραση ειναι στο ζενιθ,οταν τα σκουπιδια καταπινουν τους καδους,οταν οι ανθρωποι τρωνε αδεσποτα,οταν οι φιλοι κοιμουνται βαθεια κι οι ποιητες ξυπνανε με βοτκα πρωινο ξανα και ξανα και σκοτωνουν την ερημια μου,α ρε καββαδια,ξεχαστηκα πολυ ενα μονηρες μαραμπου στην οχθη να κοιταζω..κι ετσι καθως επιμονα κι εκεινο με κοιτα,νομιζω πως στη μοναξια και στη βλακεια του μοιαζω! ζητω η ποιηση και το θεατρο !!
νασαι καλα οπου κι αν εισαι.

αντρεας π. //

κοκκινη κισσα είπε...

νυχτερινό

Αριάδνη τι να πώ!τι όμορφο οι επιθυμίες να συμπίπτουν!!

καλό βράδυ.

κοκκινη κισσα είπε...

αννα

Αννα ,μεταφέρεις αλλη μιά ενδιαφέρουσα εικόνα ...υγρής ομορφιάς

σε ευχαριστώ

κοκκινη κισσα είπε...

Γιουσουρούμ

δέν τούς έχω ακούσει.θα σπεύσω .σε ευχαριστώ για την προτροπή.

καλό βράδυ.

κοκκινη κισσα είπε...

αντρέας

αντρέα ,ευτυχώς απόψε είμαι εδώ... και σπεύδω να ταυτιστώ μαζί σου σε αυτό το βλέμμα.
στη βότκα λοιπόν ,στην ποίηση ,στό θέατρο!!!

aKanonisti είπε...

Σου έδωσα ένα βραβείο....
γιατί... νομίζω πως το όφειλα...
Ελπίζω να μην παρεξηγηθείς από το κωμικό ύφος της ανάρτησης...
Οσα έγραψα τα νιώθω....

κοκκινη κισσα είπε...

akanonisti

χαχαχαχαχαχαχαχα
περιμένω να βρεθούμε όταν θα κατέβεις Αθήνα..οχι και να παρεξηγηθώ!!σε ευχαριστώ!!!!!

Ανώνυμος είπε...

O Καββαδιας υπηρξε παντα εσωστρεφης και συνεσταλμενος χωρις ποτε να αποδωσει στον εαυτο του ευσημα ποιητη ...Καποτε ο Κατσιμπαλης [ ο κολοσσος του Μαρουσιου κατα τον Henry Muller ] με τον Σεφερη ειχαν οργανωσει μια ποιητικη βραδια, οπου θα διαβαζε και ο Καββαδιας δικα του ποιηματα..Πριν ερθει η σειρα του , σηκωθηκε προφασιζομενος οτι παει στο χωλ να παρει τα χαρτια απο το σακκακι του...Εφυγε και δεν ξαναγυρισε... Χρονια μετα οταν ο Σεφερης επροκειτο να ταξιδεψει με καραβι απο την Αιγυπτο-Κυπρο, ο Καββαδιας ηταν στο καταστρωμα με τους αξιωματικους για την υποδοχη. Οταν ο Σεφερης επιβιβαστηκε , ο Καββαδιας εκανε ενα βημα μπρος για να τον χαιρετησει με χειραψια. Ο Σεφερης ομως τον αγνοησε στρεφοντας αλλου το βλεμμα...Μεχρι το τελος της ζωης του ο Καββαδιας το εφερε βαρεως, αλλα ποτε δεν ανεφερε την αιτια [που ηξερε καλα] οταν οι διαφοροι επεκριναν το Σεφερη γι'αυτη τη σταση του... Ο παθιασμενος ταξιδευτης ειχε νικησει τον σεμνο Ποιητη....

κοκκινη κισσα είπε...

Ανώνυμος

αγαπητέ ανώνυμε ,αγνοούσα το περιστατικό
εχει και αυτό τη σημασία του όπως όλα άλλωστε ,αλλοι χαρακτήρες ,άλλα ήθη,ο καθένας με τόν τρόπο του και τη σκευή του
"Ηθος ανθρώπω δαίμων"
σε ευχαριστώ για την παρουσία σου στήν παρέα μας!

Ανώνυμος είπε...

Ένα από τα αγαπημένα μου. Πίσω από ένα σκληρό πρόσωπο κρυβόταν μια απογοήτευση. Πίσω από την απογοήτευση κρυβόταν μια ελπίδα. Και πίσω από την ελπίδα, μια αγάπη. Το γαϊτανάκι ξεδιπλώνεται υπέροχα. Και μένει κι ο θεατής να κοιτάζει το μαραμπού. Μια ολοκληρωμένη ιστορία σε στίχο.

κοκκινη κισσα είπε...

derylove
Από τα ομορφότερα ποιήματα του Καββαδία.Χαίρομαι πού διαπίστωσα οτι είναι από τα αγαπημένα σου!

καλό βράδυ!

Unknown είπε...

Είναι μια ποίηση που ξεχωρίζει αλλά
πιστεύω πως έγραψε τη μια πλευρά της ναυτικής ζωής . Πάντα καλές αναρτήσεις και καλό βράδυ .

κοκκινη κισσα είπε...

γιωργος βλάχος

πράγματι.ίσως την πιό θαλασσινή!
εύχομαι να τα ξαναπούμε..

καλή βδομάδα!!