ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ απο το περιοδικό ΦΡΕΑΡ
Δύο ποιήματα – της Έφης Καλογεροπούλου
(από την έκτη νύχτα)
να μη σε χάσω σκέφτομαι
και στης θάλασσας την άκρη περπατώ
ώρες κάτω απ τον καυτό ήλιο
ξυπόλητη στην άμμο
να μη σε χάσω στη σκέψη μου έρχεσαι
και ο φόβος μου κύματα ξεφυλλίζει ανάγνωσης
ενός παρατεταμένου σε αγωνία μυθιστορήματος
που ο ταξιδιώτης του δωμάτια αλλάζει στο νερό και
ο καθρέφτης της θάλασσας το βλέμμα του εγκλωβίζει
και παίζει αυτός με τη ζωή του
κι η ζωή μου με τους αστερίες της εδώ να
και πάλι
να μη σε χάσω
να μη σε χάσω
και πίσω μου μαζεύω τα ίχνη σου
ένα ποτάμι που το τυλίγω όπως όπως
και πρόχειρα τοποθετώ στη τσέπη
και να φωνάξω θέλω πώς είσαι εσύ το νησί μου
και ο βυθός μου
και το καλοκαίρι μου για όσα ακόμη καλοκαίρια
που δεν θα μάθουμε ποτέ τον αριθμό
και μυρίζει ο αέρας, το χώμα κι η θάλασσα από σένα
και
δεν ξέρω τι να την κάνω αυτή τη μνήμη,
που κρύβεται στις κοιλιές ετούτων των ψαριών
κι αστράφτει στον ήλιο
σαν άλλος λαβύρινθος νερού με τη σοφία του
έτσι που εγώ να πλέω προς τα σένα φτάνοντας
κι εσύ μπροστά μου το χέρι να μου απλώνεις
φεύγοντας
…………………………………………………………………………………………………
και στης θάλασσας την άκρη περπατώ
ώρες κάτω απ τον καυτό ήλιο
ξυπόλητη στην άμμο
να μη σε χάσω στη σκέψη μου έρχεσαι
και ο φόβος μου κύματα ξεφυλλίζει ανάγνωσης
ενός παρατεταμένου σε αγωνία μυθιστορήματος
που ο ταξιδιώτης του δωμάτια αλλάζει στο νερό και
ο καθρέφτης της θάλασσας το βλέμμα του εγκλωβίζει
και παίζει αυτός με τη ζωή του
κι η ζωή μου με τους αστερίες της εδώ να
και πάλι
να μη σε χάσω
να μη σε χάσω
και πίσω μου μαζεύω τα ίχνη σου
ένα ποτάμι που το τυλίγω όπως όπως
και πρόχειρα τοποθετώ στη τσέπη
και να φωνάξω θέλω πώς είσαι εσύ το νησί μου
και ο βυθός μου
και το καλοκαίρι μου για όσα ακόμη καλοκαίρια
που δεν θα μάθουμε ποτέ τον αριθμό
και μυρίζει ο αέρας, το χώμα κι η θάλασσα από σένα
και
δεν ξέρω τι να την κάνω αυτή τη μνήμη,
που κρύβεται στις κοιλιές ετούτων των ψαριών
κι αστράφτει στον ήλιο
σαν άλλος λαβύρινθος νερού με τη σοφία του
έτσι που εγώ να πλέω προς τα σένα φτάνοντας
κι εσύ μπροστά μου το χέρι να μου απλώνεις
φεύγοντας
…………………………………………………………………………………………………
***
Στο δρόμο
στην έρημο
στην όχθη μιας φυγής
σ’ ένα ταξίδι
χωρίς προορισμό
στην άμμο
στη θάλασσα
στον έρωτα
στην ελευθερία.
στην έρημο
στην όχθη μιας φυγής
σ’ ένα ταξίδι
χωρίς προορισμό
στην άμμο
στη θάλασσα
στον έρωτα
στην ελευθερία.
Ό,τι χάθηκε στο χρόνο ταξιδεύει
αινίγματα στάχτη
και κάρβουνο
όλα τα καταπίνει η νύχτα
αινίγματα στάχτη
και κάρβουνο
όλα τα καταπίνει η νύχτα
όσοι έρχονται
κι όσοι ακολουθούν
τον ίδιο δρόμο ανεβαίνουν
κι όσοι ακολουθούν
τον ίδιο δρόμο ανεβαίνουν
κι όλες οι λέξεις
θραύσματα και ύλη
μαγικοί λαβύρινθοι
που κρύβονται στα πλήκτρα
μακρινοί απόγονοι
μιας ανεξάντλητης κραυγής.
θραύσματα και ύλη
μαγικοί λαβύρινθοι
που κρύβονται στα πλήκτρα
μακρινοί απόγονοι
μιας ανεξάντλητης κραυγής.
Τόσοι ουρανοί
τόσοι γκρεμοί
κι ένα μηχανικό άλογο
που γελάει καλπάζοντας
μέσα στη φωτιά
τόσοι γκρεμοί
κι ένα μηχανικό άλογο
που γελάει καλπάζοντας
μέσα στη φωτιά
Όμως συνεχίζω
γιατί το πένθος μου
ένα ποτάμι δροσερό το σβήνει
κι η μοίρα
είναι θάνατος και γέννηση μαζί
και δίνεις το κομμάτι σου το φωτεινό
ατόφιο στο καιρό και ζωντανός ξανά
ανοίγεσαι στα ύψη.
γιατί το πένθος μου
ένα ποτάμι δροσερό το σβήνει
κι η μοίρα
είναι θάνατος και γέννηση μαζί
και δίνεις το κομμάτι σου το φωτεινό
ατόφιο στο καιρό και ζωντανός ξανά
ανοίγεσαι στα ύψη.
Και θέλω να πω
και λέω
και λέω
σήμερα είμαι μόνο
λέξεις και τριαντάφυλλα για σένα.
λέξεις και τριαντάφυλλα για σένα.
[Το πρώτο ποίημα από τη συλλογή Άμμος, εκδ. Μετρονόμος-ποιείν, 2013. Το δεύτερο, από τη συλλογή Έρημος όπως Έρωτας /Desert as Desire, δίγλωσση έκδοση, μτφρ. Γιάννης Γκούμας, εκδ. Μετρονόμος-ποιείν, 2015. Ζωγραφική: Andrea Kowch.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου