ποίηση: ΑΝΝΑ ΔΕΡΕΚΑ

 Μιά μελαγχολία δίχως όρια

Είμαι πουλί εγώ
Μ’ ένα καρφί στο μέτωπο

Όταν σκοτεινιάζει
Τραγουδάω
Απ’ τα κλειστά ραδιόφωνα

Τ’ αδέρφια μου
Διψάνε για ουρανό
 

Με μια μικρή ζαρωματιά
Πάνω στα φρύδια
Φτιάχνουν το ουράνιο τόξο.

Μόνον εμένα καλούν
Να μεταφέρω τα τηλεγραφήματα
Στα σακατεμένα δωμάτια

Σε μένα ψιθύρισε ο πεθαμένος
Τότε
Στο κενό
Υπάρχει φόβος.

©Άννα Δερέκα

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

(πρώτη δημοσίευση 16 Oκτώβρη του 2018 

στην ιστοσελίδα της ποιήτριας στο Facebook) 

(στην φωτο η ποιήτρια Αννα Δερέκα)