Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013


ο κουνιάδος του πατέρα είχε απο τον πόλεμο
ενα μονάχα χέρι το αλλο ενα πλαστικό πανί παραγεμισμένο
με άμμο στη θέση της παλάμης ενα γαντζάκι  όσο
ενα δάχτυλο μεγάλο που γυάλιζε τις νύχτες στο νερό
και έφερνε τα ψάρια πάνω με το κίτρινο στερνό του δόντι
κρέμονταν ο ήλιος απ τη γέφυρα λουσμένος σε μιά άλω ήρθανε 
το δειλινό ψαρόνια ενα σμήνος και κάθησαν στο φάρο εκεί
μοιάζανε στα βράχια και 
στην άμμο το ένα έτσι δίπλα στο άλλο
στη σκάλα που πηγαίνει κάτω στο κανάλι ξεσπάει 
ένας αέρας 
που γελάει

Herta Muller(Νόμπελ λογοτεχνίας 2009)
μετάφραση: Κώστας Κοσμάς
το τόλμημα της μνήμης
εκδ.καστανιώτη //Goethe institut



4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ωραιο ωραια ποιηση κισσα μου το μπλογκ σου εχει γινει μια διαρκης εκθεση ζωγραφικων ποιητικων εικονων,πως αλλιως?ευχομαι καλο ταξιδι και στην ΑΜΜΟ σου!!
θα υπογραψω το παρον,με προσωπικο μεηλ,να εισαι καλα

κοκκινη κισσα είπε...

Ανώνυμε-επώνυμε!σε ευχαριστώ.
το έλαβα το μέηλ..περιμένω σχόλια και μετα//αναγνωστικές εντυπώσεις!

νασαι καλά.

censurasigloXXI είπε...

Κοίτα ο κουνιάδος... παράξενο κείμενο. Πέρασα να σε δω και να σε αφήνω ένα καφεδάκι.

κοκκινη κισσα είπε...

censurasigloXXI

Είδες; Είδες;χαχαχα

ευχαριστώ για τον καφέ..!!!