trottoir

………………………………………………………………………………………

Δεν είμαι ανθρωπος του μέτρου,γι αυτό μου εχει δοθεί ολο το ξανά.Κι από ολο το ξανά,μου εχει δοθεί ξανά και ξανά το ξανά και ξανά.Το μόνο  που θέλω να θυμάμαι ξανά και ξανά από όλα τα αναρίθμητα.Εδώ.Στο έπειτα από το έπειτα.Μόνος.Περίμενα στη στάση του λεωφορείου.Αργούσε…………………………………………………Και περιμένοντας ,ξαφνικά ,χωρίς να καταλάβω πώς,χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω πότε ακριβώς,αισθάνθηκα να με κοιτάζουν.Με κοίταζαν από πίσω………………………………………….Το αίσθάνθηκα και γύρισα για να κοιτάξω ποιος με κοίταζε…..Με κοίταζαν δυό μάτια.Είχα αισθανθεί.Με κοίταζαν δυό μάτια όπως ποτέ μάτια δεν με κοίταξαν όπως με κοίταζαν εκείνα τα μάτια.Κοιτάζοντας τα τα μάτια μου χάθηκαν μέσα σε εκείνα τα μάτια.Χωρίς να κάνω καμία σκέψη,καμία προσπάθεια ,άφησα τα μάτια μου να απορροφήσουν εκείνα τα μάτια που με κοίταζαν όπως δεν με είχαν κοιτάξει ποτέ αλλοτε μάτια.Εχετε μπεί ποτέ μέσα σε μάτια;Σας εχουν ποτέ τραβήξει μάτια μέσα στα μάτια που σας κοιτάζουν για να σας τραβήξουν μέσα τουςκαι να μην σας αφήσουν να βγήτε ξανά από μέσα τους;Εχετε χαθεί ποτέ μέσα σε μάτια; Ετσι με κοίταζαν εκείνα τα μάτια.Οχι σαν,ήθελαν πραγματικά να με πάρουν μέσα τους ,να με τραβήξουν εξ ολοκλήρου από εξω και να με πάρουν εξ ολοκλήρου μέσα.Δεν υπήρχε πια το εξω.Υπήρχε μόνο το μέσα που με τραβούσε και με τραβούσε μέσα του,κι εγώ αφέθηκα να με πάρει μέσα του,κοίταξα τα μάτια για να με πάρουν μέσα τους.Κοιταζόμασταν.Πως κοιταζόμασταν.Κοιταζόμασταν σα να μην υπήρχε στον κόσμο παρά μόνον ο τρόπος με τον οποίο κοιτάζονται δυο ζευγάρια μάτια όταν θέλουν να αλληλοπαρθούν με το αμοιβαίο βλέμμα τους.Ανεπαίσθητα είχαμε αρχίσει να προχωρούμε ο ένας προς τον άλλον.Προχωρούσαμε συγχρόνως με τα μάτια του ο ενας στα μάτια του αλλου,απορροφημένοι ο καθένας από το βλέμμα του αλλου.Οταν φτάσαμε πολύ κοντά,με τα πρόσωπά μας σχεδόν κολλημένα,αγκαλιαστήκαμε ,μετά φιληθήκαμε………………………………………..

Αγκαλιαστήκαμε ξανά.Φιληθήκαμε ξανά.Ξανά.Ξανά και ξανά και ξανά.Τα σώματά μας τυλίχτηκαν το ένα στο άλλο με χάδια.Τα χέρια μας χάιδευαν παντου.Παντού.ξανά και ξανά .Και γείραμε στο πεζοδρόμιο.Γείραμε αγκαλιασμένοι στο πεζοδρόμιο,τα σώματά μας τυλιγμένα το ένα στο άλλο.Αγκαλιασμένοι………………………Εκεί .Στο πεζοδρόμιο.Εκεί.Μπροστά σε όλους.Και δεν υπήρχε κανείς.

Δημήτρης Δημητριάδης

Μνήμη//μονόλογος//(απόσπασμα)

Εκδ.Αγρα.