ΕΡΩΤΑΣ ΖΕΝ (απόσπασμα)
(…) Ε,δεν θυμάται ποια ακριβώς στιγμή, αλλά στα σίγουρα άναψε τσιγάρο, κι άρχισε μέσα στη νύχτα να περπατάει σε έρημο πλακόστρωτο, που έβγαζε προς την παραλία, ενώ άκουγε τον ήχο των βημάτων του, ενώ προχωρούσε μπροστά, να έρχεται, σαν να απομακρύνονταν προς τα πίσω. Σαν να βάδιζε προς ένα μελλοντικό σημείο επιστρέφοντας και τότε, ναι ,πήγε να το δει σαν όνειρο που άρχισε να το θυμάται, όμως το ζούσε σαν να το συναντάει και έξω από το όνειρο, γιατί τον έβλεπε πεντακάθαρα ,του ήταν άγνωστος και κρατούσε μια γκαζόλαμπα ναυτική, εκείνος πλησιάζοντας τη σήκωσε για να δουν ό ένας τον άλλον, το ένα χέρι σηκωμένο με τη λάμπα, σαν να προσπαθούσε να τον δει σαν μακρινό τοπίο, τρόμαξε λίγο, νυχτιάτικα, φορούσε ρούχα παλιά, ανέμελα, λίγο γλοσάρ, λίγο σαλός, χαμένος αλλά κυρίαρχος, σαν εργάτης νύχτας, γι΄ αυτό τρόμαξε με ευγνωμοσύνη όμως, και εκείνος ήρθε πολύ κοντά του, πρόσωπο με πρόσωπο, με την οικειότητα του γνωστού άγνωστου, σαν να είχαν προσπαθήσει και άλλες φορές να συναντηθούν, χωρίς επιτυχία όμως, και έμοιαζε σαν παλιός λαϊκός, ψαράς και τανγκέρο μαζί, και ένιωσε ξαφνικά ο Φίλος πως είχε χάσει το προσωπό του αλλά του το έφερε εκείνος από τη θάλασσα,και του το φόρεσε, «τώρα σου πάει», του είπε, «παλιά δεν χωρούσε, είναι πιο αληθινό απ’ αυτά που νομίζεις πως κουβαλάς κρυμμένα μέσα σου! " Κι είπε ακόμα «Κουράζομαι πολύ χορεύοντας ώρες ,αλλά όταν πάω στη θάλασσα ,ακούω τη μουσική της, που όταν την ακούει κι η ίδια η θάλασσα, τότε καταλαβαίνει πως είναι θάλασσα».
Και τότε έπρεπε να κάνει κάτι για να συνέλθει, χαστούκισε το πρόσωπό του και βάρεσε παλαμάκια κι εκείνος έκανε γελώντας μια μισοτελειωμένη χορευτική κίνηση κι εξαφανίστηκε.
Έτσι είναι τα τραγούδια, ξεκλειδώνουν την κρίση σου.
Είναι μάσκες επιθυμίας.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΛΗΜΕΡΗΣ
Ο ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΠΕΔΡΟ
μυθιστόρημα
εκδ: ενύπνιο,2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου