Samuel Beckett

Μαθαίνουμε πως ο Noτ δεν ξέρει τίποτα για τον εαυτό του.Του χρειάζεται ενας μάρτυρας ,όχι για να μάθει ,αλλά για να μην πάψει να υπάρχει: μήπως κατ αυτόν τον τρόπο ο Νότ ,θα χρειαζόταν έναν άνθρωπο για να τον σκέπτεται;Τότε δεν είναι παρά μια έννοια όχι πρόσωπο.Πάντως αυτή η έννοια ,ντυμένη με ένα ανθρώπινο αποφόρι συμπεριφέρεται περίεργα:Οταν ο κύριος Νοτ κυκλοφορούσε στο σπίτι του το έκανε σαν άνθρωπος που δεν ξέρει τα κατατόπια,ψηλαφούσε σε πόρτες σφαλισμένες προ αμνημονεύτων ετών,απόμενε εκστατικός στα παράθυρα,σκουντούφλαγε συνέχεια στο σκοτάδι,έψαχνε πάνω κάτω για να βρεί τους καμπινέδες,κοντοστεκόταν αμήχανος στη βάση της σκάλας,κοντοστεκόταν αμήχανος στην κορυφή της σκάλας Όταν ο κύριος Νοτ κυκλοφορούσε στον κήπο του το έκανε σαν άνθρωπος που δεν έχει ξανα-αντικρίσει τις ομορφιές του ,στεκόταν άναυδος μπροστά στα δέντρα,μπροστά στα λουλούδια,μπροστά στους θάμνους,μπροστά στα λαχανικά,λές και είχανε πλαστεί ,είτε αυτά ,είτε αυτός ,την προηγούμενη νύχτα 

Samuel Beckett
Watt,1942
(βιβλίο της καταστροφής και της κοροϊδίας....ο Βάτ πέφτει μέσα στον κόσμο και γυρίζει μέσα του χωρίς να βρίσκει παρά μονάχα μια προσωρινή ανάπαυση...καταφαγωμένος από την υπόνοια,χρειάζεται την καθαρότητα της αίσθησης που δεν έρχεται ποτέ,την βεβαιότητα μιας γλώσσας που έχει χάσει...Ετσι θα μαθητεύσει στην ύστατη ταπεινοφροσύνη: κατ αρχήν να επιβιώσει,να μη μάθει,να παίξει με τις πιθανότητες να τείνει προς το τίποτα.Κι ο Βάτ θα καταλήξει κάνοντας να σωπάσουν οι παλιές ερωτήσεις.Μανιακό πασχάλι των ναι και των όχι,γλωσσικό πηγαινε έλα ανάμεσα στο σάστισμα απέναντι στο πραγματικό και στην σωτήρια ανάπαυση της φαντασίας,το βιβλίο είναι ο κλειστός χώρος αυτού του γελοίου και σπαραξικάρδιου παιχνιδιού σφαγής)//Λουδοβίκος ζανβιέ/Μπέκετ