Τ’ απογεύματα, έβλεπα τα μάτια της να ικετεύουν
και άκουγα το κλάμα της πίσω από το παραβάν…
αφού τα «πάντα» δεν είναι ποτέ αρκετά.
Για μένα, που είναι προτιμότερη μια ήττα μέσα στην ανθοφορία,
παρά μια νίκη σε τοπίο άγονο,
με χαρά τής προσέφερα ότι μπορούσα,
προσπαθώντας να μοιάζει με εκείνο που ζητούσε.
Τότε εκείνη το έπιανε με τα χεράκια της
και από φόβο να μην το χάσει,
το έσπαγε σε χίλια κομμάτια… κι’ ύστερα έκλαιγε ξανά.
Έτσι συνήθισα να προσφέρω…
αφού δεν υπάρχει καλύτερη κρυψώνα για την απληστία
από την προσφορά. /ΓΘ

©Γιώργος Θεοχάρης

(α δημοσίευση στην σελίδα του στο F/B ,22 Ιανουαρίου 2018)