Κι άξαφνα μια ανησυχία μη πάθεις κάτι μη λείψεις μη φύγεις ξαφνικά γιατί είσαι όλα τα γράμματα λέξεις κι αποσιωπητικά το λίγο το πολύ και ο,τι περισσεύει η φωτιά και το νερό που τη σβήνει ναι είσαι όλα ακτή και θάλασσα και η ίδια η ελπίδα που χαρτοπαίζει ανακατώνοντας αδέξια τα τραπουλόχαρτα της κάθε μέρας τόσες μέρες τόσα χρόνια το ίδιο το σάστισμα όταν νυχτώνει και αργείς και δεν ξέρω που είσαι και ποια αιχμαλωσία ετοιμόρροπη κατεδαφίζεις και πόσο αδιάφορα και τρύπια είναι τα σκοτάδια μου χωρίς εσένα κι ορφανές οι υποσχέσεις στάχτες και ερείπια κι άξαφνα μια αγωνία μη πάθεις κάτι μη λείψεις ξαφνικά μη φύγεις με σκοτεινιάζει και γαβγίζει μέσα μου σα λυσσασμένος σκύλος που τρελαίνεται και τότε τρέχω τρέχω να ξεφύγω και φτάνω σε κάτι παιδικά χαλάσματα και κρύβομαι ανάμεσα στις κουκουβάγιες -νατη μία αλλάζει θέσεις εδώ και εκεί πάνω στη μάντρα και εγώ πάνω σε φύλλα κίτρινα που γίνονται γρανάζια σκόνης και σιωπής -και όταν σε βλέπω να σου χαρίσω θέλω πάντα αυτή την μικρή γέφυρα ενα κόκκινο χειροποίητο λουλούδι από το αίμα μου να ρίχνεις πάνω απ τα δύσκολα και να περνάς Αγγελος καλός να γίνομαι μόνο για σένα γιατί ο ουρανός σου είναι το σπίτι μου και το κατώφλι του εκεί που η κάθε πράξη μου ξεπλένει απ τα πόδια της τη λάσπη.

©εφη καλογεροπούλου