...περιστρεφόμενες πόρτες...

Love at First Sight

They're both convinced that a sudden passion joined them.

Such certainty is beautiful but uncertainty is more beautiful still.

Since they'd never met before, they're sure that there'd been nothing between them.

But what's the word from the streets, staircases, hallways – perhaps they've passed each other by a million times? I want to ask them if they don't remember – a moment face to face in some revolving door?

perhaps a "sorry" muttered in a crowd? a curt "wrong number" caught in the receiver? – but I know the answer. No, they don't remember. T

hey'd be amazed to hear that Chance has been toying with them now for years.

Not quite ready yet to become their Destiny, it pushed them close,

drove them apart, it barred their path, stifling a laugh, and then leaped aside.

There were signs and signals even if they couldn't read them yet.

Perhaps three years ago or just last Tuesday a certain leaf fluttered from one shoulder to another?

Something was dropped and then picked up.

Who knows, maybe the ball that vanished into childhood's thickets?

There were doorknobs and doorbells where one touch had covered another beforehand.

Suitcases checked and standing side by side.

One night perhaps some dream grown hazy by morning.

Every beginning is only a sequel, after all, and the book of events is always open halfway through.

(Σε μετάφραση των Stanisław Barańczak και Clare Cavanagh).

 φωτο: Wislawa Szymborska

Έρωτας με την πρώτη ματιά

Σίγουροι κι οι δυο για το απρόσμενο πάθος που τους έδεσε.

H τόση βεβαιότητα έχει την ομορφιά της αλλά ακόμα πιο όμορφη η αβεβαιότητα.

Αφού ασφαλώς και δεν έχουνε ξανασυναντηθεί ποτέ, είναι σίγουροι πως δεν τους ενώνει κάτι.

Αλλά τι θα τους έλεγαν οι δρόμοι, τα σκαλοπάτια, οι διάδρομοι – όπου μπορεί και να προσπέρασαν τόσες φορές ο ένας τον άλλον;

Θέλω να τους ρωτήσω αν άραγε θυμούνται – Μια στιγμή πρόσωπο με πρόσωπο σε κάποια περιστρεφόμενη πόρτα;

Ίσως ένα μουρμουριστό «συγγνώμη» μες στο πλήθος;

Ένα ξερό μήπως «λάθος κάνετε» στο ακουστικό του τηλεφώνου; – Ξέρω όμως την απάντηση.

Όχι, δεν θυμούνται κάτι. Πόσο θα εκπλαγούν να μάθουν ότι η Τύχη έπαιζε μαζί τους εδώ και χρόνια.

 Ανέτοιμη ακόμα να γίνει η Μοίρα τους τους έσπρωχνε κοντά, τους έσερνε πάλι πίσω, μπουρδουκλωνότανε στα πόδια τους, αφήνοντας ένα πνιχτό γελάκι, κι ύστερα χοροπηδώντας έκανε στην άκρη.

Υπήρχαν σημεία και νεύματα ακόμα τότε δυσανάγνωστα.

 Ίσως ήταν τρία χρόνια πριν ή μόλις την περασμένη Τρίτη που ένα μόνο φύλλο φτερούγιζε από τον έναν ώμο στον άλλον.

Σαν κάτι που το είχες για οριστικά χαμένο να ανευρέθη.

Ποιος ξέρει, ίσως η μπάλα των παιδιών που έπαιζαν εκείνο το απόγευμα και κύλησε μέχρι τους θάμνους. Θα υπήρχαν και χειρολαβές και κουδούνια, δε μπορεί, όπου το ένα άγγιγμα κάλυψε το άλλο. Βαλίτσες που περάσανε τον έλεγχο και στεκόντουσαν τώρα δίπλα-δίπλα.

Κάποια νύχτα ίσως το ίδιο διαυγές όνειρο να διαλύθηκε απ' την άχλη του πρωινού.

Κάθε αρχή είναι ένα σίκουελ εξάλλου Και το μεγάλο βιβλίο της ζωής πάντα στη μέση το βρίσκεις ανοιχτό.

 Wislawa Szymborska,

Πηγή:lifo