Στη μουσική

Πλατεία του Σταθμού ,Σαρλεβίλ

Στην κουρεμένη πλατεία με τα μίζερα παρτέρια,

μαντρωμένος ,σύμμετρος κηπάκος,δέντρα και λουλούδια,

Ασθματικοί αστοί που τους πνίγουν οι ζέστες

Κουβαλούν,κάθε Πέμπτη βράδυ,τόν βλακώδη τους φθόνο.

-Η μπάντα του στρατού καταμεσίς του κήπου

Λικνίζει τα πηλίκια της στο ρυθμό του βάλς των πλαγιαύλων

-γύρω στις πρώτες θέσεις ,λιμοκοντόρος φιγουράρει.

κι ο νοτάριος κρεμιέται στων μπρελόκ του τα νούμερα

Ραντιέρηδες με μονύελους σημειώνουν όλα τα φάλτσα

χοντρογραφιάδες φουσκωτοί σέρνουν παχιές γυναίκες,

και δίπλα τους΄περπατούν εξυπηρετικοί κλητήρες,

κείνες που οι φραμπαλάδες τους μοιάζουνε με ρεκλάμες.

Πάνω στα πράσινα παγκάκια μπακάληδες συνταξιούχοι

τον άμμο σκαλίζουν με το στρογγυλοκέφαλο ραβδί τους

σοβαρά -σοβαρά για συνθήκες συζητούν

τα λογαριάζουν σε λεφτά ,κι ύστερα λένε : με δυό λόγια.....

Ξαπλώνοντας στον πάγκο του τις στρογγυλάδες

των καπουλιών του

ενας αστός με άσπρα κουμπιά ,σκεμπέ της Φλάντρας

χορταίνει την πίπα του με το ταμπάκο να ξεχειλίζει

τούφες -τούφες -είναι λαθραιο ,ξέρεις!

πάνω στο πράσινο γρασίδι χασκογελούν οι αλήτες

κι ερωτιάρηδες,με του τρομπονιού το άσμα

χαζούληδες, ενα ρόδο στο στόμα ,οι φαντάροι

χαιδεύουν τα μωρά και ρίχνουνε τις δούλες...

-κι εγώ ξεκούμπωτος σα φοιτητής παίρνω ξωπίσω

κάτω απ τίς πράσινες καστανιές τα σβέλτα κοριτσάκια

και πώς το ξέρουν! στρέφουνε γελαστά σε εμέ

τα μάτια τους ,αδιάκριτες υποσχέσεις.

Λέξη δε λέω,μα πάντα θωρώ

των λευκών λαιμών την κεντημένη με τρελούς βοστρυχους

σάρκα

κι ακολουθώ κάτω από την μπλούζα και τα λιγνά στολίδια

τη θεία ράχη μετά την κάμψη των ώμων.

σε λίγο ξετρυπώνω το μποτίνι,την κάλτσα..

-αναδομώ τα σώματα,όμορφος πυρετός με φλέγει

παράξενο με βρίσκουν και σιγομιλούν

-κι οι αξαφνοί μου ιμεροι τα χείλη τους γαντζώνουν..

Arthur Rimbaud

μετ.Γιώργος Σπανός

εκδ.Πλέθρον