Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

τις λέξεις τρώει ο καιρός


Στον κόσμο που γεννήθηκα τα χάνει
κανείς όλα
τις λέξεις τρώει ο καιρός
και μέσα από τις λέξεις
φαγώνονται τα μάτια
τα φιλιά
ακόμα κι η ανάγκη να υποφέρεις.

Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ.

8 σχόλια:

kryos είπε...

Τα πάντα ρει και μάλλον αυτή είναι η διαδικασία αλλαγής .... το χάσιμο , ενίοτε και των πάντων .

Ελπίδα πάντα ότι οι καινούριοι καιροί θα σέρνουν μαζί τους κάτι όμορφο ... συμβαίνει ... χρέος μας να μην μολύνουμε το μυαλό μας για να μπορεί όταν έρθει να το αναγνωρίσει και να το χαρεί ... για όσο .

Ανώνυμος είπε...

όταν χαθεί και η ελπίδα ότι το τραπέζι θα το αναποδογυρίσομε, τότε φοβάμαι.
filos ton Maasai

κοκκινη κισσα είπε...

Κρύος

...το τέλος μου η αρχή μου, Ηλία.

νασαι καλά!

κοκκινη κισσα είπε...

filos ton Masai

..και ο φόβος εγκεφαλικη κατασκευή είναι ..ας εμπιστευτούμε το ενστικτο!!

νασαι καλά!!!

Ανώνυμος είπε...

εκεινο που με λυπει πιο πολυ ειναι το βλεμμα οσων πιστεψαν σαυτο που ζησαμε,τη φτιαχτιδωτη χλιδη,ισως γιατι κατι σαυτο μοιαζει της πρωτης μου ζωης.οταν παψεις να ελπιζεις τοτε αρχιζεις να σκεφτεσαι χωρις να φοβασαι να ζεις

κοκκινη κισσα είπε...

Ανώνυμος

..αγαπώ τον Ελιοτ και την "ερημη χώρα "του!!

She είπε...

"ο άνθρωπος, πάνω στα ερείπια χτίζει πάντοτε κάτι καλύτερο και μεγαλύτερο"

εξαιρετική κόκκινη κίσσα, σε έχω διαβάσει χωρίς ανάσα. Κι εδώ και στο "ποιείν".

συγχαρητήρια!

κοκκινη κισσα είπε...

ΑΝΑΣΑ

αυτή είναι η μεγαλοσύνη του,το στοίχημα του,...

σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια,νάσαι καλά!!!!