Δευτέρα 6 Αυγούστου 2018

BERNARD MARIE KOLTES //θέατρο





απόσπασμα από το αριστουργηματικό θεατρικό  έργο  του BERNARD MARIE KOLTES ,«στη μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι» 
….γιατί  το μεγάλο θέατρο  θα είναι πάντα ο ακριβότερος  κι αδιάψευστος καθρέφτης της ανθρώπινης ψυχής



Ο ΝΤΗΛΕΡ:…..Οσο πιο άψογος είναι ο πωλητής, τόσο πιο διεστραμμένος είναι ο αγοραστής. Κάθε πωλητής προσπαθεί να ικανοποιήσει έναν πόθο τον οποίο δεν γνωρίζει ακόμη, ενώ ο αγοραστής υποβάλλει πάντα τον πόθο του στην πρώτιστη ικανοποίηση του να μπορεί να αρνηθεί αυτό που του προτείνουν. Ετσι ο ανομολόγητος πόθος του μεταρσιώνεται από την άρνηση ,και ξεχνά το πόθο του μές στην απόλαυση που νιώθει ταπεινώνοντας τον πωλητή. Εγώ όμως δεν ανήκω στη ράτσα των εμπόρων που γυρίζουν το μπρός- πίσω τις ταμπέλες τους για να ικανοποιήσουν την κλίση των πελατών στην οργή και αγανάκτηση.

Δεν είμαι εδώ για να δώσω απόλαυση, αλλά για να υπερχειλίσω την άβυσσο του πόθου, να ανακαλέσω τον πόθο ,να αναγκάσω τον πόθο να έχει ένα όνομα, να τον σύρω μέχρι καταγής, να του προσδώσω μια μορφή κι ένα βάρος. ΚΙ επειδή βλέπω τον δικό σας να εμφανίζεται σαν σάλιο στην άκρη των χειλιών σας που τα χείλη σας το αναρροφούν, θα περιμένω να κυλήσει στο σαγόνι σας ή να τον φτύσετε πρίν σας τείνω ένα μαντίλι, επειδή αν σας το έτεινα πολύ νωρίς, ξέρω πώς θα μου το αρνιόσασταν, κι αυτό είναι ένας πόνος που δεν θέλω καθόλου να με κάνει να πονέσω. Διότι εκείνο που κάθε άνθρωπος ή ζώο φοβάται αυτήν την ώρα που ο άνθρωπος βαδίζει στο ίδιο ύψος με το ζώο και το ζώο βαδίζει στο ίδιο ύψος με κάθε άνθρωπο ,δεν είναι ο πόνος, διότι ο πόνος μετριέται, και η ικανότητα να επιβάλλεις και να ανέχεσαι τον πόνο μετρείται. Εκείνο που φοβάται πάνω απ όλα είναι η παραδοξότητα του πόνου, και το να εχει  οδηγηθεί στο να υφίσταται έναν πόνο που δεν του είναι οικείος……………………………..

Επειδή δεν επιβάλλουμε παρά τους πόνους που εμείς οι ίδιοι μπορούμε να αντέξουμε, και δεν φοβόμαστε παρά τους πόνους που εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε ικανοί να επιβάλλουμε.

Λοιπόν μην αρνείσθε να μου πείτε το αντικείμενο, παρακαλώ, του πυρετού σας, του βλέμματος σας πάνω μου ,τον λόγο ,να μου τον πείτε. Κι αν το ζήτημα είναι να μην πληγώσετε καθόλου την αξιοπρέπειά σας, έ λοιπόν πείτε τον όπως τον λέμε σε ένα δέντρο, ή μπροστά στον τοίχο μιας φυλακής ,ή μέσα στην μοναξιά ενός κάμπου με βαμβάκι όπου κάνουμε τον περίπατό μας γυμνοί την νύχτα. Να μου τον πείτε χωρίς καν να με κοιτάξετε. Διότι η μόνη αληθινή ωμότητα αυτής της ώρας του λυκόφωτος όπου στεκόμαστε και οι δύο δεν είναι ότι ένας άνθρωπος πληγώνει τον άλλον, ή τον ακρωτηριάζει ή τον βασανίζει ,ή του ξεριζώνει τα μέλη και το κεφάλι, ή έστω τον κάνει να κλάψει. Η αληθινή και τρομερή ωμότητα είναι εκείνη του ανθρώπου η του ζώου που καθιστά ημιτελείς τον άνθρωπο ή το ζώο, που τους διακόπτει σαν αποσιωπητικά στη μέση μιας φράσης ,που τους αποστρέφεται αφού προηγουμένως τους έχει κοιτάξει, που κάνει  το ζώο ή τον άνθρωπο ,μια πλάνη του βλέμματος, μια πλάνη της κρίσεως, μια πλάνη, σαν ένα γράμμα που το έχουμε αρχίσει και βάναυσα το τσαλακώνουμε αμέσως μόλις γράψαμε την ημερομηνία. …………………………………………………………………...
BERNARD MARIE KOLTES
ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΩΝ ΚΑΜΠΩΝ ΜΕ ΒΑΜΒΑΚΙ
ΜΤΦΡ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ
ΕΚΔ: ΑΓΡΑ


(πάνω στην σκηνή του ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΩΝ ΚΑΜΠΩΝ ΜΕ ΒΑΜΒΑΚΙ,1987 είναι δύο-ο Ντήλερ κι ο Πελάτης..εχουμε έναν διάλογο.Είναι όμως ενας φιλοσοφικός διάλογος στο ύφος εκείνων του 18 ου αιώνα ή μήπως πιο απλά η είσοδος δύο κλόουν;Πιθανόν και τα δύο με μια ελευθερία γραφής τεράστια.
Η γλώσσα είναι ένα όπλο,κι αυτοί εκεί οι δύο,που δεν μοιάζουν να αγαπιούνται και πολύ,παλεύουν ο ένας εναντίον του άλλου με τις λέξεις:πρέπει ο καθένας να κάνει τον άλλον να βγάλει τα εντερά του,να τον σύρει στο δικό του πεδίο,να αρνηθεί το πεδίο του άλλου,να μην παραδεχθεί ποτέ ότι βρίσκεται σε θέση αιτήματος,στερήσεως,κι ότι είναι φτωχός-κυρίως φτωχός από πόθους)

(από το  πρόγραμμα της παράστασης του PATRICE CHEREAU
το έργο ανέβηκε στο Theatre des Amandiers-Nanterre,1986  σε σκηνοθεσία PATRICE CHEREAU.
Isaach de Bankole (ντήλερ) και Laurent Malet(πελάτης),σκηνικά : Richard Peduzzi.

Δεν υπάρχουν σχόλια: