Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

αλλά το τρομερό καραδοκεί

      the Blind Beggar     του Jules Bastien-Lepage   

Τίς λέξεις κουρταλώ και δε μου ανοίγουν

Τίς λέξεις κουρταλώ και δε μου ανοίγουν
γιατί πιά δεν τις κατοικούν τα βασανά μας.
Τίς εγκατέλειψαν σάμπως να επίκειται σεισμός ή εκρηξη.
Ανάσα και χειρονομία καμμιά μέσ΄στα αδειανά φωνήεντα
κι ούτε ενα τρίξιμο απ τα σύμφωνα
και μήτε τρέμισμα κορμιού η κεριού
και μήτε σάλεμα σκιών στούς τοίχους.

ο κόσμος μετακόμισε στο απάνθρωπο
βολεύτηκε σ΄αυτή την προσφυγιά
πήρε μαζί του για εικονίσματα φωτογραφίες δημίων
όργανα βασανιστηρίων για φυλαχτά
μιλάει μόνο με σήματα
μέσ΄στην οχλαγωγία της ερημιάς
στίς φαντασμαγορίες του τίποτε.

Ετσι κι εμείς αδειάσαμε
και μας ψεκάσαν με αναισθητικό
έτσι που αποξενωθήκαμε απ τόν πόνο
-αυτό δα είναι κι άν είναι αποξένωση-
κιη ποίηση έγινε κραυγή έξω απ τον πόνο.
Σμιλεύουμε σμιλεύουμε πληγές
σκαρώνοντας μνημεία και μπιμπελό
αλλά το τρομερό καραδοκεί.

Ο,τι δεν είναι τέχνη μέσ΄στην τέχνη
αυτό
το ανθρώπινο
αυτό
κι εμάς κι αυτήν θα μας ξεκάνει.

Βύρων Λεοντάρης
Εν γή αλμυρά,1996

4 σχόλια:

Un par de neuronas... είπε...

Έτσι, φίλη μου. Ο κόσμος μιλάει, γεμάτη το στόμα του με κατανόηση και όλα τελειώνουν εντάξει. Πήγα χθές σε μία πολύ σκληρή εκθέση φωτογραφιών, πωλήθηκαν τις εικόνες με πολλά χρήματα και στις φωτογραφίες είναι οι άνθρωποι με την ατυχία τους και γέμησαν τις τσέπες του φωτογράφου!

Ξέρω ότι δεν είναι το θέμα, αλλά η μ οργή μου ήρθε όταν σκεφτόμουν!

Φιλιά και αγκαλιές.

κοκκινη κισσα είπε...

Βερόνικα , σε κατανοώ απολύτως...φυσικά και είναι εξοργιστική η εμπορευματοποίηση της ανθρώπινης δυστυχίας.
Δεν θα μπορούσε αλλωστε ο καπιταλισμός να εξαιρέσει αυτό το κατ΄εξοχήν "πιασάρικο" προϊόν απ το συρτάρι του.

καλή βδομάδα!!

Ανώνυμος είπε...

"ο κόσμος μετακόμισε στο απάνθρωπο
βολεύτηκε σ΄αυτή την προσφυγιά"
κι εμείς κλείσαμε τα μάτια να μη βλέπουμε γύρω μας, αναίσθητοι περιφέρουμε την ψυχή μας που πουλήσαμε πολύ φτηνά για ν' αγοράσουμε εκείνα τα Prada που λιγουρευόμασταν τόσο!! μα όταν νυχτώνει αυτή η μελαγχολία του κενού πλημμυρίζει την καρδιά, ξεγυμνώνει τη γύμνια, και μένουνε σα καρυδότσουφλα στην καταιγίδα του εαυτού μας...ενώπιος ενωπίω.

Μελαγχόλησα λιγάκι με την ανάγνωση της πραγματικότητας, γι' αυτό θα συνοδέψω τα λόγια μου με αυτό!

κοκκινη κισσα είπε...

Silena
ευχαριστώ ιδιαίτερα για την συμμετοχή και την προσφορά!
Ηταν αυτό που εψαχνα για την ανάρτηση αλλά τελικά ηρθε απο εσένα,..
νασαι καλά!!