Αυτοψία

Γιατί όλα είναι εικόνες
Ερείπια εν εξελίξει, όχι μνημεία, χρόνος .μόνο
κι αυτός που αρνείται να είναι
είναι συνένοχος σιωπής

Χαμένος
χαμένοι όλοι
στις μικρές μας βροχές
Γιατί υπάρχει χρόνος
Γιατί δεν υπάρχει χρόνος

Γιατί δεν έχει νόημα, το νόημα
το πουλί που το τραγούδι του θυμίζει αναφιλητό
πέταξε πίσω απ το φράχτη
λυγμός που με συνοδεύει μέχρι
το κατώφλι

η φύση είναι φώς
μα η ιστορία της
αιμάτων περιπέτεια

κι εσύ
μικρό μου ζώο ,πληγωμένο
φύση αθώα, που μόλις ανασηκώσεις
απ το χώμα το κεφάλι σου, νικημένο ,πίσω
να πέσει πάλι το αφήνεις, να ξέρεις
το αίμα της δικής σου απώλειας
με θάνατο με σημαδεύει
έτσι, που ζαρωμένος στο παράθυρο
κοιτάζω το οδόστρωμα
Ζώο κι εγώ σε αιχμαλωσία

Ζώα σε αιχμαλωσία
Η συνείδηση είναι βλέμμα ζώου
σε αιχμαλωσία
όσο η ζωή συμβαίνει ,εδώ,
ικέτες όχι εκδρομείς
ικέτες όλοι μας στην εκκλησία των δέντρων
ανήμποροι σαν λέξεις, σαν ψέμα
το ψέμα των τρελών που στην αυλή του
χάθηκαν οι λεπτομέρειες

χαμένοι
πιο πολύ από λίγο
στις μικρές μας βροχές
ντυμένοι μέταλλο στους δρόμους
με τους εφτά μαγνήτες
σκόρπιοι
σκόρπιοι ,ναι

ναι!
έχει μια μυρωδιά αυτή η επίγνωση της κόλασης
απόγνωση

© Εφη Καλογεροπούλoυ

Η δική μου συμμετοχή  (21/3/2019) στην Στοά του βιβλίου, 

στην εκδήλωση του ΚΥΚΛΟΥ ΠΟΙΗΤΩΝ 

-εκδήλωση αφιερωμένη στην φύση και το περιβάλλον-