Εφη Καλογεροπούλου,ποίηση,στην εξορία του βλέμματος

6.

Η  αμοιβαία παράδοση λέξεις θυμητικές υπόσχεται

σε μια μνήμη

που  σαν ψίθυρος τρελού θα ταξιδέψει μαζί μας

εκεί που η ελπίδα ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει

στη συνείδηση του τρεχούμενου νερού

στην πνοή του ανέμου

στην έκσταση του Λόγου που το φώς  εκπορεύει

από των άστρων το όμορφο τραγούδι

Της θάλασσας τα νερά πληρωμή δεν έχουν

το ξέρεις το ‘μαθα

μόνο το ερμηνευμένο ζητά το αντίτιμό του

Για τα ανερμήνευτα που σα νυχτερινά τραγούδια

ταξιδεύουν στου κόσμου τις ασβεστολιθικές στοές

ντυμένα της αυταπάτης το μπλε του κοβαλτίου

μόνο του ονείρου η μεθυσμένη γλώσσα

εξαγγέλλει της φλόγας τους  το μαγικό χορό

και με καλεί αυτό που γύρεψα  κι έλαβα

με γενναιοδωρία πίσω να επιστρέψω

δίχως αντάλλαγμα, έτσι σα φύλλο

που στο κλαράκι του κόσμου αιωρείται

με μια σταγόνα αίμα φως, στο στόμα του

επάνω

Εφη Καλογεροπούλου

στην εξορία του βλέμματος

εκδόσεις κουκκίδα,δεκ.2019