Νατάσα Κεσμέτη/το αιώνιο ρολόϊ

(…)Αλλά τα μάτια είναι τόσο παράξενα όργανα:Αξιολογούν μ΄εναν τόσο ιδιωτικό τρόπο το ορατό και το αόρατο,κρατώντας στο βάθος του σκοτεινού τους αρχείου μιά προσωπική οθόνη παλιά και πάνω κεί προβάλλουν όλο το έργο και κυρίως το άπαιχτο,αυτό που πρόκειται να γυριστεί -και είναι αυτό που πονάει το πιό πολύ: γιατί όλα τα τυχαία και τα ασήμαντα ,όλα τα ανάξια λόγου στηρίζουν την υπόθεση και μάλιστα τη χαμένη! Και σα να μήν έφτανε αυτό όσο γερνάς τόσο πιό παιδικά κοιτάνε ,τόσο πιό πίσω γυρνούν. Οσο πιό πίσω γυρνάνε τόσο πιό βαθιά στο μέλλον προσανατολίζονται ,τόσο πιό πολύ βεβαιωμένα μοιάζουν πώς ο Χρόνος είναι Απάτη. Κι ωστόσο μιά μόνο στιγμή αυτής της μεγάλης Απάτης και το πάν ανατρέπεται γιατί είσαι εσύ που τελικά ανατρέπεσαι κι από εκείνο που διαλέγεις κι από εκείνο που δε διαλέγεις κι από κάτι τρίτο η τέταρτο άγνωστο που μοιάζει να σε κάλεσε ,σα να διάλεξε ουσιαστικά ή ν΄αποφάσισε για σένα(…)

  
Νατάσα Κεσμέτη//

 το αιώνιο ρολόϊ (διηγήματα)// 

εκδόσεις Νεφέλη,Αθήνα 1987.