Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

φωτο: κατασκευη Tadeusz Kantor
Το πένθος του αρουραίου
...............................................
Τζακ: "Μετά από κείνη τη νύχτα με τη Τζούντη,περνούσε ο καιρός ,κι εμένα εν τω μεταξύ με απολύσανε απ΄τη δουλειά ,αλλά τη συνηθειά μου να κάνω περιπάτους μέσα στην πόλη τη διατήρησα.
Κι ήτανε και κάτι άλλο πού άρχισε να συμβαίνει,κάθε φορά πού έλεγα τη λέξη " εγώ" ή πού απλώς τη σκεφτόμουνα ,ήταν κάπως σα ν΄αντιλαλεί ,να αντηχεί δυνατά,-πώς να σας πώ,τήν άκουγα στ΄αυτιά μου ,κι αυτό με τάραζε πολύ.Η έννοια του εαυτού μου είχε γίνει ψύχωση πιά.Μα γιατί πράγμα μιλούσαμε όλοι συνεχώς? δέν μπορούσα να καταλάβω.
Ο εαυτός.Τί είναι ο εαυτός?Ε,λοιπόν ένα απόγευμα,,ένα συννεφιασμένο βροχερό απόγευμα,βράδυ σχεδόν ,καθόμουνα σπίτι κι έγραφα το ημερολογιό μου,όταν,...........
..........ξαφνικά τα κατάλαβα όλα πάρα πολύ καθαρά,με τέτοια διαύγεια πού θαμπώθηκα,σαν να είχε ανοίξει διάπλατα μιά πόρτα και ναχε πλημμυρίσει το μυαλό μου με οξυγόνο και φώς δυνατό....συνειδητοποίησα ότι ο εαυτός μου δέν ήταν παρά ενας σωρός από τζαντζαλα-μάντζαλα-όλα όσα είχα μαζέψει στη ζωή μου τυχαία στο περασμά της -τα πάντα πού είχα δεί ή είχα ακούσει ή αισθανθεί-ηταν όλα φυλαγμένα με άκρα σχολαστικότητα -στοιβαγμένα άνευ λόγου-ένας σωρός από τίποτα πού κατά κάποιο τρόπο συμπιέστηκε και πήρε μιά κάποια μορφή ,και πού δέν ξέρω πώς κατάφερε να ζωντανέψει ,και τώρα αυτό το πράγμα θεωρούσε ότι είναι μέγα και τρανό και προέβαλλε τήν παράλογη αξίωση να το σέβομαι και να το τιμώ.Ολοι μας δηλαδή!Ολοι καλλιεργούσαμε την λατρεία του εαυτού,κλίναμε ευλαβικά το γόνυ ,ο καθένας μπροστά στο δικό του ξεχωριστό εαυτό,κι ένα μόνο μας απασχολούσε,μία και μόνη σκέψη πού απέκλειε κάθε άλλη,τι θα συμβεί σ΄αυτόν τόν εαυτό πού είναι δικός μου?θα επιτύχω "εγώ"?Θα αποκτήσω "εγώ" τόν θαυμασμό του κόσμου?Θα μπορέσει να εκδηλωθεί σε όλο του το μεγαλείο ο υπέροχος εαυτός μου?Οποία ηλιθιότης!Και οποία πλήξις.Φοβερή πλήξη.φοβερή,φοβερή πλήξη.Και νάταν τουλάχιστον ειλικρινής αυτή η εμμονή?Πιστεύαμε πράγματι ότι τίποτα άλλο δέν έχει σημασία σ΄αυτόν τόν κόσμο?.....Μπορεί απλούστατα να μήν είχαμε τα κότσια να επαναστατήσουμε εναντίον μιάς τόσο διαδεδομένης θρησκείας.
Κι εκεί πού τα σκεφτόμουν όλα αυτά ,μού φάνηκε ότι δίπλα στ παράθυρο,μέσα στο μισοσκόταδο,στεκόταν αυτό ακριβώς το πλάσμα,ο εαυτος μου,αυτή η γελοία μορφή,τήν οποία ως τώρα αντιμετώπιζα πάντα με επιδεικτικές εκδηλώσεις σεβασμού-τι χειροφιλήματα ,τι μετάνοιες ,τι ποταμούς δακρύων-ζυγώνω λοιπόν μέσα στο μισοσκόταδο,το απεχθέστατο αυτό πλάσμα τόν εαυτούλη μου,τόν αρπάζω απ τούς ώμους και τόν πετάω χάμω.Κι όπως πέφτει ανάποδα του τραβάω μια κλωτσιά στη μούρη,και μετά τόν καβαλάω,τυλίγω τα χέρια μου στο λαιμό του και σφίγγω,σφίγγω,να τόν πνίξω,του κοπανάω το κεφάλι στο πάτωμα ,το κοπανάω ,το κοπανάω,μέχρι πού έπαψε να τσιρίζει,σταμάτησε να ουρλιάζει ,εσκασε και χάθηκε.
Και τί ανακούφιση ήταν αυτή Χριστέ μου!Η συνεχής επιτήδευση,η προσποίηση ,η σοβαροφάνεια,πού μου τήν έδιναν,μου τήν έδιναν όσο δέν παίρνει-τέρμα,δέν χρειαζόταν πιά να κάνω τίποτα απ΄όλα αυτά.
Από δώ και πέρα θα περπατούσα στούς δρόμους σα φάντασμα-ένα ανέμελο φάντασμα-και κανείς δέν θα ήξερε το μυστικό μου.......ΚΙ άν ήμουνα φάντασμα ,θα μπορούσα να περνάω μές από τούς τοίχους.".........................................
Γουώλας Σών
το πένθος του αρουραίου
μεταφραση Αννίτα Δεκαβάλλα

Dont Worry, Be Happy - Bobby McFerrin

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

καλημέρα ,κίσσα μου,

αφήγηση που κόβει την ανάσα,αλήθειες που πονάνε και ο θάνατος του "εγώ"..η τελική απελευθέρωση ,ζητούμενο.

ποιος το τολμά;

tantoguanto είπε...

Ξέρω ένα τύπο που στα μπαρ συχνάζει τους χειμώνες
Κι ως τ' άγρια χαράματα μεθάει με κρασί
Μοιάζει εικόνα άχρωμη στους τακτικούς θαμώνες
Οι φίλοι λεν μυστήρια και λάγνα μουσική
Οι κοπελιές περίεργα στα μάτια τον κοιτάνε
Και μύθους πλάθουνε πολλούς για να τον εξηγούν
Αλλιώς μιλάει και ρωτά κι αλλιώς του απαντάνε
Μ' αυτός κοιτά επίμονα μπας κάτι και του πουν
Πολλές φορές σε ερημιές ανάβοντας τσιγάρο
Βρίσκει σ' αυτά που φύγανε ότι ποθεί να 'ρθεί
Τη φαντασία του ο φτωχός πώς να τη ρεγουλάρω;
Μπερδεύει το Θερμαϊκό με τη Χρυσή Ακτή.
Τρέχουμε προς τις κορυφές της άπειρης αλήθειας
Αγκομαχά, κουράζεται, -τα παρατάν και γέρνουν
Γεράζουνε στο Θάνατο κι άδεια φυλλάδα φέρνουν-
Και φτιάνει λόγια δυο στιγμές χαμένης ευτυχίας
Μου 'πε πως θέλει μακρινό ταξίδι να σκαρώσει
Εκεί που τα γαλάζια τις φοινικιές δροσίζουν
Αλίμονο στον ονειρευτή που έσκυψε να λιώσει
Στα προβατίσια κόπρανα που μίζερα μυρίζουν
Ο τύπος, ζει δε ζει, μακριά και τραγουδώ μονάχος
Κι αντί, βλακώδης, να ρωτάς αν με θωρώ διπλό
Ρώτα εσένα αν βαθιά κρύβεις το ίδιο πάθος
Και νιώσε τις ανατολές πως κάπου είμαι κι εγώ.
Καλημέρααααα γλυκειά κίσσα και καλό ΣΚ!

anna είπε...

Ήρθα μόνος
στο δρόμο της πίστης μου.
Αλλά ποιος είναι αυτός ο εαυτός μου μέσα στο σκοτάδι;
Παραμέρισα για να αποφύγω την παρουσία του,
αλλά δεν του ξέφυγα.
Κάνει τη σκόνη να σηκώνεται από τη γη με το σίγουρο βάδισμά του.
Προσθέτει τη δυνατή του φωνή σε κάθε λέξη που προφέρω.
Είναι ο μικρός μου εαυτός,
ο αφέντης μου
που δε γνωρίζει ντροπή.
Αλλά εγώ ντρέπομαι να περάσω την πόρτα σου με τη συντροφιά του
Καλημέρα και καλό ΣΚ!

anna είπε...

Ολομόναχος, σάν το τσακάλι στήν ερημιά.Μ'ακούς που φωνάζω???Εί, εσείς οι απ'έξω.
Σαρογιάν.

Γιωργος Κεντρωτης είπε...

Μπήκα να πω μια καθυστερημένη καλησπέρα.

κοκκινη κισσα είπε...

νυχτερινό

Αριάδνη ετσι είναι.
Στό θεατρικό έργο του Γουώλας Σών κάποια στιγμή ο "μικροαστός" αρουραίος εξεγείρεται.Η ωρα της αλήθειας είναι ζητούμενο για όλους μας .
"το έργο τού Σών είναι άκρως ειρωνικό,δηλαδή μιά σωκρατικη προσποίηση πού με τήν διπλή μέθοδο της ειρωνίας ,προσπαθεί να ξεμπροστιάσει και να αποκαλύψει την μεγάλη σοφιστική απάτη πού υπήρξε ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός"

καλό σαβ/κο!!!

κοκκινη κισσα είπε...

tantoguanto

πολύ όμορφο το χάρισμα!
καλό σαβ/κο νάχουμε με πολλά ποτά(όχι μπόμπες!)

κοκκινη κισσα είπε...

anna

σε ευχαριστώ.
πολύ όμορφο..Πόσο μάς ταλαιπωρεί ο εαυτός μας λοιπόν ,και πόση σημασία του δίνουμε κολακεύοντας τίς ορέξεις του!!

καλό σαβ/κο!

κοκκινη κισσα είπε...

Γιώργος Κεντρωτής

καλημέρα Γιώργο!
ευχομαι να μήν σε μελαγχόλησε η επιλογή μου..,γιατί έχει μιά τέτοια αύρα.

καλό σαβ/κο!

aKanonisti είπε...

Υπέροχο....
όπως πάντα....
και καθόλου μελαγχολικό...
πραγματικό......

:-))

Ανώνυμος είπε...

Τσούζουν αυτά τα λόγια. Τσούζουν και τσουρουφλίζουν. Εκείνος βρήκε τη δύναμη και πολέμησε το Εγώ του. Μόνο που εκεί έξω μαζεύτηκαν πολλά Εγώ...

κοκκινη κισσα είπε...

ακανόνιστη

..και εξαιρετικά χρήσιμο ,θα προσέθετα ,να μπορείς να βγείς από τόν εαυτό σου ,οταν χρειάζεται,και να πάρεις τίς αποστάσεις πού θα σε βοηθήσουν να δείς αυτό πού πραγματικά είσαι!

πολλά φιλιά.

κοκκινη κισσα είπε...

derylove

αιφνιδιαστικά κανείς και άξαφνα βρίσκει τήν τόλμη,...εκεί πού κάτι ωρίμαζε μέσα του από καιρό..
γενναίες αποφάσεις ,πράγματι

νάσαι καλά.