.. δίχτυ...

…………………………………………………………………………….

Του είπα ότι γνώριζα καλά πόσο η συνείδηση καταφέρνει να ταράξει τη φυσική χάρη του ανθρώπου.Ενας νεαρός γνωστός μου έχασε ,θα έλεγα ,την αθωότητά του μπροστά στα ίδια μου τα μάτια,από αφορμή μια παρατήρηση ,και μόλο που προσπάθησε αφάνταστα δεν ξαναβρήκε από τότε τον παράδεισό της.»Λοιπόν»,πρόσθεσα, « τι συμπεράσματα βγάζετε»;Με ρώτησε ποιο περιστατικό εννοούσα.

Εδώ και τρία χρόνια, του εξήγησα,λουζόμουν με έναν νέο,ηταν δεν ηταν δεκαέξι ετών.Εξαίσια χάρη τύλιγε το σώμα του,και πάνω του είχαν αρχίσει μόλις να ξεχωρίζουν τα ίχνη κάποιας φιλαρέσκειας,που την υποκινούσε η εύνοια των γυναικών.Ετυχε, εκείνον τον καιρό,να έχουμε δεί στο Παρίσι τον έφηβο που βγάζει μιάν αγκίθα από το πέλμα του,το εκμαγείο του αγάλματος είναι γνωστό,υπάρχει στις περισσότερες γερμανικές συλλογές.Μιά ματιά σε ένα μεγάλο καθρέφτη,καθώς απόθετε το πόδι στο σκαμνί να το σφουγγίσει,του θύμισε το άγαλμα,χαμογελώντας τότε μου είπε τι ανακάλυψε.Πράγματι,εκείνη τη στιγμή ακριβώς ,τo ίδιο είχα σκεφτεί και εγώ.Θές όμως για να δοκιμάσω τη σιγουριά του για τη χάρη που τον τύλιγε, θές για να του γιατρέψω την κενοδοξία,έβαλα τα γέλια και αποκρίθηκα πως μάλλον φάντασμα είδε! Κοκκίνησε και σήκωσε το πόδι δεύτερη φορά για να μου δείξει,η προσπάθειά του ,όπως εύκολα μαντεύεται αστόχησε.Ξανασήκωσε το πόδι ,ταραγμένος, τρίτη και τέταρτη φορά ,δέκα φορές δοκίμασε,του κάκου! 

Ηταν ανίκανος να επαναλάβει την ίδια κίνηση-τι λέω; Οι κινήσεις του είχαν κάτι τόσο κωμικό,που με κόπο βαστούσα τα γέλια.Απο τη μέρα εκείνη,από την ίδια κιόλας στιγμή,το παλiκάρι άρχισε να αλλάζει απίστευτα.Περνούσε μέρες μπροστά στον καθρέφτη,τα θέλγητρά του χάνονταν ένα ένα.Μια δύναμη αόρατη και μυστική,σαν ατσαλένιο δίχτυ,φαινόταν να κυκλώνει τις αβίαστες κινήσεις του,ώσπου ένα χρόνο αργότερα ,δεν είχε απομείνει ίχνος της παλιάς του γοητείας που μάγευε τα μάτια των ανθρώπων γύρω του.Ακόμα και σήμερα υπάρχει ενας μάρτυς του άτυχου εκείνου περιστατικού ,που θα μπορούσε να επαληθεύσει ,λέξη πρός λέξη,τα όσα σας εξιστορώ.………………………………………

Μήπως ,είπα λιγάκι αφηρημένος-εκλεκτέ μου φίλε-θα πρέπει να ξαναγευτούμε τον καρπό του Δέντρου της Γνώσεως,για να επιστρέψουμε στην ηλικία της αθωότητος; "Να σας πώ" ,απάντησε,"αυτό είναι το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας του κόσμου".

HEINRICH VON KLEIST

ΟΙ ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ 

Μτφρ: ΤΖΕΝΗ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ