Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι

TENNESSEE WILLIAMS///ΞΑΦΝΙΚΑ ΠΕΡΣΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ (σκηνή Ι –απόσπασμα)


ΔΡ.ΤΣΟΥΚΡΟΒΙΤΣ: Ποια ήταν η δουλειά του γιού σας ,κυρία Βέναμπλ; Εκτός από αυτόν τον κήπο;
ΒΑΙΟΛΕΤ ΒΕΝΑΜΠΛ: Πόσες φορές χρειάστηκε να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση!Ξέρετε ,ακόμα με ταράζει η διαπίστωση ότι ο ποιητής Σεμπάστιαν Βέναμπλ παραμένει άγνωστος πέρα από ένα στενό κύκλο φίλων ,μέσα στον οποίο εντάσσεται και η μητέρα του.
ΔΡ.ΤΣΟΥΚΡΟΒΙΤΣ: Ω!
ΒΑΙΟΛΕΤ ΒΕΝΑΜΠΛ: Για να μιλάμε στα ίσια,δουλειά του ήταν η ζωή του.
ΔΡ.ΤΣΟΥΚΡΟΒΙΤΣ: Κατάλαβα.
ΒΑΙΟΛΕΤ ΒΕΝΑΜΠΛ: Όχι,δεν καταλάβατε ακόμα.Οταν τελειώσω,θα με καταλάβετε.Ο Σεμπάστιαν ήταν ποιητής ! Αυτό εννοούσα λέγοντας ότι η ζωή του ήταν η δουλειά του,επειδή η δουλειά ενός ποιητή είναι η ζωή του και –αντιστρόφως- η ζωή ενός ποιητή είναι η δουλειά του.Εννοώ ότι δεν μπορείς να διαχωρίσεις το ΄ένα από το άλλο.Να,ας πούμε ,η εργασία ενός πωλητή είναι ένα πράγμα και η ζωή του ένα άλλο.Το ίδιο ισχύει και για τον γιατρό,τον δικηγόρο,τον έμπορο,τον λωποδύτη!Ομως η ζωή ενός ποιητή είναι το έργο του και έργο του είναι η ζωή του.Ω..με τόσα που είπα μου κόπηκε η ανάσα και ζαλίζομαι(ο γιατρός της προσφέρει το μπράτσο του για στήριγμα)Ευχαριστώ.
………………………………………………………………………………….

ΔΡ ΤΣΟΥΚΡΟΒΙΤΣ: Και έγραφε ένα ποίημα τον χρόνο;
ΒΑΙΟΛΕΤ ΒΕΝΑΜΠΛ: Ένα για κάθε καλοκαίρι που ταξιδεύαμε οι δυό μας.Οι άλλοι εννέα μήνες του έτους ήταν μόνο προετοιμασία.
ΔΡ ΤΣΟΥΚΡΟΒΙΤΣ: Εννέα μήνες;
ΒΑΙΟΛΕΤ ΒΕΝΑΜΠΛ: Η διάρκεια μιας κύησης. Μάλιστα..
ΔΡ.ΤΣΟΥΚΡΟΒΙΤΣ:Και ο τοκετός του ποιήματος; Επώδυνος:
ΒΑΙΟΛΕΤ ΒΕΝΑΜΠΛ: Ναι παρότι ήμουν δίπλα του.Χωρίς εμένα δεν υπήρχε κάν ποιημα γιατρέ! Πέρσι το καλοκαίρι δεν έγραψε ποίημα.
ΔΡ ΤΣΟΥΚΡΟΒΙΤΣ: Μα πέρσι το καλοκαίρι πέθανε..
ΒΑΙΟΛΕΤ ΒΕΝΑΜΠΛ : Ναι,πέρσι το καλοκαίρι πέθανε,αλλά χωρίς εμένα δίπλα του.
Αυτό είναι το τελευταίο του ποίημα.Ενα καλοκαίρι πρίν από χρόνια-τώρα γιατί τα σκέφτομαι αυτά;- ο Σεμπάστιαν μου κάνει: «Μανούλα ,άκου κάτι!». Και μου διαβάζει ένα κείμενο του Χέρμαν Μελβίλ για τις Ενκαντάδας ,τα νησιά Γκαλαπάγκος.Φανταστείτε εικοσι πέντε σωρούς στάχτης να ορθώνονται εδώ και εκεί σαν τείχη που ζώνουν μια πολιτεία και κάποιους από αυτούς να χουν θεριέψει σαν βουνά και τη θάλασσα να απλώνεται αναμεσά τους.Αυτή την εικόνα δίνουν οι Ενκαντάδας,τα Μαγεμένα Νησιά,ηφαίστεια νεκρά δείχνουν πως θα είναι ο κόσμος μετά τον κατακλυσμό που θα σημάνει το τέλος του.Αφού μου διάβασε την περιγραφή,είπε πως πρέπει να τα επισκεφθούμε.
Και το καλοκαίρι εκείνο ναυλώσαμε ένα πλοίο και πήγαμε.Το καράβι είχε τέσσερα κατάρτια θέλαμε να μοιάζει όσο γινόταν με το πλεούμενο του Μελβίλ.Και είδαμε τις Ενκαντάδας αλλά είδαμε και κάτι που δεν είχε γράψει ο Μελβίλ.Είδαμε πελώριες θαλάσσιες χελώνες να σέρνονται εξω από τη θάλασσα ,για να γεννήσουν τα αυγά τους.
Μια φορά τον χρόνο,η θηλυκή χελώνα βγαίνει από τα τροπικά νερά στην καυτή άμμο κάποιου ηφαιστειογενούς νησιού ,για να σκάψει μια τρύπα ,οπου θα αποθέσει τα αυγά της.ο Τοκετός είναι αργός και επίπονος,όταν τελειώσει ,εξουθενωμένη ,ημιθανής η χελώνα επιστρέφει στην θάλασσα.Δεν βλέπει ποτέ τα μικρά της..Ομως εμείς τα είδαμε.Ο Σεμπάστιαν ήξερε πότε ακριβώς θα έσκαγαν από το αυγό ,ετσι επιστρέψαμε εγκαίρως επί τούτου..
ΔΡ.ΤΣΟΥΚΡΟΒΙΤΣ: Επιστρέψατε στ..
ΒΑΙΟΛΕΤ ΒΕΝΑΜΠΛ: Στις τρομερές Ενκαντάδας,τους σωρούς των ηφαιστείων,ίσα για να δούμε τα χελωνάκια να βγαίνουν από τα αυγά και να τινάζονται απελπισμένα προς τη θάλασσα.
(ηχος από άγριο κρώξιμο πτηνών στον αέρα.Εκείνη κοιτάζει ψηλά)
Η στενή λωρίδα της ακτής ,μαυριδερή σαν χαβιάρι,σάλευε ολόκληρη.Σάλευε όμως και ο ουρανός..
ΔΡ.ΤΣΟΥΚΡΟΒΙΤΣ: Ο ουρανός ; σάλευε;
ΒΑΙΟΛΕΤ ΒΕΝΑΜΠΛ: Ναι,ένας ουρανός γεμάτος σαρκοφάγα όρνια..το βουητό που έκαναν!..εκρωζαν τρομακτικά αυτά τα …
ΔΡ.ΤΣΟΥΚΡΟΒΙΤΣ : τα σαρκοβόρα πουλιά;
ΒΑΙΟΛΕΤ ΒΕΝΑΜΠΛ : Ναι ,πάνω από την μάυρη ακτή των Ενκαντάδας,οσο τα χελωνάκια ξεχύνονταν από την άμμο για έναν αγώνα δρόμου προς τη θάλασσα.
ΔΡ.ΤΣΟΥΚΡΟΒΙΤΣ : Αγώνα δρόμου;
ΒΑΙΟΛΕΤ ΒΕΝΑΜΠΛ: Για να ξεφύγουν από τα όρνια,που έκαναν τον ουρανό σχεδόν πιο μαυρο κι από την ακτή.
(Κοιτάζει πάλι προς τα πάνω.Ακούγονται τα άγρια ,τραχιά κρωξίματα των πουλιών.Ο ήχος φτάνει ρυθμικά σε κύματα σαν τραγούδι κανίβαλων).
Και η άμμος σπαρταρούσε παντού,σπαρταρούσε από ζωή,καθώς τα χελωνάκια έτρεχαν προς τη θάλασσα,ενώ τα όρνια ζυγιάζονταν και ορμούσαν…και πάλι ζυγιάζονταν και πάλι ορμούσαν και ρίχνονταν πάνω στις νεογέννητες χελώνες αναποδογυρίζοντας τες ,για να φανεί η τρυφερή κοιλίτσα τους ,και τότε τους ξέσκιζαν την κοιλιά κατατρώγοντας τη σάρκα τους.Ο Σεμπάστιαν υπολόγιζε ότι μόνο ένα χελωνάκι στα χίλια κατόρθωνε να διαφύγει στη θάλασσα.
ΔΡ.ΤΣΟΥΚΡΟΒΙΤΣ: Και τι γοήτευε το γιό σας σε αυτό το θέαμα;
ΒΑΙΟΛΕΤ ΒΕΝΑΜΠΛ: Ο γιός μου αναζητούσε ..(σταματά απότομα αλλάζοντας κουβέντα).Ας πούμε ότι ενδιαφερόταν για τις θαλάσσιες χελώνες.
ΔΡ.ΤΣΟΥΚΡΟΒΙΤΣ: Ξεκινήσατε να λέτε πώς ο γιός σας αναζητούσε ..κάτι.
ΒΑΙΟΛΕΤ ΒΕΝΑΝΜΠΛ (αγέρωχα): Ωραία ,λοιπόν! Πήγα να πώ ότι ο γιός μου αναζητούσε το ν Θεό,αλλά σταμάτησα από τον φόβο μήπως σκεφτόσασταν «α.ενα επηρμένο πλουσιόπαιδο» ,κάτι που ο Σεμπάστιαν δεν ήταν.Ολοι οι ποιητές αναζητούν τον Θεό,ολοι οι καλοί ποιητές..Λοιπόν ,τώρα σας το είπα: Εψαχνε για ένα καθαρό σημάδι του Θεού.Πέρασε ολη εκείνη την καυτή μέρα σκαρφαλωμένος στο κατάρτι να παρακολουθεί ολο αυτό το μακελειό στην ακτή των Ενκαντάδας ,μέχρι που σκοτείνιασε και δεν έβλεπε άλλο.Οταν κατέβηκε,είπε : «Λοιπόν,τον είδα!» και εννοούσε τον Θεό.
ΔΡ.ΤΣΟΥΚΡΟΒΙΤΣ : Κατάλαβα.
…………………………………………………

TENNESSEE WILLIAMS
ΞΑΦΝΙΚΑ ΠΕΡΣΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ (σκηνή Ι –απόσπασμα)
Μτφρ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΥΡΙΚΙΟΣ

φωτο: Elizabeth Taylor,Katharine Hepburn,Montgomery Clift
Suddenly last Summer (1959) By Joseph Mankiewicz