Τα όρια του κενού:το κενό αρχίζει εκεί που τελειώνουν τα όρια του ανθρώπου.Τα όρια του ανθρώπου ως αρχής διευθετήσεως και καθορισμού,οραματισμού και συλλήψεως ενός σχεδίου ενάντια στην εντροπία των νεκρών πραγμάτων.Τα όρια του ανθρώπου συστέλλονται και διαστέλλονται ,σφύζουν από ενέργεια.
Το κενό είναι μεγαλύτερο μάλλον εκεί οπου υπάρχει ο άνθρωπος παρά εκεί που δεν υπάρχει.Το διαστρικό διάστημα δεν είναι άδειο,και δεν υπάρχει φριχτότερο κενό από ένα σπίτι ερειπωμένο.
Η μια σκέψη που κατέληξε στο τίποτα.
Παρατηρώντας τα άστρα έχουμε το αίσθημα μιας αδειοσύνης που δεν είναι δική τους.

Το κενό δεν έρχεται όπως μια καταστροφή ή ενας χείμαρος.Το κενό στάζει και διαποτίζει.Διαρρέει μέσα από τα χαλασμένα κεραμίδια μιας στέγης ή μεσω ενός ρυπαρού γραφείου.Το κενό διαποτίζει μέσα από τα ρήγματα των δρόμων και μέσα από τις ρωγμές των ονείρων.Το αντικλείδι που ανοίγει στο κενό τις πόρτες ονομάζεται «δε βαριέσαι!».
Το κενό δεν είναι η συνείδηση της ανημποριάς αλλα η ανάγκη της ανημποριάς.Η παραδοχή της ανημποριάς.Η επιθυμία της ανημποριάς.
Το κενό είναι οι σταγόνες που εμείς οι ίδιοι εκλαμβάνουμε σαν τον κατακλυσμό που,σύμφωνα με το νόμο ,θα έρθει μετά από μας.
Το κενό δεν είναι υπόθεση του μοναχικού προσώπου,του απομoνωμένου ατόμου.Εξ αιτίας της αταξίας που το συνοδεύει ,γίνεται υπόθεση όλων,συγκεκριμενοποιείται σαν περιβάλλον ζωής,εισπνέεται,μολύνει,πολλαπλασιάζεται,απλώνεται σαν επιδημία.
Επικεντρώνεται εκεί που δεν υπάρχουν αυτοεξαγνιστικές δυνάμεις μιας σταθερής ανθρώπινης τάξης ,εκεί που απουσιάζει κάποιο στήριγμα είτε στην ιστορία ,είτε στην αρχαία ομορφιά,είτε σε μια νέα και δυναμική εικόνα ζωής.Εκεί οπου τα πράγματα εξαρτώνται απολύτως απο μια νέα δημιουργία και μια νεοκαθιδρυμένη τάξη και όπου λείπει η τελειότητα απο τη νέα δημιουργία και η σταθερότητα απο τη νέα τάξη.

MIROSLAV HOLUB
Μολονότι
(πρώτη δημοσίευση περ.Δέντρο τχ 15,Αυγ.1980)