Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

σχήμα της απουσίας


Κάποτε ,μές στο βράδυ της άνοιξης,ενα παιδί σηκώνεται και φεύγει
ανεξήγητα
χωρίς κανείς να το μαλώσει σηκώνεται αργά,απροειδοποίητα,
εκεί πουκαθόταν ήσυχα στο χώμα
κι η θέση του στο χώμα ζεστή
και το σχήμα της στάσης του αχνίζει ακόμη στον δροσερόν αέρα
σχηματίζοντας ένα άλλο παιδί από υπόλευκη ζέστα.Τότε ολόγυρα
μαζεύονται,σα γύρω από μιάν άσπρη φωτιά,τα μικρά πρόβατα
να ζεσταθούνε και λίγο πιό πέρα
ενα ψηλό ,ολομόναχο ,άσπρο άλογο
φέγγοντας όλο κάτω απ την αστροφεγγιά
κλαίει με μεγάλα,κατάφωτα δάκρυα,κρατώντας ολόρθο το κεφάλι του.
Γιάννης Ρίτσος
σχήμα της απουσίας/Αθήνα Φεβρουάριος -Μάρτιος 1958

2 σχόλια:

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Το ανεξήγητο της φυγής... της απουσίας... του θανάτου...

Πώς μόνο οι ποιητές μπορούν να μιλήσουν έτσι γι αυτά;

Τα φιλία μου

κοκκινη κισσα είπε...

Big Mama

γιατί και η απουσία .το ανεξήγητο βλέπεις ,ζεί και αυτό μαζί μας ,υπάρχει δίπλα μας ,μας συντροφεύει και συνομιλεί μαζί μας σε χρόνο καθημερινό και μας ορίζει..

φιλιά!!