ψάρι χωρίς ποτάμι

Νύφη:Γιατί,έφυγα με τον άλλο,ναί ,έφυγα!(με αγωνία).

Καί συ το ίδιο θα΄κανες.Καιγόμουνα ,είμουνα γιομάτη πληγές κι απομέσα κι απόξω,κι ο γιός σου είτανε μια σταλιά νερό,κι εγώ από κείνη τη σταλιά τα καρτέραγα όλα,γή,χώμα,παιδιά ,ευτυχία.

Αλλά ο άλλος είταν ενα ποτάμι σκοτεινό γιομάτο κλαριά,που ερχόταν κοντά μου βουίζοντας και τραγουδώντας μουρμουριστά ανάμεσα στα καλάμια.

Ετρεχα να ανταμώσω το γιό σου που είτανε σαν παιδάkι από κρύο νερό,κι ό αλλος μου στελνε τότε χιλιάδες πουλιά που δε μ αφήναν να περπατήσω,κι έριχναν πάχνη πάνουστίς λαβωματιές μου,τις λαβωματιές μιάς φτωχής μαραμένης γυναίκας,ενού αδύνατου κοριτσιού που τόχε η φωτιά χαιδεμένο.

Δεν ήθελα ,μ΄ακούς?

Δεν το θελα!

Ο γιός σου είταν η ίδια μου η ζωή,και δεν τόν γέλασα,όχι,δεν τον εγέλασα.

Αλλά το χέρι του αλλου με πήρε σαν ένα κύμα της θάλασσας ,μουδωκε μιά σαν κουτουλιά μουλαριού ,και δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς ,θα με έσερνε κοντά του παντοτεινά,παντοτεινά,παντοτεινά ακόμα κι άν είχα γινει γριά κι όλα του γιού σου τα παιδιά κρεμόντανε στα μαλλιά μου!

………………………………………………………………………………….
Μάνα:Γειτόνισες...με ενα μαχαίρι,

με ένα μικρό-μικρό μαχαίρι,

μια μέρα αφορεσμένη και πικρή,

καν δυό καν τρείς θα ταν η ώρα

δυό άντρες σκοτωθήκανε γι αγάπη.

Μ΄ενα μικρό-μικρό μαχαίρι,

που ούτε το χέρι δεν το πιάνει,

μα κείνο μπαίνει παγωμένο

στην ξαφνιασμένη μας καρδιά,

και σταματάει εκεί που τρέμει

θολή και ανεξήγητη για πάντα

η σκοτεινή ρίζα της κραυγής.

Κι είναι ,σας λέω,ένα μαχαίρι,

ενα μικρό- μικρό μαχαίρι

ψ αρι χωρίς ποτάμι,χωρίς λέπια

π΄ούτε το χέρι δεν το πιάνει.

Κι όμως μια μέρα αφορεσμένη,

καν δυό,καν τρείς θά ταν η ώρα,

με τούτο το μικρό μαχαίρι

δυό παληκάρια μείναν ξερά

με πανιασμένα τα χείλια τους.

Ούτε το χέρι δεν το πιάνει

μα κείνο μπαίνει παγωμένο

στην ξαφνιασμένη μας καρδιά

και σταματάει εκεί που τρέμει

θολή κι ανεξήγητη για πάντα

η σκοτεινή μας ρίζα της κραυγής.

Ματωμένος Γάμος//πράξη τριτη//εικονα τελευταία

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

Ματωμένος Γάμος

ελληνικη απόδοση Νικου Γκάτσου