Θεός και φύση είναι ενα

....................................................................... 'Εγώ λέω τούς ειπα -πώς Θεός και φύση είναι ένα πράμα".Κι αυτοί μου απαντάνε με μιά φωνή:Νάτα μας τώρα".Η ηγουμένη έβαλε τα γέλια ,κάτι ψιθύρισε στ' αυτί της μεγάλης κυρίας,με φώναξε ,με χάιδεψε,κι η κυρία μου χάρισε ένα ρόζ φιόγγο,θέλεις να στον δείξω? Καί λοιπόν ο καλόγερος άρχισε αμέσως να μου κάνει κήρυγμα και μου μίλαγε τόσο χαιδευτικά και ήρεμα και τόσο έξυπνα καθώς φαίνεται. Κάθουμαι και τον ακούω."κατάλαβες? με ρωτάει."Οχι ,του απαντάω,δεν κατάλαβα τίποτις και να με αφίσετε,του λέω στη ησυχία μου". Και το λοιπόν από τότες με άφησαν μονάχη μου στην ησυχία μου Σάτουσκα. Και κείνες τίς μέρες νάσου και μου ψιθύρισε καθώς έβγαινα απ την εκκλησιά μια δική μας γριά πουτην φέρανε στο μοναστήρι για να μετανιόσει πούχε κάνει προφητείες."τί είναι λές με το νού σου η Παναγία"? "Μεγάλη μητέρα απαντάω ,παρηγοριά του ανθρώπινου γένους"."Και γώ σου λέω ,μου κάνει κείνη ,πως η Παναγιά ,η μεγάλη μητέρα ,είναι η γής και σ αυτό μέσα κρύβεται μεγάλη χαρά για τον άνθρωπο.Και κάθε γήινη θλίψη και κάθε γήινο δάκρυ -είναι χαρά μας. Και σαν ποτίσεις τη γής με τα δακρυά σου μισή πήχη βαθιά,τότε θα χαρείς αμέσως για όλα. Καί δε θα υπάρχει λέει καμιά,καμιά πίκρα σου πιά,αυτή λέει είναι η προφητεία ". Μου μπήκαν τότε βαθιά στο μυαλό μου αυτά τα λόγια.Αρχισα από τότες στην προσευχή μου ,σαν έκανα μετάνοιες ,να φιλάω τη γής και τη φιλούσα κι έκλαιγα.Καί μπορώ να σου πώ Σάτουσκα,δεν υπάρχει τίποτις κακό σ' αυτά τα δάκρυα.Κι άν ακόμα δεν έχεις καμιά πίκρα,πάλι το ίδιο τα δάκρυα θα τρέξουν από μόνη τη χαρά σου. Μονάχα τους τρέχουν τα δάκρυα ,αυτό είναι αλήθεια.Πήγαινε καμιά φορά στην όχθη της λίμνης : από τη μιά μεριά είναι το μοναστήρι μας κι από την αλλη ένα μυτερό βουνό -έτσι το λένε Μυτερό.Ανεβαίνω σε αυτό το βουνό,γυρίζω με το πρόσωπο κατά την ανατολή ,πέφτω στη γής και κλαίω,κλαίω και δεν θυμάμαι πόσην ώρα κλαίω,και δεν θυμάμαι τότε τίποτα ,και δεν ξέρω τίποτα. Θα σηκωθώ κατόπι,θα γυρίσω από την αλλη μεριά κι ο ηλιος βασιλεύει κι είναι τόσο μεγάλος κι αφράτος κι όμορφος -σ΄αρέσει να κοιτάς τόν ήλιο ,Σάτουσκα?Είναι όμορφα μα σε πιάνει θλίψη.Θα γυρίσω πάλι απ την αλλη μεριά στην ανατολή ,και η σκιά ,η σκιά του βουνού μας τρέχει πέρα,πάνω στην λίμνη σαν σαίτα ,στενή ,μακρουλή-μακρουλή,και πέρα ένα βέρστι φτάνει ώς το νησάκι της λίμνης,και κείνο το πέτρινο νησάκι,έτσι όπως είναι ,το κόβει 'ίσα στη μέση και σαν το κόψει στη μέση,τότε και ο ήλιος πέφτει ολότελα και ξάφνου όλα θα σβήσουνε. Τότε και γώ θα αρχίσω να πικραίνουμαι πολύ ,τότε ξάφνου θα θυμηθώ,φοβαμαι το μισοσκόταδο,Σάτουσκα........................................................................ Φιοντόρ Μιχαήλοβιτσς Ντοστογιέφσκι Οι Δαιμονισμένοι,α τόμος μετ.Αρη Αλεξάνδρου