Γιώργος Δουατζής ,"Χρόνου σκιά",εκδόσεις Στίξις,2018

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ απο το περιοδικό FRACTAL

Φιλοσοφική και εξομολογητική ποίηση

Γράφει η Έφη Καλογεροπούλου // *

Γιώργος Δουατζής,"Χρόνου σκιά"εκδόσεις Στίξις,2018

«Χρόνου σκιά», ποιητική σύνθεση σε τέσσερις ενότητες. Ο ποιητής, «πλάνητας και ανώνυμος» σε ένα μοναχικό ταξίδι ενδοσκόπησης, βυθισμένος στην «πολύτιμη σιωπή των αδηφάγων στιγμών» στοχάζεται τα ανθρώπινα «με την ωριμότητα εκείνων που δεν έχουν να χάσουν τίποτα, ούτε τους μέλει να κερδίσουν κάτι».

Στον πυρήνα της ποιητικής αυτής σύνθεσης, η ευθύνη του πνευματικού ανθρώπου η πείρα, η γνώση και η οδύνη της, η ανάγκη ενσωμάτωσης του παρελθόντος στο παρόν, η προσπάθεια να αποτυπωθεί το ασυνείδητο στο συνειδητό, η ανάγκη να υπερβεί η συνείδηση τα σύνορα της ανθρώπινης τυφλότητας, η αναζήτηση του χαμένου ανθρωπισμού.

Η περιπέτεια της γραφής, η πάλη με τις λέξεις και η αντίστασή τους, αυτή η μάχη με θεούς και δαίμονες κόντρα στις παγίδες της αλαζονείας, της πρόσκαιρης φήμης και τις παγίδες της υστεροφημίας, διαπερνούν τον ποιητικό λόγο, συστήνοντας έναν τόπο ταπεινότητας και εσωστρέφειας , μοναδική καταφυγή του ποιητή αν θέλει να διασώσει το ουσιώδες και να διασωθεί.

Στον αντίποδα του κόσμου της φθοράς ο ποιητής θα αντιτάξει την αγάπη. Η Αγαπημένη ως μούσα και σύντροφος ζωής, θα ενσαρκώσει την ελπίδα, την χαρά, την επιστροφή στην χαμένη αθωότητα, την αναγέννηση.

Ο θάνατος ως όριο αλλά κυρίως ως αντίπαλον δέος, γίνεται δώρο αλλά και κίνητρο δημιουργίας, εκεί που η θνητότητα συναντά την υπέρβαση, εκεί που το ελεύθερο πνεύμα ανασυνθέτει αυτοαναφλεγόμενο τον φυσικό νόμο.

Τόνοι φιλοσοφικοί, βαθιά εξομολογητικοί, νότες από την παρτιτούρα της ζωής του ποιητή, συνθέτουν μια ποιητική αφήγηση που -κατά την γνώμη μου- κερδίζει και συγκινεί.

Γιώργος Δουατζής

…Έπειτα

περπάτησα με συντροφιά τον σκύλο μου
τα άλλα σκυλιά με καλησπέριζαν
με τον δικό τους άδολο τρόπο
γνώριζαν το ευχαριστώ και την ευγνωμοσύνη
από την φύση τους εξωστρεφή

Χώθηκα ασφαλής στην αφοσίωση
την ξεχασμένη χρόνια
και έμαθα τη γλώσσα των σκυλιών
που ήταν ολιγόλεκτη
και πολλαπλάσια ουσιώδης

Ήμουν αυτό που έβλεπες;
Ήμουν αυτό που νόμιζες;
Ήμουν αυτό που νόμιζα;
Ήμουν αυτό που ήμουν;
Έφυγα δίχως απάντηση
με άκαρπες μύριες ενδοσκοπήσεις

* H Έφη Καλογεροπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι φυσικός και θεατρολόγος και εργάζεται στην εκπαίδευση. Το 2008 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της «Σκεύη ταξιδίου» από τις εκδόσεις Ενδυμίων. Ακολούθησαν οι συλλογές: «Ήχος από νερό» (εκδόσεις Ενδυμίων, 2010), «Άμμος» (εκδόσεις Μετρονόμος-Ποιείν, 2013), «Έρημος όπως Έρωτας-Desert as Desire», δίγλωσση έκδοση σε μετάφραση Γιάννη Γκούμα (εκδόσεις Μετρονόμος-Ποιείν, 2015) και «Χάρτης Ναυαγίων-Chart of Shipwrecks”, δίγλωσση έκδοση σε μετάφραση Γιάννη Γκούμα, εκδόσεις Μετρονόμος-ποιείν, 2017). Ποίησή της καθώς και θεατρική κριτική έχει δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά και έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, ισπανικά και ιταλικά.