FEDERICO GARCIA LORKA 
ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΣΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗ ΜΕΝΤΟΝ

                  Ναι, τα παιδικά σου χρόνια : τώρα  παραμύθι των  συντριβανιών.                  
 - Χόρχε Γκιλλιέν

Ναι, τα παιδικά σου χρόνια: τώρα παραμύθι των συντριβανιών. Το τρένο κι η γυναίκα που γεμίζει τα ουράνια. Η απομονωμένη μοναξιά σου στις πανσιόν κι η μάσκα σου αγνή χωρίς άλλα σημάδια. Είναι της θάλασσας τα παιδικά τα χρόνια κι η σιωπή σου εκεί που θρυμματίζονται τα κρύσταλλα της σωφροσύνης. Είναι η άκαμπτή σου άγνοια εκεί που  το κορμί μου ήτανε περιγραμμένο απ΄τη φωτιά. Σου ’δωσα πρότυπο αγάπης, άνθρωπε Απολλώνιε, κλάμα με αποξενωμένο αηδόνι, όμως, γινόσουν κοφτερός, τροφή των ερειπίων, για χάρη σύντομων αβέβαιων ονείρων. Σκέψεις του απέναντι, φως χθεσινό, δείκτες και σήματα του ίσως. Η μέση σου από άμμο που δεν ησυχάζει ακολουθεί μονάχα χνάρια που δεν ανεβαίνουν τα σκαλιά. Όμως εγώ πρέπει να ψάξω σ’ όλες τις γωνιές τη χλιαρή ψυχή σου τη χωρίς εσένα που δεν σε κατανοεί, με τη θλίψη ενός δειλού Απόλλωνα με την οποία έσκισα τη μάσκα που φοράς. Εκεί, λιοντάρι, εκεί, φούρια των ουρανών εκεί θα σε αφήσω τα μάγουλά μου να βοσκήσεις εκεί άλογο θαλασσί της τρέλας μου, παλμέ του νεφελώματος και λεπτοδείχτη ρολογιού. Πρέπει να ψάξω για τις πέτρες του σκορπιού και τα φορέματα της μάνας κοριτσιού σου, θρήνε του μεσονύκτιου και ύφασμα σκισμένο, που τη σελήνη σκούπισε απ’ τους κροτάφους του νεκρού. Ναι, τα παιδικά σου χρόνια: παραμύθι πια γεμάτο συντριβάνια. Παράξενη ψυχή του κενού χώρου των φλεβών μου, μικρή και δίχως ρίζες, εσένανε πρέπει να βρω. Αγάπη τού πάντοτε, αγάπη, αγάπη τού ποτέ! Ώ, ναι. Αγαπώ. Αγάπη, αγάπη! Αφήστε με. Να μην καλύψουνε το στομα μου εκείνοι που αναζητούν στάχυα του Κρόνου μες στο χιόνι ή ζώα ευνουχίζουνε για έναν ουρανό, μια κλινική και ζούγκλα της ανατομίας. Αγάπη, αγάπη, αγάπη.Της θάλασσας τα παιδικά τα χρόνια. Η χλιαρή ψυχή σου η χωρίς εσένα που δεν σε κατανοεί.
 Αγάπη, αγάπη, της ελαφίνας πέταγμα μεσ΄από της λευκότητας τ’ ατέλειωτο το στήθος. Τα χρόνια σου τα παιδικά, αγάπη, τα παιδικά σου χρόνια. Το τρένο κι η γυναίκα η άρχουσα των ουρανών. Ούτ’ εσύ, ούτ’ εγώ, ούτ’ ο αέρας, ούτε τα φύλλα. Ναι, τα παιδικά σου χρόνια: τώρα παραμύθι των συντριβανιών.

μετάφραση 
Χρίστος Γούδης