Αναμνήσεις απο το σπίτι των πεθαμένων/Ρώσικη λογοτεχνία

"(...)θέλησα να παραστήσω όλο το κατεργό μας κι όλη την ζωή μου εκείνων των χρόνων σε ενα παραστατικό και ζωηρό πίνακα. 
Δέν ξέρω αν κατάφερα τούτο το σκοπό μου. Μα στο κάτω κάτω δεν είναι και δική μου δουλειά να κρίνω.Υστερα είναι και τούτο ,μελαγχολώ και μόνος μου καθώς τα θυμάμαι όλα τούτα (...)θυμάμαι πώς μονάχα ο πόθος να αναστηθώ,να ξανανιώσω,να ζήσω μιά καινούργια ζωή μου ΄δινε δύναμη και ελπίδα να περιμένω.και τελικά δυνάμωσα. 
Περίμενα κι εβγαζα απ τόν λογαριασμό την κάθε μέρα που περνούσε ,παρόλο που μου μένανε κι αλλες χίλιες,τίς λογάριαζα με απόλαυση μία μία,τις προβοδούσα ,τις εθαβα,κι όταν έρχοταν κι αλλη μέρα ,ημουν χαρούμενος που δεν μένανε πιά χίλιες ,μα εννιακόσιες ενενήντα εννιά.Θυμάμαι πώς όλο εκείνο το διάστημα ,παρά τις εκατοντάδες των συντρόφων που΄χα ,εμενα σε μιά τρομερή απομόνωση και τελικά την αγάπησα αυτήν την απομόνωση. 
Μονάχος ψυχικά,ξανακοίταζα όλη την προηγούμενη ζωή μου,την ξεσκάλιζα ώς την τελευταία λεπτομέρεια,σκεφτόμουν τα περασμένα μου ,δίκαζα τον εαυτό μου ανελέητα και αυστηρά και μερικές φορές μακάριζα την τύχη μου που μούστειλε αυτήν την απομόνωση,γιατί χωρίς αυτήν δεν θα κανα κείνη την δίκη στον εαυτό μου,δεν θάκανα κείνο το αυστηρό ξανακοίταγμα της προηγούμενης ζωής μου.


Τι ελπίδες φώλιαζαν τότε στην καρδιά μου!σκεφτόμουν ,αποφάσιζα,ορκιζόμουν στον εαυτό μου πώς στην μελλοντική ζωή μου δεν θα υπάρξουν πιά ουτε τα λάθη ,ούτε οι πτώσεις που υπήρξαν πρώτα(…)

"Περίμενα καλούσα τη λευτεριά νάρθει πιό γρήγορα.
Ηθελα να ξαναδοκιμάσω τον εαυτό μου σε καινούργιον αγώνα(…)"

 Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέβσκη 

Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων 

μεταφραση Αρη Αλεξάντρου 

εκδ.Γκοβόστη

Ρουφήχτηκε κι αυτός μέσα στην κατασκότεινη δίνη,με ξουρισμένο κεφάλι κι αλυσσοδεμένος,γύριζε κι αυτός το μαγκανοπήγαδο του κάτεργου,πέρα στο βάθος της Ανατολής,χωρίς να΄ χειτο δικαίωμα να γράψει,ενώ το μόνο βιβλίο που του επιτρεπόταν να διαβάσει-και μόνο λίγες στιγμές την ημέρα κατάφερνε να διαβάζει -ηταν το Ευαγγέλιο. 
Ηταν κατάμονος ,παρόλο που δεν μπορούσε να απομονωθεί από τα γύρω,ηταν γιατί είχε μιάν απέραντη ψυχή,μιά ψυχή που χωρούσε το άπαν. Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί,μονάχα εκείνος ,που εχει τη δύναμη να ζεί τα μαρτύρια όλων των αλλων που βασανίζονται γύρω του,είναι ταυτόχρονα και ο πιό μόνος απ όλους! Κι όμως ,ετσι ήταν. Ποιός θα μπορούσε να νιώσει το μαρτύριο ενός ανθρώπου,που βρίσκεται στο κέντρο όλων των μαρτυρίων? 
Εκείνου που βλέποντας τον ασπρομάλλη,το ίδιο αξιολύπητο,το γέρο στρατιώτη να χτυπάει ανελέητα με το κνούτο το δυστυχισμένο κατάδικο αδερφό του ,ενιωθε να ξεσκίζεται και να καίει κι η δική του σάρκα? 
Κανένας αλλος δεν ξέρει τώρα όσο αυτός,οτι στα κατάβαθα κάθε δυστυχισμένου κρυφοκαίει μιά σπίθα ελπίδας,που του δίνει τη δύναμη να σηκώνει το κεφάλι πάνω απ΄την δυστυχία του και να αγναντεύει την απεραντοσύνη της ελπίδας ως πέρα,στο βάθος του ορίζοντα.