Roberto Bolano μτφρ: Κωνσταντίνα Παναγοπούλου-Perez
απο το λογοτεχνικό περιοδικό :ποιείν (http://www.poiein.gr/archives/26039)

Στην αίθουσα αναγνωσμάτων της κόλασης

Στην αίθουσα αναγνωσμάτων της Κόλασης. Στη λέσχη
των κολλημένων με την επιστημονική φαντασία
Στις παχνισμένες αυλές. Στα υπνοδωμάτια με κίνηση.
Στους δρόμους με πάγο. Όταν πια όλα μοιάζουν πιο καθαρά.
Και κάθε στιγμή είναι καλύτερη και λιγότερο σημαντική
Με ένα τσιγάρο στο στόμα και με φόβο. Μερικές φορές
με πράσινα μάτια Και 26 χρονών. Ένας δούλος
Βρώμικη, κακοντυμένη
Στο δρόμο των σκύλων η ψυχή μου βρήκε
την καρδιά μου. Κομματιασμένη, αλλά ζωντανή,
βρώμικη, κακοντυμένη και γεμάτη με αγάπη.
Στο δρόμο των σκύλων, εκεί όπου κανείς δε θέλει να πάει.
Ένας δρόμος που μόνο διασχίζουν οι ποιητές
όταν πια δεν τους μένει τίποτα να κάνουν.
Αλλά εγώ είχα τόσα πράγματα να κάνω ακόμα!
Κι όμως ήμουν εκεί: βάζοντάς με να σκοτωθώ
από τα κόκκινα μυρμήγκια και επίσης
από τα μαύρα μυρμήγκια, διασχίζοντας οικισμούς
κενούς: ο τρόμος που ανέβαινε
μέχρι να αγγίξει τα’ άστρα.
Ένας Χιλιανός εκπαιδευμένος στο Μεξικό μπορεί να τα αντέξει όλα,
σκεφτόμουν, αλλά δεν ήταν αλήθεια.
Τις νύχτες η καρδία μου έκλαιγε. Το ποτάμι της ύπαρξης, έλεγαν
κάποια πυρετώδη χείλη που αργότερα ανακάλυψα ότι ήταν τα δικά μου,
το ποτάμι της ύπαρξης, το ποτάμι της ύπαρξης, η έκσταση
που διπλώνεται στην όχθη αυτών των εγκαταλελειμμένων οικισμών.
Γραμματείς και θεολόγοι, μάντεις
και κλεφτρόνια του δρόμου αναδύθηκαν
σαν πραγματικότητες υδάτινες στη μέση μιας μεταλλικής πραγματικότητας.
Μόνο ο πυρετός και η ποίηση προκαλούν οράματα.
Μόνο ο έρωτας και η μνήμη.
Όχι αυτοί οι δρόμοι ούτε αυτοί οι κάμποι.
Όχι αυτοί οι λαβύρινθοι.
Μέχρι που επιτέλους η ψυχή μου βρήκε την καρδιά μου.
Ήταν άρρωστη, βέβαια, μα ήταν ζωντανή.