ψιθυρισμοί

Μαρίνα

Ποιά πέλαγα ποιοί γιαλοί ποιά γκρίζα βράχια

ποιά νησιά

και ποιό νερό γλείφοντας την πλώρη

και το άρωμα του πεύκου κι η τσίχλα τραγουδώντας

μέσα στην καταχνιά

ποιές ζουγραφιές γυρίζουν

ω κόρη μου.

Αυτοί που ακονίζουν το δόντι του σκύλου,σημαίνοντας 

θάνατο

αυτοί που λάμπουν με τη δόξα του τροχίλου,σημαίνοντας

θάνατο

αυτοί που καθουνται στο στάβλο της ικανοποίησης,σημαίνοντας

θάνατο

αυτοί που υποφέρουν την έκσταση του ζώου ,σημαίνοντας 

θάνατο

Εγιναν ανυπόστατοι,τούς υπόταξε ενα φύσημα,

μια πνοή του πεύκου,κι η δασοκελάηδιστη καταχνιά

εκείνη η χάρη τούς εχει πάρει

Τι πρόσωπο είναι αυτό,πιο σκοτεινό και πιο φωτεινό

ο σφυγμός στο χέρι,πιό αδύνατος και πιο δυνατός-

δοσμένο ή δανεισμένο ? πιό μακριά από τ αστρα και 

πιό κοντά στο μάτι

Ψιθυρισμοί και ψιλά γέλια ανάμεσα σε φύλλα και 

πόδια βιαστικά

στα βάθη του ύπνου ,οπου σμίγουν όλα τα νερά.

Μποπρέσο ραγισμένο στην παγωνιά,ραγισμένη στην κάψα

μπογιά.

το έκανα αυτό,το ξέχασα

και το θυμούμαι.

η αρματωσιά δίχως αντοχή και το καραβόπανο

σάπιο

αναμεσα σε εναν Ιούνιο κι έναν αλλο Σεπτέμβρη.

το έκανα αυτό μισοσυνείδητος ,ανήξερος ,άγνωστος 

δικό μου.

τα μαδέρια κάνουν νερά,οι αρμοί θέλουν καλαφάτισμα.

τούτο το σχήμα,τούτο το πρόσωπο,τούτη η ζωή

ζώντας για να ζεί σε ένα κόσμο καιρού πέρα απο 

μένα ..ας

αφήσω τη ζωή μου για αυτή τη ζωή ,το λόγο μου

γι αυτόν τον ανείπωτο,

τον ξυπνημένο,χωρισμένα χείλια,την ελπίδα,τα νέα 

καράβια.

Ποιά πέλαγα ποιοί γιαλοί ποιά νησιά γρανίτες πρός

τ΄αρμενά μου

κι η πρόσκληση της τσίχλας μέσα απ την καταχνιά 

κόρη μου.

T.S.ELIOT

Μαρίνα,1930
μετ.Γ.Σεφέρη