Οδυσσέας Ελύτης

 Κι ήμουν τόσο θλιμμένος!Μόνο πού ήταν νύχτα
Μόνο που έσταζαν τα φύλλα μόνο που ανεξήγητα
Είχα μες στη Μητέρα κατεβεί
της ηχώς το βάθος το άπατο
Και το μαύρο κομμάτι που αποσπούσε
από μέσα μου κι έριχνε μές στο πηγάδι(..)

 (...)Ετσι μακριά στη γή.Ροές της θάλασσας 

Και βασκανείες του καπνού των κήπων.Αλλά τι 
Κόπος ο ποιητής με τ’ αδειανά του χείλη 

Ολοένα πίσω από τη θλίψη του : το Ανείπωτο. 
Πάρε με πάρε με στην αγκαλιά σου 
Και παρηγορησέ με που γεννήθηκα. (…)

 Οδυσσέας Ελύτης 

Τα ετεροθαλή