Δεύτερη ελεγεία
Να τη λοιπόν, εκείνη η φθινοπωρινή τοπιογραφία,
Την οποία, όλη μου τη ζωή, φοβόμουν:
Ο ουρανός – σα φλεγόμενη έρεβος,
Και οι ήχοι της πόλης, αιωνίως ξένοι,
Θαρρείς και όλα, όσα μέσα μου
Μια ζωή πάλευα, απέκτησαν ζωή
Ξεχωριστή και ενσαρκώθηκαν σε αυτούς
Τους τυφλούς τοίχους, σε αυτόν τον μαύρο κήπο…
Κι εκείνη τη στιγμή πίσω από τον ώμο μου
Το πρώην σπίτι μου με παρακολουθούσε
Με μισόκλειστο, δυσοίωνο μάτι,
Από το ίδιο πάντα παράθυρο που θυμάμαι καλά.
Δεκαπέντε χρόνια – δεκαπέντε αιώνες
Γρανιτένιοι θαρρείς κι υποκρίθηκαν,
Μα εγώ η ίδια ήμουν σα γρανίτης:
Τώρα αν θες, τυραννίσου, πες ότι είσαι
Η βασίλισσα της θάλασσας. Το ίδιο είναι. Δε χρειάζεται…
Θα πρέπει όμως να βεβαιωθείς,
Ότι όλα όσα συνέβησαν πολλές φορές,
Και όχι μόνο μ’ εμένα, αλλά και με άλλους επίσης,
Και μάλιστα πολύ χειρότερα. Όχι, όχι χειρότερα – καλύτερα.
Και η φωνή μου – κι αυτή, βέβαια, ήταν
Η πιο τρομακτική απ’ όλες – είπε μέσα από το σκοτάδι:
«Πριν από δεκαπέντε χρόνια με ποιο τραγούδι
Προϋπαντούσες αυτή την ημέρα, τους ουρανούς
Και τις χορωδίες των αστεριών, και τις χορωδίες των νερών
ικέτευες
Να χαιρετίσουν τη θριαμβευτική συνάντηση
Με εκείνον, από τον οποίο σήμερα έφυγες…
Να λοιπόν η αργυρή επέτειος του γάμου σου:
Φώναξε τους καλεσμένους, γίνε όμορφη, θριάμβευσε!»
ΑΝΝΑ ΑΧΜΑΤΟΒΑ
Μάρτιος 1942
Τασκένδη
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης (C)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου