Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

"ο χρόνος ανήκει στο Θεό και σε μένα"!

ο χρονος. " ..μια μέρα κουφάθηκα,μιά μέρα τυφλώθηκα,μια μέρα γεννιόμαστε,μιά μέρα πεθαίνουμε,την ίδια μέρα..."Λέει ο Πότζο στο "Περιμένοντας τον Γκοντό".
Είναι η επαναφορά της ζωής στο ίδιο σημείο.Η αρχή και το τέλος είναι σημεία τυχαία ή ταυτόσημα πάνω στον κύκλο της ύπαρξης."μιά μέρα,ποιά μέρα?"ή "τι ώρα είναι?"-"η ίδια όπως πάντα".
Ωστόσο ο χρόνος στα έργα του Μπέκετ είναι μιά τυραννική "ουσία".Είναι το πιό ζωντανό στοιχείο στα έργα του. Τα πρόσωπα μπορεί να μην γνωρίζουν τι μέρα είναι,τι εποχή είναι,τι ώρα,αλλά όπως είπαμε παραπάνω γνωρίζουν καλά το σκοτάδι που έρχεται,οταν το φώς σβήνει την ύπαρξή τους.
Ο τι πιό οδυνηρό υπάρχει στα πρόσωπα του Μπέκετ είναι η σχέση τους με το χρόνο.Είτε μέσα στην τρομακτική αναμονή,όπως στο "Περιμένοντας τον Γκοντό",είτε όταν βυθίζονται μες στο λαιμό μέσα στον χρόνο όπως η Ουίννυ,είτε όταν είναι σταματημένος στο μηδέν,σε ενα σύμπαν σκοτεινό και άβιο,όπως στο "Τέλος του Παιχνιδιού".είτε όταν ανασύρουν από τα βάθη τους στιγμές ευτυχισμένης ζωής.
Ετσι ο χρόνος είναι ότι πιό ζωντανό υπάρχει στα έργα του Μπέκετ Κι ας μοιάζουν τα πρόσωπα να ζούν σε μια άχρονη περιοχή.Κι ας δείχνουν πώς περιφρονούν την ροικότητα του.Είναι πέρα από το υλικό στοιχείο του καιρού ,ο χρόνος στη διάσταση της νόησης.Εκεί υπάρχει η σχέση του προσώπου με τον χρόνο.Για αυτόν ακριβώς το λόγο ο χρόνος στο έργο του Μπέκετ δεν έχει λογική μέτρηση.Είναι ο χρόνος του Ελιοτ.Μια ουσία τυραννική που έχει μέσα της μαζί το παρελθόν,το παρόν και το μέλλον. "Ο χρόνος ανήκει στο Θεόκαι σε μένα"!λέει η Ουίννυ στις 'Ωραίες Μέρες"κι ο Νάγκ ,στο "Τέλος του Παιχνιδιού" λεει "Πρέπει να ζήσει ο καθένας τον δικό του χρόνο" Ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν από το "Περιμένοντας τον Γκοντό" δεν γνωρίζουν ούτε που βρίσκονται ,ούτε σε ποιό σημείο της ροής του είναι ο χρόνος και ψάχνουν στο τοπό να αποκρυπτογραφήσουν τα σημάδια του.Κι ύστερα σε μιά στιγμή που νόμισαν πώς ηρθε ο Γκοντό ,κάτι αλλάζει για αυτούς "ο χρόνος άρχισε πάλι να κυλάει" λένε .Μα ο Γκοντό δεν ήρθε .Ετσι ο χρόνος πάλι σταμάτησε.
Είναι φανερό πώς ο χρόνος είναι μια εσωτερική κατάσταση ταυτισμένη με την ίδια τηνλειτουργία της ύπαρξης Ολόκληρο το έργο του Σάμουελ Μπέκετ είναι οικοδομημένο πάνω στην μεταφυσική διάστασητης ανθρώπινης ύπαρξης.Κι αν αυτή η διάσταση είναι το τίποτα ,τότε είναι οικοδομημένο πάνω στο μεταφυσικό τίποτα ,που αναδίδει όλη την ρηγιλότητα του κοσμικού δέους.
μαρία λαμπαδαρίδου -πόθου Σάμουελ Μπέκετ η εμπειρία της υπαρξιακής οδύνης

2 σχόλια:

aKanonisti είπε...

Τώρα κατάλαβα γιατί λατρεύωωωωωω τον Μπέκετ....

Ευχαριστώωωωωωωω!!!!

κοκκινη κισσα είπε...

ακανόνιστη,να σου πώ εναν ακόμη λόγο??
Λοιπόν άκου "κατά κόρον έχει γραφεί ότι ο Μπέκετ σχεδιάζει αλήτες.Οτι Ο Εστραγκόν ο Βλαδίμηρος και τα αλλα πρόσωπα των εργων του είναι αλήτες.
Ομως με ποιά εννοια?
Για τόν Μπέκετ ο άνθρωπος πάνω στη γή είναι ενας περιπλανώμενος.
Η τροχιά της εγκόσμιας μοίρας του είναι μιά περιπλάνηση ανάμεσα στον πόνο και στον φόβο.
Αυτή η " περιπλάνηση" μπορεί να μοιάζει με "αλητεία" ,αλλά είναι ιδωμένη σε αλλο επίπεδοκαι σε άλλη διάσταση.
Εχεικαθαρά μεταφυσικό χαρακτήρα."Αυτά τα λέει φυσικά η Μαρία Λαμπαδαρίδου -Πόθου!!

είμαι σίγουρη οτι μάλλον σου έδωσα εναν ακόμη λόγο!!

φιλιά.