τίποτα δεν είχε χαθεί

Φεύγοντας απ' τη Μονοβασιά Πανάρχαιες ελιές, κούφιοι κορμοί συστραμμένοι˙ το δύστυχο σταχτί˙ το καπνισμένοι κίτρινο˙ ίσκιοι των σύννεφων στους απέναντι λόφους. Ερχεται υπάκουο το μακρινό, σε κοιτάει απ' το πλάι˙ ξεχνάς εκείνο που 'θελες να του ζητήσεις˙ το χέρι σου αφηρημένο περπατά στη μαλακιά ράχη του ζώου. Ηταν αυτό; Και τι ήταν; Αντεστραμμένος χρόνος; Οι γριές τυλίγουνε τα πόδια τους μ' εφημερίδες, τα δένουνε με σπάγκους. Προφυλάξεις, προφυλάξεις, - ω, σιωπηλή διάρκεια˙ καθόμαστε χάμου στο χώμα μ' ένα καλάθι φραγκόσυκα, με το 'να παπούτσι του δρομέα, - κι αυτή η επίμονη γυναίκα, η αποστεωμένη, η άγρια, κάτω απ' το δέντρο, μες στην πεισμωμένη λάμψη, κρατώντας στα δυο χέρια της το απαρηγόρητο βρέφος. Τότε ακριβώς ήταν που μάθαμε πως τίποτα δεν είχε χαθεί γιάννης ρίτσος  απο poema