Ευχαριστώ τον ποιητή Ανδρέα Καρακόκκινο για την γενναιόδωρη παρουσίαση στους ΠΟΙΗΤΙΚΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ

η συνέχεια της παρουσίασης ΕΔΩ

 

ΕΦΗ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Η Έφη Καλογεροπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963.
Είναι πτυχιούχος του Φυσικού τμήματος του Παν/μίου Αθηνών και του Τμήματος Θεατρικών σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθήνας.
Συνεργάτης θεατρολόγος και βοηθός σκηνοθέτη στις παραστάσεις:
«Huis Clos – Κεκλεισμένων των Θυρών» (2002-2003),
«Leonce und Lena» (2004-2006) και «Tο σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα» (2008-2010)
στο θέατρο-εργαστήριο «Μαύρη σφαίρα» της Τότας Σακελλαρίου.
Ποιήματα της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά
και έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά και Ιταλικά.
Ως θεατρολόγος συνεργάζεται με το περιοδικό Θράκα  κρατώντας την στήλη
θεατρικής κριτικής «εξώστης».
Εργάζεται στην εκπαίδευση, και ζει στην Αθήνα.

ΕΧΕΙ ΕΚΔΩΣΕΙ
ΣΚΕΥΗ ΤΑΞΙΔΙΟΥ (2007)
ΗΧΟΣ ΑΠΟ ΝΕΡΟ (2010)
ΑΜΜΟΣ (2013)
ΕΡΗΜΟΣ ΟΠΩΣ ΕΡΩΤΑΣ (2015)

ΣΚΕΥΗ ΤΑΞΙΔΙΟΥ (2007)

μαζί σου

τη νύχτα
ξεδίπλωσα το πρόσωπο σου
άγρια
τη χαμένη μου αθωότητα
να ψηλαφήσω
ήθελα
μαζί σου
εκδικούμαι το χρόνο

μετάληψη

τη νύχτα μεγάλωσε η μέρα
άξαφνα
απρόσμενα
ανύποπτα
σιωπηλά
σκάλες φώς κατρακυλούσαν
πάνω μου
και με διαμέλιζαν
στις σκιερές παύσεις
του κορμιού σου
έντρομη έκρυψα
τα πιο ακριβά μου μέλη
σώμα γυμνό
λύσε τα μυστήρια
όταν χυθεί
απ το τρύπιο κορμί μου
ο χρόνος
θα μεταλάβεις
το πιο ουσιώδες τίποτα
της αποψινής μου διάρκειας

Λαύριο

Λαύριο, αύριο, λάβα
αύριο, αύρα ποιος έρωτας με χτύπησε
και άδειασαν από αίμα τα φιλιά
που φεύγεις
στίχους σκαρώνω, κοροϊδεύω
μεταλλεία πατάω, χώμα γυρεύω
τόσο σκάψιμο
τόσο σκάψιμο
Λαύριο, περπατώ και σ’ ακολουθώ
σιωπηλά, τρίζουν οι πόρτες
σα σκουριά στο σίδερο
πάνω σου ,πάνω μου
πού πάω;
ξεδιάντροπα κοιτάζω
σπασμένα τζάμια, γυαλιά, παράθυρα
και πόρτες λαμαρίνες
σιωπηλά, μερικά μέτρα πίσω
πιο μπροστά μετά
σαν έρωτας ο χρόνος φονιάς
μυρίζει
λάθος η σιωπή
η λέξη κρίμα
σκέψη άσχημη σκύλα
όταν πεινάς δαγκώνεις
γριά ξεδοντιάρα
τρόμαξα,
πού φεύγεις ;
εκεί που πατάς και ‘γω
βουλιάζω απόψε

Λαβίνια

αέρας μαύρος τρελός
με ρουφάει στη δίνη του
άνοιξε τις αποσκευές μου
τρέχει ανάμεσα στις πέτρες
αίμα στο δεξί του γόνατο
με αρπάζει
με στρέφει
σε ευθεία μοίρα με τον ήλιο
ζυγίζομαι
στα μάτια μου σμήνη πουλιών
ζαλίζομαι
τυφλή
δίχως χέρια
καρφώνω σανίδες
στην εξώπορτα

 η συνέχεια της παρουσίασης ΕΔΩ