ΜΙΛΑΝ ΚΟΥΝΤΕΡΑ

Daniel Day-Lewis,Juliette Binoche

(the Unbearable lightness of being)

Η ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Ο Φράντς μιλούσε συχά στην Σαμπίνα για τη μητέρα του,ήταν ίσως από μέρους του ένας ασυνείδητος υπολογισμός:υπέθετε ότι η Σαμπίνα θα γοητευόταν από τη ροπή του προς την πίστη και ότι αυτό θα ήταν ένας τρόπος να δεθεί μαζί του.

Μόνο που τη Σαμπίνα τη γοήτευε η προδοσία ,όχι η πίστη……..

Η προδοσία.Από την παιδική μας ηλικία ,ο μπαμπάς και ο δάσκαλος στο σχολείο μας επαναλαμβάνουν ότι είναι το πιο βδελυρό πράγμα που μπορεί να συλλάβει κανείς.Το να προδώσεις ,σημαίνει να βγείς απ΄τη γραμμή και να φύγεις στο άγνωστο .Η Σαμπίνα δεν γνωρίζει τίποτα ωραιότερο από το να φεύγει στο άγνωστο……………………………………………………..

Η ΔΥΝΑΜΗ

Στο κρεβάτι,σ΄ένα από τα πολλά ξενοδοχεία που έκαναν έρωτα ,η Σαμπίνα έπαιζε με τα μπράτσα του Φράντς: «Είναι απίστευτο του τι ποντίκια έχεις»Τα έγκώμια αυτά ευχαριστούσαν τον Φράντς.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι ,άρπαξε μια βαριά καρέκλα από το ένα πόδι ,χαμηλά στο ύψος του δαπέδου και άρχισε να την σηκώνει αργά αργά.Ταυτόχρονα έλεγε στην Σαμπίνα: «δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα,θα μπορούσα να σε προστατεύσω σε κάθε περίσταση ,ήμουν κάποτε πρωταθλητής στο τζούντο»Κατάφερε να υψωσει κάθετα το χέρι του χωρίς να αφήσει την καρέκλα κι η Σαμπίνα του είπε: «κάνει καλό να ξέρεις ότι είσαι τόσο δυνατός!»

Στο Βάθος όμως μέσα της πρόσθεσε ακόμα τουτο: Ο Φράντς είναι δυνατός ,αλλα η δύναμή του είναι αποκλειστικά στραμμένη προς τα έξω.Με τους ανθρώπους που ζεί,με αυτούς που αγαπάει,είναι αδύναμος.Η αδυναμία του Φράντς ονομάζεται καλοσύνη.Ο Φράντς δεν θα έδινε ποτέ διαταγές στην Σαμπίνα.Ποτέ δεν θα της ζητούσε ,όπως άλλοτε ο Τόμας,να ακουμπήσει τον καθρέφτη χάμω και να πηγαινοέρχεται από πάνω ολόγυμνη.Οχι ότι δεν έχει αισθησιασμό,αλλά δεν έχει την δύναμη να διατάζει.Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορεί να τα ολοκληρώσει κανείς παρά μόνο με τη βία.Ο φυσικός έρωτας είναι αδιανόητος χωρίς βία.Ο Φράντς ακούμπησε κάτω την καρέκλα και κάθισε με το πρόσωπο στραμμένο στη Σαμπίνα.

«Όχι ότι δεν μου αρέσει που είμαι δυνατός ,είπε,αλλά στη Γενεύη τι να τους κάνω αυτούς τους μύς.Τους έχω σαν κόσμημα.Είναι τα φτερά του παγωνιού.Ποτέ δεν έσπασα τα μούτρα κανενός»Η Σαμπίνα συνέχιζε τις μελαγχολικές της σκέψεις.Κι αν είχε έναν άντρα που να τις έδινε διαταγές; Ποιος θα ήθελε να κυριαρχήσει σε αυτήν;Πόσο καιρό θα τον είχε υπομείνει; Ούτε πέντε λεπτά.Πράγμα που σημαίνει ότι κανένας άντρας δεν της έκανε,Ούτε δυνατός ,ούτε αδύνατος.

Είπε: «και γιατί δεν χρησιμοποιείς που και που την δυναμή σου επάνω μου;Γιατί το να αγαπάς σημαίνει να παραιτείσαι από την δύναμη « είπε ο Φράντς γλυκά.

Η Σαμπίνα κατάλαβε δυό πράγματα: πρώτον ,ότι αυτή η φράση ήταν όμορφη και αληθινή.Δεύτερον ,ότι με τη φράση αυτή ο Φράντς είχε μόλις εξαιρεθεί από την ερωτική της ζωή.

Juliette Binoche,Lena Olin

(The Unbearable lightness of being)

ΤΟ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

...Τί είναι το να ζείς μέσα στην αλήθεια;Εύκολος είναι ένας αρνητικός προσδιορισμός:είναι το να μην ψεύδεσαι ,να μην κρύβεσαι να μην καλύπτεις τίποτα....Για την Σαμπίνα το να ζεί μέσα στην αλήθεια ,το να μην λέει ψέματα ούτε στον εαυτό της ούτε στους άλλους ,δεν είναι δυνατό πάρά μόνο υπό την προυπόθεση ότι ζεί χωρίς κοινό.Το να έχεις ένα κοινό ,να σκέφτεσαι ένα κοινό ,σημαίνει να ζείς μέσα στο ψέμα...…..……………………….
Εκείνη τη νύχτα ,τον αγάπησε με περισσότερη παρά ποτέ ορμή,νιώθοντας έξαψη στην ιδέα ότι ήταν η τελευταία φορά.Τον αγαπούσε και ήταν ήδη αλλού,μακριά από εδώ.Ακουγε να ηχεί στο βάθος η χρυσή σάλπιγγα της προδοσίας και ήξερε ότι ήταν ανίκανη να αντισταθεί σε αυτή τη φωνή.Της φαινόταν ότι πάλι άνοιγε μπροστά της ένας απέραντος χώρος ελευθερίας,κι αυτή η έκταση τη διέγειρε.Δινόταν στον Φράντς τρελά,άγρια όπως ποτέ δεν του είχε δοθεί………………………Ο ένας επάνω στον άλλο,κάλπαζαν κι οι δυό τους.Πήγαιναν κι οι δυό προς τα μάκρη που ποθούσαν.Τους ζάλιζε και τους δυό μια προδοσία που τους απελευθέρωνε.Ο Φράντς κάλπαζε στην Σαμπίνα και πρόδιδε τη γυναίκα του,η Σαμπίνα κάλπαζε στον Φράντς και πρόδιδε τον Φράντς.

….Το δράμα μιάς ζωής μπορεί πάντοτε να εξηγηθεί με την μεταφορά της βαρύτητας.Λέμε ότι ένα βάρος έχει πέσει στους ώμους μας.Φέρουμε αυτό το βάρος,το υποφέρουμε ή δεν το υποφέρουμε.Πολεμάμε μαζί του κερδίζουμε ή χάνουμε.Τι ακριβώς όμως είχε συμβεί στην Σαμπίνα;Τίποτα.Είχε εγκαταλείψει έναν άντρα επειδή ήθελε να τον εγκαταλείψει.Μετά από αυτό την είχε ακολουθήσει;Είχε προσπαθήσει να εκδικηθεί;Οχι.Το δράμα του δεν ηταν το δράμα της βαρύτητας αλλά της ελαφρότητας.Αυτό που είχε πέσει πάνω της δεν ήταν ένα φορτίο ,αλλα η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.Μέχρις εδώ ,οι στιγμές της προδοσίας τη γέμιζαν έξαψηκαι χαρά στην ιδέα του καινούργιου δρόμου που ανοιγόταν,και στην πάντοτε καινούργια περιπέτεια της προδοσίας που την περίμενε στο τέλος του ταξιδιού.Τι θα γινόταν όμως αν το ταξίδι τελείωνε; ...Η Σαμπίνα αισθανόταν γύρω της το κενό.ΚΙ αν ακριβώς αυτό το κενό ήταν ο σκοπός της προδοσίας της;......

ΜΙΛΑΝ ΚΟΥΝΤΕΡΑ
Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ
ΜΤΦΡ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ
ΕΚΔ: ΕΣΤΙΑ,1983