.. στην καρδιά τού φωτός,..

Α   Η ΤΑΦΗ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ

Ο Απρίλης είναιο μήνας ο σκληρός,γεννώντας
μέσ΄απ την πεθαμένη γή τίς πασχαλιές,σμίγοντας
θύμηση κι επιθυμία,ταράζοντας
με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.
Ο χειμώνας μάς ζέσταινε ,σκεπάζοντας
τη γή με το χιόνι της λησμονιάς,θρέφοντας
λίγη ζωή με απόξερους βολβούς.
Το καλοκαίρι μας ξάφνισε καθώς ήρθε πάνω απ΄το
Σταρνμπέργκερζε
Με μιά μπόρα σταματήσαμε στίς κολόνες,
και προχωρήσαμε στη λιακάδα ,ως το Χοφγκαρτεν,
κι ήπιαμε καφέ,και κουβεντιάσαμε καμιάν ώρα.
Bin gar keine Russin,stamm; aus Litauen,echt deutsch.
Και σαν ήμασταν παιδιά, μέναμε στου αρχιδούκα
του ξαδέρφου μου,με πήρε με το έλκηθρο,
και τρόμαξα.Κι έλεγε,Μαρία,
Μαρία,κρατήσου δυνατά .Και πήραμε την κατηφόρα.
Εκεί νιώθεις ελευθερία ,στα βουνά.
Διαβάζω ,σχεδόν όλη νύχτα ,και πηγαίνω το χειμώνα στο νότο.

Ποιές ρίζες απλώνουνται γρυπές,ποιοί κλώνοι
δυναμώνουν
μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια ? Γιέ του ανθρώπου,
να πείς ,ή να μαντέψεις ,δεν μπορείς,γατί γνωρίζεις μόνο
μιά στοίβα σπασμένες εικόνες ,όπου χτυπάειο ήλιος,
και δε σου δίνει σκέπη το πεθαμένο δέντρο ,κι ο γρύλος
ανακούφιση,κι η στεγνή πέτρα ήχο νερού.Μόνο
έχει σκιά στόν κόκκινο τούτο βράχο,
(ελα κάτω απ΄τον ίσκιο του κόκκινου βράχου),
και θα σου δείξω κάτι διαφορετικό
κι απ τόν ίσκιο σου το πρωί που δρασκελάει
ξοπίσω σου
κι απ τόν ίσκιο σου το βράδυ που ορθώνεται
να σ΄ανταμώσει
Μέσα σε μιά φούχτα σκόνη θα σου δείξω το φόβο.

Frisch weht der Wind
Der Heimat zu,
Mein Irisch Kind,
Wo weilest du?

"Μού χάρισες γυάκινθους πρώτη φορά πρίν  ενα
χρόνο
μ΄έλεγαν η γυακίνθινη κοπέλα".
-Ομως όταν γυρίσαμε απ΄τον κήπο των Γυακίνθων,
ηταν αργά,γεμάτη η αγκάλη σου,και τα μαλλιά σου
υγρά,δεν μπορούσα
να μιλήσω,θολώσανε τα μάτια μου,δεν ήμουν
ζωντανός μήτε πεθαμένος,και δεν ήξερα τίποτε
κοιτάζοντας στην καρδιά του φωτός,τη σιωπή.
Oed' und leer das Meer.

H κυρία Σόζοστρις ,διάσημη χαρτομάντισσα,
ήταν πολύ κρυολογημένη,μολαταύτα
λένε πώς είναι η πιό σοφή γυναίκα τηςΕυρώπης,
με μιά διαβολεμένη τράπουλα.Εδώ είπε,
Είναι το χαρτί σας ,ο πνιγμένος Φοίνικας Θαλασσινός,
(Να τα μαργαριτάρια ,τα μάτια του.Κοιτάχτε!)
Εδώ είναι η Μπελλαντόνα ,η δέσποινα των βράχων
η δέσποινα των καταστάσεων.
Εδώ είναι ο άνθρωπος με τα τρία μπαστούνια,κι
εδώ ο Τροχός,
κι εδώ  μονόφταλμος ΄'εμπορας ,και τούτο το χαρτί
τ΄αδειανό,κάτι που σηκώνει στόν ώμο,
πουναι απαγορεμένο να το δώ.Δε βρίσκω
τον Κρεμασμένο.Να φοβάστε τον πνιγμό.
Βλέπω πλήθος λαό,να περπατά ένα γύρο.
Ευχαριστώ.Α δείτετην αγαπητή μου Κυρίαν
Ισοψάλτου,
πείτε της πώς θα φέρνω τ΄ωροσκόπιο μοναχή μου:
Πρέπει να φυλαγόμαστε πολύ στόν καιρό μας.

Ανύπαρχτη Πολιτεία
μέσα στην καστανή καταχνιά μιάς χειμωνιάτικης
αυγής,
χύνουνταν στο γιοφύρι της Λόντρας ένα πλήθος,
τόσοι πολλοί,
δεν τόχα σκεφτεί πώς ο θάνατος είχε ξεκάνει
τόσους πολλούς.
Μικροί και σπάνιοι στεναγμοί αναδινόντουσαν,
και κάρφωνε ο καθένας μπρός τα πόδια του
τα μάτια.
Χύνουνταν πέρα στο ύψωμα και κάτω στο Κίνγκ
Ουίλλιαμ Στρήτ,
εκεί που η παναγιά Γούλνοθ μέτραε τίς ώρες
με ήχο νεκρό στο στερνό χτύπημα των εννιά.
Εκεί έιδα έναν που γνώριζα και τόν σταμάτησα,
φωνάζοντας:"Στέτσον!
Σύ πού ήσουνα μαζί μου στίς Μύλες με τα καράβια!
κείνο τό λείψανο που φύτεψες στόν κήπο σου
τόν άλλο χρόνο,
αρχισε να βασταίνει?Πές μου ,θ ανθίσει εφέτο?
ή μήπως η ξαφνική παγωνιά πείραξε τη βραγιά του?
Ω κράτα μακριά το σκυλί,τόν αγαπάει τόν άνθρωπο
τί με τα νύχια του θα το ξεχώσει πάλι!
Σύ! hypocrite lecteur!-mon semblable,-
mon frere!"

T.S.ELIOT
Η ΕΡΗΜΗ ΧΏΡΑ,1922(Α, Η ΤΑΦΗ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ)
ΜΕΤ.Γ.ΣΕΦΕΡΗ